10 things to do before death #READINT2017

-31-

***Βάλτε το τραγούδι και πάρτε χαρτομάντιλα.

"38 και 9." είπε η μαμά μου, κοιτώντας  το θερμόμετρο που κρατούσε στα χέρια της.

Ψηνομουν στον πυρετό.

Εδώ και δύο μέρες ο πυρετός δεν έπεφτε και οι γιατροί προσπαθούσαν και έκανα ο,τι μπορούσαν.

Και ο Matthew δεν ήταν εδώ.

Και αύριο ήταν Πρωτοχρονιά.

Θα άλλαζα χρόνο σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Χωρίς τα πρόσωπα που άλλαξαν την ζωή μου σε μονάχα λίγες μέρες.

Θα άλλαζα χρόνο μίζερα.

Και αν η αρχή του ήταν μίζερη, τότε και ο υπόλοιπος χρόνος θα ήταν μίζερος.

Δύο μέρες τώρα ήλπιζα ότι ο Matthew θα μπουκαρει με τα παιδιά μέσα και θα με αγκαλιάσουν.

Κοίταξα τον Sprinkles, ο οποίος καθόταν στην αγκαλιά μου.

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Τι του είχα κανει; Δεν ήμουν αρκετή για εκείνον. Δεν του εφτανα; Γιατί δεν με ήθελε;

"Hazel." η μαμά μου χτύπησε παλαμάκια, προσπαθωντας να μου τραβήξει την προσοχή.

Γύρισα να την κοιτάξω.

Ο μπαμπάς μου πλησίασε και κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι. Με κοιτούσαν και οι δύο λυπημενοι.

"Αν πεθάνω θα πείτε στον Matthew ότι ο,τι και να έκανα δεν το ήθελα;" ρώτησα με τρεμάμενη φωνή.

Το ένιωθα. Ένιωθα την γεύση του θανάτου στο στόμα μου. Και ήξερα ότι πλησιαζε.

"Δεν θα πεθάνεις αγαπη μου." η μαμά μου άπλωσε το χέρι της για να ακουμπήσει το δικό μου αλλά εγώ το απομακρυνα.

"Κοίτα με. Ειμαι πιο λευκή και από τα πλακάκια αυτού του δωματίου. Ο πυρετός με κατατρώει και το σώμα μου δεν είναι δυνατό. Μαμά, είναι κοντά. Και όταν θα έρθει θέλω να έχω καλύψει τα πάντα. Θέλω να του το πείτε. Υποσχεσου." Δεν θα εκλαιγα.

Όχι δεν θα εκλαιγα. Θα έμενα δυνατή. Θα πέθαινα αλλά θα πέθαινα με αξιοπρέπεια.

"Το υπόσχομαι." απάντησε και άρχισε να κλαίει.

Ο πατέρας μου τύλιξε το χέρι του γύρω της και την έβαλε στην αγκαλιά του. Ο αδερφός μου δεν άντεχε να με βλέπει έτσι. Είχε πάει να πάρει καφέ. Δεν τον κατηγορώ. Ίσως καλύτερα έτσι.

"Συγγνώμη. Εγώ φταίω για όλα." εκλαψε η μαμά μου.

"Κανείς δεν φταίει μαμά. Έτσι είναι η ζωή."