10 things to do before death #READINT2017

-10-

"Hazel, μωρό μου γυρισες;" φώναξε η μαμά μου μόλις μπήκα σπίτι.

Κατέβασα το κεφάλι μου για να μην δει τα τραύματά μου από πριν και έβγαλα τα παπούτσια μου.

"Αργησες; Έγινε κατι;" με πλησίασε.

Απέφυγα το βλέμμα της και ξεκίνησα προς το δωμάτιο μου.

"Hazel, μιλά μου." με γύρισε προς το μέρος της και έβγαλε μια κραυγη μόλις είδε το πρόσωπο μου.

"Π-ποιος;" είπε σοκαρισμένη, έτοιμη να κλάψει.

"Μαμά, δεν ειναι τίποτα. Είναι η τελευταία φορά που συμβαίνει." προσπαθησα να χαμογελασω.

"Είσαι με τα καλά σου; Κάποιος σε χτύπησε άσχημα και εσύ μου λες ότι δεν είναι τιποτα; Δηλαδή τι; Έπρεπε να σε σκοτώσουν για να είναι κατι;" φώναζε με απελπισία στην φωνή της.

Έκατσα σιωπηλή μην ξέροντας τι να κάνω.

"Ήταν εκείνος ο Matthew με τα ρεμάλια τους φίλους του;" ρώτησε θυμωμένη.

"Όχι."

"Αυτοί ήταν ε;" ξαναρώτησε σαν να μην είχε ακούσει την απάντηση.

"Μαμά Όχι. Ήταν εκείνες οι κοπέλες..." μουρμούρισα σιγανά με Κάτω το κεφάλι.

"Θα τις γαμησω μα το Θεό! Πως τόλμησαν να το κάνουν αυτό στην κόρη μου;" ούρλιαξε κάνοντας με να αναπηδησω.

Ποτέ δεν έβριζε μπροστά μου και μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν κάτι πολύ παραπάνω από εξαγριωμένη.

"Δεν ήταν η πρώτη φορά." είπα σχεδόν κλαιγοντας.

Με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια.

"Κοριτσάκι μου." με αγκάλιασε.

"Μαμά, πονάω." έκλαψα ενώ μου χάιδευε τα μαλλιά.

Έκλαιγα με λυγμούς στην αγκαλιά της, κρατώντας την πάνω μου.

"Όλα θα πάνε καλά. Θα το κανονίσω εγώ μωρό μου." μου ψιθύριζε στο αυτί ενώ με χάιδευε στην πλάτη.

Συνέχισα να κλαιω, ενώ το κορμί μου τρανταζοταν στους λυγμούς. Πόσο μου έλειπε η ανθρώπινη επαφή. Ενιωθα ότι επιτέλους τα είχα βγάλει όλα από μέσα μου. Επιτέλους κάποιος ήξερε τι περνουσα.

"Θέλω να κοιμηθώ. Σε παρακαλώ μην κάνεις κάτι. Θα αλλάξουν τα πράγματα, στο υπόσχομαι." την φίλησα στο μάγουλο.

"Hazel, αυτό δεν γίνεται. Πρέπει να μπει ένα τελ-"

"Άσε με να βάλω το τέλος εγω. Σε παρακαλώ."