Korona Kruka

Rozdział Siódmy cz. 1

Irvette siedziała na zydlu i w skupieniu słuchała słów młodzieńca, który gorączkował się i krążył po pokoju. Starała się kiwać głową ze zrozumieniem, jednak zdecydowanie nie wszystko wydawało jej się jasne. Próbowała jednak marszczyć brwi, pomrukiwać od czasu do czasu, a nawet i powtórzyć jakieś słowo, sprawiając wrażenie pilnej słuchaczki. Irvette nie była zbyt bystra, ale nie można było jej odmówić dobroci. Jak tylko mogła, starała się, żeby dla każdego było jak najlepiej. I właśnie dlatego w pewnym momencie stała się kłopotliwa. Za dużo pragnęła ugrać dla pospólstwa, za bardzo pochylała się nad niedolą chorych i często, nawet nieświadomie, wprawiała w zakłopotanie ojca na balach i bankietach, prowadząc konwersacje na niebezpieczne tematy.

Trzeba było ją wydać szybko za mąż, ale za kogoś niezbyt znaczącego, coby się jeszcze większa chryja nie zrobiła. I wtedy pojawił się Withell. W tamtych czasach był nikim. Sprawiał wrażenie wielkiego paniska i prawda, wcale był niegłupi i obrotny, ale ojciec Irvette nie widział w nim dużego zagrożenia. A i córka wydana w ten sposób trafiłaby do średnio znaczącej rodziny, nie miałaby jak się pokazywać na tych wszystkich ważnych i ważniejszych przyjątkach. Problem zdawał się być rozwiązany. Withell naprawdę zauroczył się w pannie o buzi trochę pulchniutkiej i okrągłej, która jakby wiedząc o swojej lalkowatej urodzie, podkreślała to jeszcze kręcąc jasne włosy w pukle, tak bardzo na przekór panującej wtedy modzie. Ślub był, weselicho było, rozkradzione wianki i wstążki poszły w podarunkach do połowy panien w Brynn i okolicznych wsiach. Ojciec Irvette pękał z dumy na myśl o swoim fortelu. Nie przewidział tylko jednego; Withell był cholernie ambitny i bardzo szybko, w niebezpieczny sposób, zaczął zyskiwać na znaczeniu. Skończyło się to tym, że otrzymał herb i historię swojego szlachectwa, która według stworzonych zapisków zyskiwała na sile z dziada na pradziada. I tak oto Irvette, zupełnie przypadkiem, została żoną Withella z Erc, który, psia mać, został Wielkim Namiestnikiem Brynn.

Małżeństwo Withella i Irvette układało się zadziwiająco dobrze. Żona nauczyła się nie mówić za dużo, a jej dobre serce wywoływało pobłażliwe uśmiechy i kiwnięcia głową. Uroda trwała i zdawała się nie przemijać. Nawet pożycie małżeńskie układało się znakomicie, z jednym tylko mankamentem, który starały się bagatelizować obie strony. Nie mogli mieć dziecka. Irvette była przekonana o własnej bystrości, sztuce kalkulacji, której nauczyła ją matka, natomiast Withell wierzył, że to po prostu nieodpowiednia chwila na poczęcie potomka, bo jego pozycja w Camden nie była jeszcze dostatecznie umocniona. Prawda jest taka, że żadne z nich nie mogło nigdy mieć dziecka.

Tak się też złożyło, że pewnego dnia bywali w Terrwyn, gdzie Withell załatwiał umowy z pewną znaczącą familią kupiecką. I tak się również złożyło, że teraz, wiele lat później, w kamienicy w centrum najbogatszej dzielnicy Brynn, przed Irvette stał Roslin, do którego miała wybitną słabość. Była w stanie wybaczyć mu wszystko, przymknąć oko na wszystkie wybryki, a Roslin, o dziwo, zazwyczaj tej słabości nie wykorzystywał. Prosił teraz tylko o posłuchanie u ojca i opiekę nad jakimś obdartym człowiekiem. Powtarzał, jakie to wszystko ważne i konieczne. Och, jakie to wszystko było tajemnicze! Irvette oczywiście się zlitowała. I dumna była trochę z przybranego syna, że i on lituje się nad biednymi.

Lairsen, siedząc już w balii z ciepłą wodą, nie do końca wierzył, że los się do niego wreszcie uśmiechnął. Przez cały czas był podejrzliwy, szukał podstępu, ale Roslin chyba naprawdę chciał zawrzeć z nim umowę. Druid szczypał się kilka razy i szorował ramiona twardą gąbką, zmywając z nich zaschnięty brud chlewu i jego własnego obrzydliwego domostwa. Wiedział, że musiał cuchnąć i naprawdę był wdzięczny, że Irvette nie zatykała nosa chusteczką w jego obecności. Woda w balii robiła się brunatna, jednak intensywny zapach olejku różanego skutecznie tłumił odór. Lairsen pozwolił się ogolić, jednak kategorycznie zabronił skrócenia włosów. Umył je dokładnie sam, spróbował nawet z tyłu je niezdarnie związać, jednak gęsta grzywa zasłaniająca czoło pozostała. Balwierz wzruszył tylko ramionami, Irvette na to przyzwoliła. Może ten biedny człowiek miał jakie śluby złożone?