Avcı |Tamamlandı|

11.Bölüm❇Final

11.Bölüm❇Final

*1000.Dolunay'ın Olduğu Gün*

Bazen insan korkardı. Vermek istediği karardan, bu kararın sonuçlarından, gelecekten, her şeyden...

Ben de korkuyordum işte. Geleceğimden, karar vermekten, kararımın sonuçlarından...

Eğer böyle bir karar vermek zorunda olduğumu bilseydim kendimi Dönüşümcülerle bu kadar yakından tutmaz, onlara daima soğuk davranarak nefret etmek için sebep arardım.

Ama pişman da değildim. Dean'la yaşadığımız garip şeyden, diğerleriyle olan dostluğumdan pişman değildim. Neden olacaktım ki?

Her geçen saniye ölümün soğuk nefesini ensemde hissederken bedenimi sarmalayan tedirginlik ve endişe her geçen saniye artıyordu.

Pencereden bakarken dolunayın gökyüzündeki yerini almaya yaklaştığını gördüm.

"Bugün çok telaşlısın Melody. Ne oldu?"

Dean'ın sesini duyduğum zaman dolu gözlerimle ona döndüm. Bana kaşlarını çatarak bakıyordu. Gözyaşlarımı artık tutamayacağımı anlarken boynuna sıkıca sarıldım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

"Melody?" dedi hayretle kollarını belime dolarken. Kokusu burnuna dolduğu zaman göz yaşlarımın daha da arttığını hissettim.

"Bilmiyorum, bilmiyorum, bilmiyorum." diye mırıldanıyordum bir yandan da. Henüz karar verememiştim. Nasıl karar verecektim ki? Bu zor bir şeydi. Benden sonra başka Avcı gelmeyecekti. İnsanları bu büyük beladan kurtarabilecek tek kişiydim.

"Güzelim ne oldu?" dediği zaman hıçkırıklarım arttı. Gözyaşlarım, göz pınarlarımdan süzülürken bir daha bana güzelim diyemeyeceği aklıma geldikçe daha da kuvvetli bir şekilde ağlıyordum.

Ya ben ölecektim ya da o. İki seçenekte de bana bir daha güzelim diyemeyecekti. Ve bu iki seçenek beni öldürüyordu. Onlar ölünce ben de ölecektik. Ruhum çökecekti.

"Melody?" dedi. İsmimi söylediği zaman daha sıkı sarılmıştım. İsmimi sevmezken onun sayesinde sevmiştim. Bir Clark olduğum için üzülürken sırf onunla tanışabildiğim için sevmiştim. Kısa bir süre zarfında tüm bunların yaşanması...

"Dean, sevgilim?" dediğim zaman beni hafifçe geri çekti ve kırmızı gözleriyle gözlerime şefkatle baktı. Gözlerindeki merak duygusu ona tüm olanları anlatma isteğimi kabartırken kendime engel oldum.

"Melody, ne oldu hayatım?" dediği zaman gözlerimi sımsıkı kapattım. Gözlerimden akan yaşların benim içimdeki bu acıyı azaltması gerekirken, akan her damla yaş bir ağırlık olarak kalbime geri dönüyor gibiydi.

"Üzgünüm, bilmiyorum." dedim hıçkırırken. Bir anda gelen kusma isteğiyle aniden kollarından çıktım ve yorgunluktan tükenmiş bacaklarımı biraz zorlayarak lavaboya koştum. Klozetin içine midemdekileri çıkarırken gördüğüm kırmızı sıvı zamanımın kısıtlı olduğunu gösteriyordu.

Zaman yaklaşmıştı ve geçen her dakika benim aleyhime işliyordu.

"Melody!" dedi Dean telaşla. Yanıma geldi ve telaşla beni süzdü. Ne olduğunu anlamasa bile anlamaya çalıştığı belliydi.

"İyi misin?" dedi yüzümü avuçları içine alırken.

Bir anda pencerenin açılmasıyla gözlerimi kocaman açtım.

Esen kuvvetli rüzgar, daha doğrusu fırtına pencerenin açılarak önündeki perdenin uçuşmasını sağlamıştı. Bu vaktin azaldığını işaret ediyordu. Fırtına başlamıştı. Hem de hava sabah o kadar kötü değilken.