Οι Φύλακες

Κεφάλαιο 21

Άκουγα ένα σιγανό κλάμα. Προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Γιατί δεν μπορώ;
-Τι σου συνέβη Lia;

Το κλάμα συνεχίστηκε. Sam; Kαλά τι γίνεται; Τι μου συμβαίνει; Όσο κι αν προσπαθώ τα μάτια μου δεν ανοίγουν. Νιώθω το σώμα μου μουδιασμένο. Δεν μπορώ να κουνηθώ. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Κάποιος χτυπάει την πόρτα.
-Γειά σου Sam.
-Jason; Γειά.
-Πώς είναι;
-Δεν ξέρω. Δεν αντιδράει. Οι γιατροί δεν ξέρουν τι να κάνουν.

Ένας λυγμός της ξεφεύγει. Sam μην κλαις είμαι καλά. Γιατί δεν μπορώ απλά να τους το πω;
-Πρέπει να πάω να δω και τον Acer. Θα επιστρέψω σε λίγο. Ενημέρωσε με αν γίνει κάτι.
-Εντάξει Sam.

Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει. Μετά για λίγα λεπτά τίποτα. Εκεί που νόμιζα πως όλοι έχουν φύγει ένιωσα το κρεβάτι να βουλιάζει. Ο Jason κάθησε δίπλα μου. Ξέρω πως είναι αυτός. Για κάποιο λόγο απλά το αισθάνομαι. Αγγίζει το χέρι μου και το χαϊδεύει απαλά. Νιώθω ηρεμία. Την απόλυτη ηρεμία.

-Γιατί δεν ξυπνάς μικρή μου; Γιατί είσαι εδώ και δύο μέρες έτσι; Ξύπνα σε παρακαλώ.
Η φωνή του φάνηκε να σπάει στο τέλος.
-Συγγνώμη. Είμαι ηλίθιος το ξέρω. Δεν έπρεπε να σου φερθώ έτσι. Συγγνώμη μικρή μου. Δεν έπρεπε να φύγω έτσι. Έπρεπε να σε προσέχω. Υποσχέθηκα να σε προσέχω.

Υποσχέθηκε; Τι εννοεί;
-Συγγνώμη. Εγώ φταίω.

Ψιθύρισε. Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Δεν φταις εσύ. Αλλά ποιός φταίει; Γιατί είμαι έτσι; Πριν λίγο ήμουν μια χαρά. Ή τουλάχιστον έτσι θυμόμουν. Δύο μέρες είμαι έτσι;

Προσπαθώ εδώ και τόση ώρα να θυμηθώ. Αλλά τίποτα. Θυμάμαι να είμαι στο νοσοκομείο. Είπα στην Sam τα νέα για τον Acer. Και μετά... μετά τι;
Πρέπει να θυμηθώ. Θυμήσου Amelia. Θυμήσου.
Μισό λεπτό. Ο...ο Alex. Θυμάμαι. Θυμάμαι τι έγινε. Χωρίς να μπορώ να το ελέγξω ένιωσα να μεταφέρομαι εκεί. Σε αυτήν την ανάμνηση. Ό,τι έγινε εκείνο το βράδυ παιζόταν μπροστά μου λες κι ήταν ταινία κι εγώ παρατηρητής.

-Τι κάνεις εσύ εδώ; Γιατί έτρεχες;
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πώς είναι δυνατόν να είναι αυτός;
-Γειά Amelia.
Ακουγόταν πολύ χαλαρός αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Ήθελα εξηγήσεις. Τώρα.
-Λέγε τώρα τι ήταν αυτό.
-Ποιό;
Αα πραγματικά έχει αρχίσει να με εκνευρίζει.
-Γιατί ήσουν τέτοια ώρα έξω από το νοσοκομείο; Και γιατί προσπαθούσες να ξεφύγεις;
-Αχ έλα τώρα Amelia χαλάρωσε. Αντιδράς υπερβολικά.
-Λέγε Alex.
Γρύλισα.
Ήμουν έτοιμη να του πετάξω την κοτρώνα στο κεφάλι.
-Χαλάρωσε.

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Ένιωσα όλο μου το σώμα να χαλαρώνει ξαφνικά. Τα βλέφαρα μου άρχισαν να κλείνουν χωρίς να το ελέγχω. Χαλάρωσε. Χαλάρωσε. Το μόνο που άκουγα και σκεφτομουν ήταν η φωνή του. Τον ένιωσα να με κρατάει σφιχτά για να μην πέσω.
-Χαλάρωσε πριγκίπισσα.
Όχι. Όχι. Δεν πρέπει. Τι... τι μου συμβαίνει;
Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ένα ζευγάρι μαύρα μάτια να με κοιτάνε επίμονα.

-ΑΛΕΞ!

Είχα ανασηκωθεί από το κρεβάτι. Ανέπνεα γρήγορα κι ένιωθα να με λούζει κρύος ιδρώτας. Αυτό... αυτό ήταν τόσο ζωντανό.

Μόλις συνήλθα, συνειδητοποίησα ότι ο Jason με ταρακουνούσε. Το βλέμμα του ήταν ανήσυχο. Μόλις τον κοίταξα έτοιμη να βάλω τα κλάματα από την ένταση με αγκάλιασε. Αυτό ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν.

~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°

Γειά σας και πάλιιι😂

Τι κάνετεε;;

Εγώ έχω έμπνευση βραδιάτικα😂

Λοιπόν να ένα κεφάλαιο για τώραα

Τα λέμε στο επόμενοο😘😘

Ψηψίστε και σχολιάστε💘💘💘

Μπαιιι💗