Οι Φύλακες

Κεφάλαιο 18

Έφτασα στο νοσοκομείο. Ρώτησα στη ρεσεψιόν για τον Acer και με έστειλαν στον δεύτερο όροφο. Ανέβηκα γρήγορα εκεί και στο βάθος του διαδρόμου είδα την Sam να κάθεται σε μια καρέκλα και να κλαίει με λυγμούς. Έτρεξα γρήγορα κοντά της και πριν με καταλάβει την αγκάλιασα σφιχτά. Εκείνη γύρισε και με κοίταξε με ένα πονεμένο βλέμμα. Κάθισα δίπλα της και την άφησα να βολευτεί στην αγκαλιά μου ενώ εγώ της χάιδευα τα μαλλιά.
-Ήρεμισε αγάπη μου σε παρακαλώ. Όλα καλά θα πάνε. Είμαι σίγουρη.
-Α...αν δεν πάνε; Τι θα κάνω χωρίς αυτόν Amelia;
-Σουτ μη λες τέτοια πράγματα. Όλα καλά θα πάνε.
Προσπαθούσα με όλη μου τη δύναμη να μην κλάψω. Έπρεπε να σταθώ δυνατή για την Sam. Μακάρι να γίνει καλά μακάρι. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι.

Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά αργά. Δεν ξέρω πόση ώρα είμαστε εδώ. Μια νοσοκόμα μας ενημέρωσε πριν αρκετή ώρα πως έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως. Η καταστασή του ήταν πολύ σοβαρή. Δεν... δεν ήξεραν καν αν θα τα κατάφερνε. Η Sam κατέρρευσε. Τώρα την έχουν σε ένα κοντινό δωμάτιο και της δίνουν ηρεμιστικά. Η μητέρα του Acer έχει ήδη έρθει και είναι πραγματικά σε απαίσια κατάσταση. Κατηγορεί τον εαυτό της. Αλλά δεν φταίει αυτή. Δεν έχω καν την δύναμη να την παρηγορήσω. Πως θα τους ξανακοιτάξω όλους στα μάτια; Αν ο γιος της πάθει κάτι θα φταίω εγώ και μόνο εγώ.

Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα. Όσο περνάει η ώρα νιώθω όλο και πιο έντονα ότι πνίγομαι. Με πνίγουν οι τύψεις. Αν. Αν δεν ήμουν εγώ όλοι θα ήταν εντάξει τώρα. Αυτή η κωλοεπίθεση δεν θα είχε γίνει ποτέ και δεν θα υπήρχε πιθανότητα να μας στερήσει τον Acer. Εγώ φταίω για όλα γαμώτο. Εγώ και μόνο εγώ.

Βγαίνω έξω από το νοσοκομείο και επιτέλους ξεσπάω. Δεν νομίζω να χω κλάψει τόσο πολύ ποτέ άλλωτε. Ούτε κι εκείνη τη μέρα που έχασα τους γονείς μου. Νιώθω σταγόνες βροχής να προσγειώνονται στο πρόσωπό μου. Γιατί θεέ μου; Γιατί όλοι όσοι αγαπώ χάνονται; Γιατί αυτός ο μαλάκας ο Ron που δεν τον ξέρω καν με μισεί τόσο και τους παίρνει όλους μακριά μου; Γιατί; Εκείνη τη στιγμή νιώθω κάποιον να με αρπάζει και να με χώνει στην αγκαλιά του. Μια τόσο ζεστή αγκαλιά. Γυρίζω να κοιτάξω το πρόσωπο αυτού που με αγκάλιασε.

-Εγώ είμαι εδώ μικρή.

Αντίκρισα τα καταπράσινα μάτια του. Φυσικά και θα ήταν εκείνος. Πάντα είναι δίπλα μου όταν τον χρειάζομαι.

-Ευχαριστώ
Είπα και χώθηκα περισσότερο στην αγκαλιά του. Ένιωθα το μίσος να βράζει μέσα μου. Θέλω όσο τίποτα άλλο να πάρει ο Ron αυτό που του αξίζει. Σπέρνει παντού τον πόνο. Δεν πρόκειται να τον αφήσω να κάνει άλλο κακό. Το ορκίζομαι.

-Ξέρω πως νιώθεις. Δεν είναι εύκολο. Απλά μην κατηγορείς τον εαυτό σου.
Γύρισα και τον κοίταξα
-Πώς ξέρεις πώς νιώθω;
-Μικρή μου, όταν έχασα τον πατέρα μου ενώ ήξερα την αλήθεια ένιωθα υπεύθυνος. Πέρασα από διάφορα στάδια. Απογοήτευση θλίψη θυμό μίσος. Και άλλαξα. Προς το χειρότερο. Για κάποια περίοδο δεν ήμουν έτσι όπως με ξέρεις. Άφησα τους παραλογισμούς μου να με επηρεάσουν. Και όχι θέτικα. Απομακρύνθηκα από τα πάντα. Ζητούσα εκδίκηση γιατί με θεωρούσα υπεύθυνο για ό,τι συνέβη. Ήταν αρκετά περίπλοκο.

-Γ...γιατί μου τα λες όλα αυτά;
-Γιατί δεν θέλω να πάθεις αυτά που έπαθα κι εγώ. Ο Ron θα πάρει αυτό που αξίζει. Εμείς θα τον τιμωρήσουμε για όλα όσα έκανε και θα κάνει. Αλλά εσύ δεν πρέπει να κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί πολύ απλά δεν φταις σε τίποτα. Πρέπει να σταθείς δυνατή. Όλοι σε χρειάζονται τώρα Amelia. Μείνε δυνατή. Το ξέρω ότι μπορείς. Και να ξέρεις... Είμαι δίπλα σου.

-Ευχαριστώ. Και πάλι ευχαριστώ. Τι θα έκανα χωρίς εσένα Jason;
-Τίποτα δεν θα έκανες χωρίς εμένα.
Είπε και γέλασε. Εγώ του έβγαλα τη γλώσσα.
Σηκώθηκα για να μπω στο νοσοκομείο.
-Θα περάσω πιο μετά να σας δω. Θυμίσου όλα θα πάνε καλά.

Έγνεψα θετικά και αφού του χαμογέλασα μπήκα στο νοσοκομείο.

~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~

Γειά σαςςς
Λοιπόν επειδή πάλι άργησα ορίστε δύο κεφάλαιαα😀

Οκει ξέρω δεν είναι πολλά αλλά τι να κάνουμε;😂

Θα ανεβάζω όσο πιο συχνά μπορώωωω

Φιλάκια για τώρααα💕💕💕

Ψηφίστε και σχολιάστεε💘