Sapık Vampirim_Jeon Jungkook [part¹]

Haneul Azardan Hatırlamaya Başladı

Dizi Müziği

Yarın olduğunda gözlerimi belim tutulmuş bir şekilde açmayı beklemiyordum. Ağır hareketle oturur pozisyona geliyorke aynı zamanda söyleniyordum.,

"İnsan bi uyandırır kalk yatağına yat der di mi? Ama doğru, o bi vampir. Ne ah.. Ne saçmalıyorum ben?" karşı koltuğa ilişen gözüm ile onun da koltukta uyuyakalmış olmasını görmemle durgunlaşmıştım.
"O da mı burda uyuya kalmış? Hm.. Baya geç saatlerecen uyumuş olmalıyız."

Ayaklanarak ağır adımlarla onu uyandırmadan odaya çıkmış, üstümü değiştirerek aşağı tekrar inmiştim.

"Hâlâ uyuyor mu? İnsan bi uyanır. Ne derin uykusu varmış arkadaş. Neyse kahvaltıyı hazırlayayım bari. Halen uyanmazsa da nem uyandırırım güzel(!) bir dille."

Adımlarım mutfağı bulduğunda güzel bir kahvaltı hazırlamış, masaya tabakları koymuştum ki belimden birinin sarılıp başını boynuma koymasına karşı irkilip yüzüm ona bakacak şekilde dönmüş, tezgaha yaslanarak ona çatık kaşlarımla bakmıştım.

"N'apıyorsun sen!"

Ellerini iki yanıma, tezgaha tutundurarak yüzüme eğilmesi ardına "Sana da günaydın karıcım demişti ki bu beni sinir etmeye yetiyordu

"Şaka mısın sen? Ne hakla bana böyle yaklaşırsın?"

"Karımsın Haneul. Bunu yapmak en doğal hakkım."

"Ih.. Kes şunu! Kocam olduğuna dair en ufak bir olgum yokken bana yaklaşamazsın!"

"Bunu sana sormayacağım cadıcım. Keyfim ne derse o, çünkü benim senin benim karım olduğuna dair olgum var."

Kaşlarını havaya kaldırıp indirerek tezgahtan bi çilek alıp ağzına atmış, pis pis sırıtmıştı.

"Ukâla!"

"Devam et. Hazırla kahvaltıyı."

"Allah Allah? Kalkta kendin hazırla! Uşağın yok burda."

"Haklısın, karım var ve hazırlamak zorunda."

Yine kaşlarını havaya kaldırıp indirerek masadan bi şey alıp ağzına attı.

"Koca popunu kaldırıp kendin hazırlamaya ne dersin bay ukâla?"

"Popomu mu dikizledin yani?"

"Hayır seni şapşal!"

"İstediğin gibi bakabilirsin, problem yok. Eğer özlediysen dokunabilirsin de."

"Kes artık!"

"Her neyse.. Senin elinden yemeyi özledim karıcık. Şöyle güzel bir kahvaltı hazırla da yiyelim."

"Ih.. İyi aman her şeyi hazırladım zaten. Eğer arkamdan gelip bana sarılmasaydın tüm tabakları yerleştirmiş olacaktım. Ama..." eline bir tabak tutuşturarak çatık kaşları ile bana bakmasını seyredip devam ettim, "Madem böyle bir halt ettin, şimdi yardım et bakalım."

"Ah, benim biraz belim ağrıyor. Otursam geçer sanırım?"

"Kaçma işten. Yardım etsen ölmezsin."

"İyi de ben zaten yaşamıyorum ki? Atan bir kalbim yok benim."

"Ne?"

"Duydun işte, kan pompalamıyor benim kalbim."