Sapık Vampirim_Jeon Jungkook [part¹]

"Oğluma söyle, annen seni çok seviyor"

Dizi Müziği

Gözlerimi aslında hiç uyumamışım gibi aralayıp karşıma çıkan ilk görüntü ile klasik söylenti merasimimi gerçekleştirmiştim,

"Yine yeni bi tavan. Meraba yeni tavan~ Tanışalım, ben Haneul. Sen de Min Kyung'un salon tavanısın. Bu sahibin tam bi odun! Yo yo uzaylı. Kendi odasında yattı, beni örtüsüz burada böyle bıra-" sözümü tamamlamadan üstüme baktığımda üzerimde battaniye fark etmiştim.
"Üstümde örtü var?"

[Hadi canım, başka bir şeydir o? kshfksk]

Dibimdeki koltukta oturan bir bedeni henüz yeni hissetmişken ağır hareketlerle başımı ona çevirmiş, anlamsız bakışlar atmıştım.

"Günaydın geveze"

"İşin gücün yok mu senin? Burda oturmuş beni mi izliyordun? Ne zamandan beri?"

"Yeni geldim ama uyandırmak istemedim"

"Neden? Kötü davranıp uyandırabilirdin. Hani şu kabalığın.."

Göz devirip sözümü kesmek için "Hadi kalk kahvaltını yap!" diyerek ayaklanıp mutfağa yönelmişti.

"İstemiyorum" demesem daha iyiydi sanki. Çünkü guruldayan karın aç olduğunu yalvararak dile getiriyordu âdeta.

"Sanırım miden aksini söylüyor"

Gözlerimi kısıp baksam da bunun bir yararı yoktu.

"Öf tamam, açım."

"Beni takip et ve büyülü dünyama katıl o hâlde.

Bu sözüne karşı sadece dil çıkarmıştım.

[neden??]

"Bak seeenn. neyse, kalk hadi."

Bu adamın amacı ne?

"E hadi!"

"Ah, tamam"

O kadar acıkmıştım ki her şeyi hızla yemeye başlamıştım oturduğum gibi. İlerdeki salama uzanmaya çalışırken beni izliyor olşunu fark etmemle ise salamlardan vazgeçmiştim.

"Ne?"

"Bi de istemiyorum, aç değilim diyordun."

"O inattı bi kere"

"Sana hiç inatçı diyen oldu mu?"

"Oldu tabii. Jungkook, kocam"

Sözüme karşı bir anda çatalı sertçe tabağın üstüne bırakmıştı. Ona anlamaz bakışlar atıyorken ise ayaklandı, "Ben doydum. Sana afiyet olsun."

"Ama bi şey yemedin?"

"Beni niye düşünüyorsun ki? Kendine bak sen."

"Öyle mi bay uzaylı, bırak o zaman beni!"

"O kadar ileri değil."

"Uzaylı!"

Göz devirip salona ilerlemiş, koltuklardan birine uzanarak gözlerini kapatmıştı. Bu durumu fırsat bilip tekrar salamlara uzanarak güzelce karnımı doyurmuş, etrafı toplayarak ben de salona geçmiştim ki uyuyor olabileceğini düşünmediğimden şaşkın bakışlarımı göndermiştim ona.

"Yeni uyanmadı mı bu? Nasıl tekrar uyuyabiliyor?"

"Kendi kendine konuşmayı bırak. Uyumuyorum, gözlerimi dinlendiriyorum."