Sapık Vampirim_Jeon Jungkook [part¹]

"Sana İhtiyacım Var"

Dizi Müziği

"Haneul, seni gerçekten çok seviyorum. Ve sende beni seviyorsun ama emin değilsin. Bilemiyorsun.. Hislerinin ne olduğunu bilmediğin için de sevmiyorum diye inat ediyorsun. Bana şans ver, sana beni sevdiğini ispatlayabilirim. Beraber hislerinin cevabını bulabiliriz. Benimle sevgili olup hislerinin tam cevabını öğrenemeye ne dersin?"

Ona uzun süre cevap vermeden gözlerinin içine kesintisiz baktım.
Ve dudaklarımı aralayarak cümlelerimi özgür bıraktım.
"Tamam, ama bu seni sevdiğim anlamına gelmez. En azından henüz..."

"Tamam, o bile yeter."
Sunduğu tebessümünün ardına parlayan gözleriyle, o çok istediği dondurması alınan bir çocuk gibi bakmaya başlamıştı bana.

Lakin ben bu durumu bozup, sahilin akşam olmasına rağmen yeteri sıcaklıkta olan kumlarına uzanarak gökyüzüne baktım.
"Biliyor musun, benim bir uğurlu yıldızım var gökyüzünde. Hep ona bakardım bu sahilde. Umut ederdim, konuşurdum onunla. Ailem geri gelecek mi diye.. Ama sonrasında umudumu kestim ve artık gelmez oldum buraya." yıldızıma odaklanarak devam ettim, "Yıldızım, bana küs müsün?"

"Tavan ve iç ses dışında bi de yıldız mı var?." lafının ardına alaycı bir şekilde sırıttı.

"Ya, Jungkook! Sana içimi döküyorum burda. Ayrıca iç sesim bana cevap veriyor. Yıldızım da sorularıma 'evet, hayır' anlamında yanıp sönüyor."

"Her yıldızın yaptığı gibi." sırıtışı gülme yolunda ilerliyordu...

"Jungkooook! Ben ne zaman sorsam yanıp sönüyor ve ona uyduğumda hep doğru çıkıyor. Bir tek ailem konusunu bilemedi.. Oysaki onları görüyor. Tamam biliyorum her şey Allah'ın elinde böyle demem saçma ama yıldızın ışığıyla yol buldum. Bu da Allah'ın bana gönderdiği bi uyarı."

"Peki tavanla neden konuşuyorsun?"

"İnsan yanlız kalınca konuşcak birini geziyor. Bulamayınca cisimlerle konuşuyor."

"İç sesin var."

"O bana sorularımda yardım ediyor. Ve bi inat bi inat!"

"Senin gibi, sonuçta iç sesin." yine bir gülüş...

"Jungkook!"

"Yalan mı?"

Kahkaha atmasına geçmeden "Of! Seninle konuşanda kabahat." diyerek olduğum yerden doğruldum ve ayağa kalktım. Evime gitmek için adımladığım sırada bir anda kolumdan tutup kendine çekti.

"Tamam ya, hemen nereye?"
Lafının ardına nedensiz bir biçimde sarıldı.

Biraz etrafa tuhaf bakışlar atmış, ardına tereddütte kalarak kollarımı sarılmak için havaya kaldırmıştım. Sonrasında dayanamayıp karşılığını vermiş, sarılmıştım.
"Jungkook"

"Hım?"

"Beni bırakma.."

"Hı? Merak etme Haneul, seni asla bırakmam."

Sarılmamızı yarılayıp yüzüne baktım. O ise karşılık olarak eliyle yüzümü avuçlayarak,
"Seni seviyorum Haneul." dedi.

Karşılığını onun mutlu olacağı bir şekilde vermek istiyordum lakin emin değildim işte...
"Biliyorsun, ben henüz emin değilim hislerimden."