Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Δεκαεπτά

Αφού τον στείλαμε και τις υπόλοιπες έξι φορές που είχαν απομείνει για να πάψει να λειτουργεί σαν κοριός, τον αφήσαμε να ξεκουραστεί κάμποσες ώρες και προς έκπληξή μου, έμοιαζε σχεδόν να κοιμάται.
Οι βρικόλακες δεν κοιμόντουσαν, εντάξει, απλά έφταναν σε εξαιρετικές περιπτώσεις σε μια κατάσταση που δεν μιλούσαν, δεν άκουγαν και δεν κινούνταν. Ήταν κάτι σαν τον ύπνο των ανθρώπων, μόνο που από αυτό οι δικοί μας συνέρχονταν από μόνοι τους. Όσο και να ωρυόμουν πάνω από το κεφάλι του να σηκωθεί, εκείνος δεν θα το έκανε αν δεν είχε έρθει η ώρα.
Έτσι κάπως πέρασαν δύο μέρες, όπου ο Κάρτερ κειτόταν στο κρεβάτι μου, σχεδόν χωρίς να κουνιέται καθόλου.
Αυτές τις δύο μέρες τις πέρασα στην βιβλιοθήκη, ψάχνοντας το κάθε βιβλίο, την κάθε παράγραφο που θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμη στη μάχη κατά της θεόμουρλης με τα φτερά.
Ό, τι πληροφορία είχα συλλέξει, την έβαλα σε έναν τεράστιο φάκελο και τον κατέβασα στην τραπεζαρία, όπου είχαν μαζευτεί όλοι.
"Συναυλία έχουμε;" ρώτησα γελώντας, μιας και ο Κρις έμοιαζε έτοιμος να αρπάξει ένα μικρόφωνο και να αρχίσει να τραγουδάει.
"Συνέλευση" είπε ο Ντεβ. "Τι κάνει το σκαθάρι πάνω;"
Ανασήκωσα το φρύδι. Ο αδερφός μου μού χαμογέλασε.
"Έλα, παραπονιάρα. Τι κάνει ο ηλίθιος ο φίλος μου;"
"Δεν έχει συνέλθει ακόμα" παραδέχτηκα. "Δεν ξέρω γιατί. Δεν θα έπρεπε να έχει ξυπνήσει μέχρι τώρα;"
"Ρέιβεν" η φωνή του πατέρα μου ακούστηκε σε όλο το δωμάτιο. Όλες οι ομιλίες σταμάτησαν. "Δεν πέρασε και λίγα, ο Κάρτερ" μου είπε και με πλησίασε. Έπειτα έριξε το χέρι του στον ώμο μου, ταρακουνώντας με ολόκληρη. "Θα συνέλθει. Μην ανησυχείς". Και χωρίς πολλά - πολλά, επέστρεψε στην θέση του δίπλα στον Βλαντ. Εξεπλάγην με την συμπεριφορά του, ποτέ δεν είχε φερθεί τόσο συναισθηματικά - ναι αυτό ήταν το συναισθηματικό του, αλήθεια - αλλά ήλπιζα πως ίσως, ίσως να είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι μπορεί ο Κάρτερ να μην ήταν και η μεγάλη του αδυναμία, αλλά ήταν η δική μου. Μπορεί να άρχιζε να τον ανέχεται, από εδώ και πέρα.

Δύο ώρες μετά και δεν είχαμε κάποιο φιξαρισμένο σχέδιο, πάνω στο οποίο να μπορούμε να πατήσουμε, είχαμε όμως μια ευχάριστη αλλαγή. Περίπου δύο ώρες μετά και όσο εγώ καθόμουν δίπλα στην Σκάι και τον Κρις, η πόρτα άνοιξε και ο Κάρτερ μπήκε μέσα, αναμαλλιασμένος, με μάτια πρησμένα λες και είχε μεθύσει και τα χέρια στη μέση.
"Δεν νιώθετε καθόλου άσχημα που με αφήσατε μόνο μου εκεί πάνω να συνέλθω;" ρώτησε ανασηκώνοντας το φρύδι.
Δεν απάντησα καν. Σηκώθηκα απότομα από τη θέση μου, έτρεξα την απόσταση που μας χώριζε και κρεμάστηκα από τον λαιμό του. "Κάρτερ!" έκανα και τον έσφιξα πάνω μου. "Ξύπνησες!"
"Και βέβαια ξύπνησα" είπε μουτρωμένος, αλλά με κράτησε από τη μέση. "Και δεν ήσουν εκεί. Με ξεπέρασες τόσο γρήγορα, Ρέιβεν;" ρώτησε δήθεν πληγωμένος.
"Ελπίζω να κάνεις πλάκα" σχολίασα, χωρίς να τον αφήσω. "Πώς νιώθεις;"
"Χάλια, απαίσια" είπε και τότε μόνο τον άφησα να πάρει μια ανάσα. "Τα σημάδια από τις δαγκωνιές σου με πονάνε ακόμα, τα νεύρα μου έχουν σπάσει και εσείς κάθεστε εδώ, ετοιμάζετε κάτι και ακόμα να μου πείτε τι!"
"Ρέιβεν, αν δεν τον κάνεις να σκάσει, θα το κάνω εγώ" σχολίασε ο Ντεβ και έτριψε τους κροτάφους του.
Χάιδεψα απαλά το μπράτσο του Κάρτερ και τον κοίταξα. "Πεινάς;"
"Όχι πάρα πολύ" είπε. "Θα αντέξω μέχρι να με ενημερώσετε". Μετά όμως, θα σε μαλώσω που με άφησες μόνο μου στα κρύα σεντόνια. Πώς σου πήγε η καρδιά... σχολίασε στο μυαλό μου. Του χαμογέλασα.
"Μια τρύπα στο νερό κάναμε" σχολίασε ο πατέρας μου. "Πίστεψέ με, δεν έχασες τίποτα. Ρέιβεν, πήγαινέ τον στο δωμάτιό σου, χρησιμοποίησε από τα εφεδρικά μπουκαλάκια. Να φάτε και οι δύο".
"Α, δεν χρειάζεται, μπορούμε να-" Πάλι καλά που η αγκωνιά μου τον έκοψε στη μέση. Ο πατέρας μου δεν το συνέχισε.
"Μόλις δύσει ο ήλιος, σας περιμένω όλους εδώ" σχολίασε και έκανε μεταβολή.

"Πες μου πόσο σου έλειψα" ψέλλισε ο Κάρτερ, μόλις μπήκαμε στο δωμάτιό μου και έκλεισε την πόρτα με το πόδι του. τα χείλη του κυκλοφορούσαν πλέον στο λαιμό μου και τα χέρια του πήγαν από την μέση μου στην πόρτα, όπου και κλείδωσαν στα τυφλά. "Πες μου, Ρέιβεν".
"Πολύ" έκανα αδύναμα. Ακόμα δεν με είχε καλά καλά φιλήσει και ήδη τα πόδια μου άρχιζαν να τρέμουν. "Πάρα πολύ".
"Πόσες μέρες ήμουν αναίσθητος;" ρώτησε.
Τον οδήγησα στο κρεβάτι μου, χωρίς να θέλω να χάσουν επαφή τα χείλη του από το δέρμα του λαιμού μου. "Δύο" σχολίασα. "Δεν περίμενα ότι θα συνερχόσουν σήμερα".
"Με υποτιμάς;" ρώτησε γελώντας και με κοίταξε. "Θα πρέπει να σε μαλώσω και γι' αυτό;"
Γέλασα και έγνεψα θετικά. "Ω, ναι".
Τότε με έσπρωξε απαλά από τους ώμους και με έριξε στο κρεβάτι. Βολεύτηκε από πάνω μου, τα χέρια του κράτησαν τα δικά μου δέσμια πάνω από το κεφάλι μου και κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου. "Δεν έχεις ιδέα πόσο μου έλειψες, Ρέιβεν" ψιθύρισε.

"Και τώρα σοβαρά; Δεν έχουμε σχέδιο;" ρώτησε.
"Σοβαρότατα. Δύο ώρες πέρασα κάτω, το μόνο σχέδιο που έχουμε είναι 'σκοτώστε την Βασίλισσα'".
Ο Κάρτερ γέλασε και πέρασε την γλώσσα του πάνω από την φρέσκια δαγκωνιά στον λαιμό μου. "Μάλιστα. Οπότε πάλι εγώ θα σας σώσω, έτσι;"
"Έλα μου;"
"Είδα ένα όραμα, Ρέιβεν. Όσες μέρες ήμουν αναίσθητος, ονειρευόμουν. Και νομίζω πως ξέρω τί πρέπει να κάνουμε".
Ανασηκώθηκα και τον κοίταξα. "Κάλλιο αργά παρά ποτέ" σχολίασα προσπαθώντας να δείξω θυμωμένη που δεν μου είπε αυτό πρώτο - πρώτο. "Θες να μου πεις κι εμένα;"
"Εγώ τί θα κερδίσω;" ρώτησε πειρακτικά.
"Την ζωή σου, Κάρτερ, γιατί αν δεν μου πεις στα επόμενα δύο λεπτά, θα σε ρίξω από το παράθυρο".
Ο Κάρτερ έφερε το χέρι στην καρδιά του και με κοίταξε σοβαρά. "Με πληγώνεις".
"Κάρτερ!"
"Λοιπόν, εντάξει. Χρειαζόμαστε συμμάχους".
"Άντε καλέ!" έκανα ειρωνικά. "Πώς δεν το σκεφτήκαμε αυτό πιο νωρίς;"
"Αν δεν θες να σε δέσω, μη με διακόπτεις" είπε. "Το θέμα είναι, ότι χρειαζόμαστε δυνατούς συμμάχους, συμμάχους που η τρελή να μην μπορεί να βρει. Ξέρεις σε ποιούς δεν θα πήγαινε ποτέ η Βασίλισσα, Ρέιβεν, γιατί ποτέ δεν θα τολμούσε;" ρώτησε ο Κάρτερ κοιτάζοντάς με και δαγκώνοντας απαλά το κάτω χείλος του. Μια κίνηση που στιγμιαία με αποσυντόνισε. Κούνησα δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου, για να αποδιώξω τη σκέψη.
"Σε ποιούς;" ρώτησα, ξεροκαταπίνοντας. Ο Κάρτερ γέλασε, προφανώς διαβάζοντας τη σκέψη μου και άφησε ένα φιλί στο λαιμό μου, πριν απαντήσει.
"Στις Μπανσί" είπε απλά και με κοίταξε, περιμένοντας να ενθουσιαστώ.
Λίγο δύσκολο, με τους συμμάχους που πρότεινε.