Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Ένα

Ήταν δύσκολο εκείνες τις μέρες να το σκάω από το σπίτι, κατά μία έννοια. 
Αλλά από την άλλη, ήταν όλοι τόσο απορροφημένοι στο σχέδιό τους να βρουν τον Κάρτερ που με άφησαν στην ησυχία μου για να μην μου τον θυμίζουν. 
Όσο όλοι ήταν μαζεμένοι στην τραπεζαρία, εγώ άνοιξα το παράθυρο και βγήκα έξω. Με ένα απλό βήμα στο κενό βρέθηκα στην μπροστινή αυλή και χωρίς να το σκεφτώ, χώθηκα στο δάσος. 
Ο προορισμός μου ήταν η Λέιτον Μπιτς. 
Ο καιρός ήταν ψυχρός, μιας και ήταν ήδη απόγευμα, αλλά κανένας εξωτερικός άνεμος δεν τρύπαγε το δέρμα μου. Η κακή μου διάθεση οφειλόταν στον χαμό του Κάρτερ και δεν ένιωθα πως θα μου περνούσε ποτέ, μέχρι να τον βρω. Περπάτησα πολύ περισσότερο από όσο χρειαζόταν για τη Λέιτον Μπιτς και έτσι αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω μόλις το κατάλαβα. Μόλις έφτασα στη γνώριμη γκρίζα παραλία και βρήκα τον βράχο όπου είχα καθίσει με τον Κάρτερ, απέστρεψα το βλέμμα μου. 
Και υποσχέθηκα ακόμα μια φορά στον εαυτό μου ότι θα τον βρω και θα τον φέρω πίσω. Ό, που και να έχει πάει. 
Ξάπλωσα στη γκρίζα σαν στάχτη άμμο και έστρεψα το βλέμμα μου στον ωκεανό, περιμένοντας μια απάντηση από τα κύματα. 
Τί να μου πουν κι αυτά; Σάμπως γνώριζαν πού διάολο είχε πάει ο Κάρτερ; Ήξεραν ποιά τρύπα τον κατάπιε και αρνούνταν να τον ξεράσει;
Αυτά τα ήξερα εγώ, αλλά τον τελευταίο καιρό ήμουν πολύ αδύναμη και δεν με άφηναν καν να πλησιάσω τη Χώρα. Και δεν το διακινδύνευα καν να πάω ως τη Χώρα, να δοκιμάσω να πάρω πίσω τον Κάρτερ και να χάσω. Η Βασίλισσα κέρδιζε δυνάμεις όσο εγώ έχανα δυνάμεις μακριά του. Δεν με εμπιστευόμουν. Οι δυνάμεις μου δεν αρκούσαν ούτε καν για να ταξιδέψω μέχρι το κοντινότερο σημείο για να ανοίξω μια πύλη. 
Αν μπορούσα. 
Γιατί από τότε που ο Κάρτερ χάθηκε, η Βασίλισσα σφράγισε όλες τις πύλες προς τη Χώρα. Οι Νεράιδες μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μπει. 
Μας είχαν αποκλείσει, ένας ακόμα λόγος που με έκανε να πιστεύω ότι η Βασίλισσα είχε με κάποιον τρόπο βρει τον Κάρτερ. 
Μπορεί να ήταν ευσεβής πόθος, αλλά το ένστικτό μου, μού έλεγε ότι ο Κάρτερ ήταν στη Χώρα. Δεν ήξερα όμως απολύτως το γιατί.
Περνούσε καλά; Ήθελε να φύγει; Ήθελε να κάτσει; Ένιωθε κάτι να του λείπει;
Με θυμόταν;
Την τελευταία ερώτηση δεν μπόρεσα να την σκεφτώ καθαρά. Φοβόμουν την απάντηση. Είχα επίσης σκεφτεί να καλέσω τον Κάρτερ με την σκέψη μου. 
Το είχα κάνει και είχα αποτύχει παταγωδώς. Το μυαλό μου συναντούσε ένα τεράστιο τοίχος όταν δοκίμαζα να εισχωρήσω στο δικό του. Η Βασίλισσα, ή όποιος τον είχε βρει τέλος πάντων, είχε φροντίσει να του κλείσει τις διόδους επικοινωνίας με την παλιά του ζωή. 
Ο ήχος των κυμάτων με τύλιξε ξαφνικά και ο αέρας έφερε σταγόνες στο πρόσωπό μου. γύρισα στο πλάι και έκλεισα τα μάτια.
Προσπάθησα να ονειρευτώ τον Κάρτερ και στη φαντασία μου, τίποτα δεν είχε γίνει. 
Δεν είχε περάσει μέσα από την Αψίδα των Φτερών και δεν είχε χάσει τη μνήμη του. Δεν με είχε ξεχάσει και ήταν ακόμα στο Σάντοουφορτ Μουρ. Ο Κάρτερ ήταν ακόμα εκεί και μόλις θα πήγαινα, θα με έπαιρνε αγκαλιά και θα ...
"Τι διάολο κάνεις μόνη σου εδώ πέρα;"
Γύρισα απότομα αριστερά για να βρω τον Τζον ξαπλωμένο δίπλα μου σε μια νωχελική στάση. Τον τελευταίο καιρό είχε αποκτήσει μια περίεργα γλυκερή συμπεριφορά, κάτι που με έκανε να κρατάω επιφυλάξεις. 
"Φύγε, Τζον" έκανα και του γύρισα την πλάτη. 
"Μαζί θα φύγουμε. Κάνει ψόφο εδώ πέρα. Εντάξει, ξέρω ότι δεν μπορείς να αρπάξεις γρίπη, αλλά εγώ μπορώ. Πάμε πριν ξεπαγιάσω". 
"Φύγε Τζον" επέμεινα. "Δεν έρχομαι". 
"Οι γονείς σου με διέταξαν να σε φέρω πίσω" είπε. "Δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα σε κουβαλήσω πίσω με το ζόρι". 
Κάρτερ. 
Ο Κάρτερ έλεγε κάτι τέτοια. Έκλεισα τα μάτια μου εμποδίζοντας τα δάκρυα. 
"Έλα τώρα, Ρέιβεν" είπε ο Τζον πιο μαλακά. "Θα τον βρούμε τον Κάρτερ, το ξέρεις. Δεν ωφελεί σε τίποτα να κάθεσαι εδώ και να κλαις τη μοίρα σου. Εσύ φώναζες δύο μήνες τώρα πως ο Κάρτερ είναι εκεί έξω και τώρα τι; Σχεδιάζεις να κάτσεις εδώ μέχρι να παγώσει το αίμα σου; Συγνώμη, λογοπαίγνιο". 
"Τζον, αν ήρθες να μου κάνεις κήρυγμα-"
"Για όνομα του Θεού, Ρέιβεν!" ξέσπασε εκείνος. "Σου αρέσει η αυτολύπηση; Είσαι μαζόχα; Έτσι τη βρίσκεις εσύ; Πάρε τα πόδια σου σε παρακαλώ και γύρνα σπίτι! Πρέπει να βρούμε τον Κάρτερ!"
Κοίταξα τον Τζον με γουρλωμένα μάτια. Το σοκ του ότι υπερασπίστηκε τόσο κάποιον του είδους μου με έκανε να σηκωθώ όρθια. 
"Θα έρθω" είπα. "Αλλά μόνο επειδή γυαλίζει το μάτι σου. Τον Κάρτερ θα τον βρω μόνη μου. Είναι δική μου δουλειά και δεν θέλω να ανακατεύονται άλλοι". 
"Τί πάει να πει τώρα αυτό;"
"Τίποτα που να σε αφορά" του είπα.