Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Δύο

Πέντε μέρες πέρασαν. Κάθε μέρα το μεσημέρι, η πόρτα μου άνοιγε χωρίς καμιά προειδοποίηση και ο Τζον έμπαινε στο δωμάτιο. Τις πιο πολλές φορές καθόταν σιωπηλός δίπλα μου και δεν μιλούσε μέχρι την ώρα που έφευγε. 
Την έκτη μέρα, είχε διάθεση για ψιλή κουβέντα. 
"Να σου φέρω να δεις καμιά ταινία;"
Γρύλισα. 
"Να διαβάσεις κανένα βιβλίο;"
Τον κοίταξα έξαλλη. 
"Μην με κοιτάς έτσι ρε κούκλα μου, δεν σε κλείδωσα εγώ εδώ πάνω. Ο μπαμπάς σου είναι πολύ αυστηρός, να το κοιτάξεις". 
"Θα μπορούσες να με υπερασπιστείς, Τζον. Και μην με λες κούκλα". Ο Κάρτερ με έλεγε έτσι κάποιες φορές και πονούσε να το ακούω από τα χείλη άλλου. 
"Εντάξει, με συγχωρείς. Ρέιβεν, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;"
"Δεν βλέπω πως μπορώ να το αποφύγω". 
Σταύρωσα τα πόδια στην πολυθρόνα και τον κοίταξα. Καθόταν στην άκρη του κρεβατιού. Πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε. 
"Έχεις σκεφτεί, πως θα ήταν η ζωή σου χωρίς τον Κάρτερ;"
"Μοιάζω να θέλω να μάθω, Τζον;"
"Μην αρπάζεσαι αμέσως βρε κοπέλα μου!" παραπονέθηκε. "Εννοώ... να και να τον βρεις, τί θα κάνεις; Δεν σε θυμάται, δεν θυμάται κανέναν. Τί θα κάνεις;"
"Δεν έχω σκοπό να σου αναλύσω το πολύπλευρο σχέδιό μου. Εξάλλου είναι για έξυπνους, δεν θα καταλάβαινες ούτε τα μισά". 
Ο Τζον αγνόησε το καυστικό μου σχόλιο και συνέχισε. "Εννοώ, τί θα έλεγες αν ξέχναγες τον Κάρτερ και κοίταζες να φτιάξεις την ζωή σου από εδώ και πέρα;"
Για πότε τινάχτηκα από την θέση μου και έριξα τον Τζον στο κρεβάτι με τα δόντια μου να αγγίζουν τον λαιμό του έτοιμα να δαγκώσουν, δεν το κατάλαβα. 
"Ή θα το πάρεις πίσω, ή θα κάνω τα αυτιά σου κολιέ, αφού σε γδάρω ζωντανό. Μπήκες;"
"Να πάρει, Ρέιβεν! Τέτοια έκανες και στον Κάρτερ και φτιαχνόταν; Τί βίτσια εσείς οι βρικόλακες πια;"
Έγδαρα με τα δόντια μου το δέρμα του και μια σταγόνα αίματος έβαψε την πληγή. Η μυρωδιά του αίματος των λυκανθρώπων με αηδίαζε.
"Την επόμενη φορά, θα είναι η καρωτίδα σου" απείλησα και σηκώθηκα από πάνω του, πηγαίνοντας στο παράθυρο σε μια απελπισμένη προσπάθεια να συγκρατήσω τα νεύρα μου.  "Εξαφανίσου μην σε βλέπω". 
Το ένστικτό μου, μού έλεγε ότι ο Τζον δεν είχε σκοπό να φύγει ακόμα από το δωμάτιο, αλλά σίγουρα δεν μου είπε τί διάολο είχε σκοπό να κάνει μετά. 
Έτσι όταν τον άκουσα να βρίζει, να με πλησιάζει και όταν τον ένιωσα να με γυρίζει απότομα προς το μέρος του και να με φιλάει με πάθος, αρχικά σοκαρίστηκα, έπειτα απόρησα και μετά έγινα έξαλλη. 
Δάγκωσα τα χείλη του σίγουρη πως τον τραυμάτισα και μόλις παραπάτησε από τον πόνο, τον χαστούκισα. 
"Πόσα κιλά ηλιθιότητας κουβαλάς, αχρείε;!" του φώναξα. 
"Ρέιβεν, να το συζητήσουμε..."
"Δεν έχουμε να πούμε τίποτα! Και μην τολμήσεις να με ξαναγγίξεις με τέτοιον τρόπο ξανά, γιατί θα το πληρώσεις πολύ ακριβά!"
"Να πάρει η οργή, γαμώ το, σε θέλω!"
Τα λόγια του με χτύπησαν στο πρόσωπο. Καλύτερα να με χαστούκιζε. 
"Τι... τί είπες;"
"Αυτό που άκουσες" είπε σκουπίζοντας το χείλος του με το μανίκι του. "Μου αρέσεις, μου άρεσες από την πρώτη στιγμή που σε είδα, Ρέιβεν, αλλά εσένα σου άρεσε ο Κάρτερ. Δεν υπήρχε περίπτωση να με προσέξεις όσο εκείνος ήταν εδώ". 
Έκλεισα τα μάτια. "Σε παρακαλώ πες μου πως δεν έχεις καμία σχέση με την εξαφάνισή του". 
"Για όνομα του Θεού, όχι!" έκανε εκείνος. "Ξέρω να χάνω, Ρέιβεν, απλώς είπα να παίξω την τύχη μου τώρα που ο Κάρτερ δεν είναι εδώ". 
"Προσπερνάω το γεγονός ότι κινήθηκες πίσω από την πλάτη ενός ανθρώπου που σου έσωσε το τομάρι στον πόλεμο" έκανα "και στέκομαι στο ότι προσπάθησες τώρα. Τί διάολο σε έκανε να πιστέψεις ότι θα ενέδιδα; Θέλεις μήπως να αρχίσω να σου απαριθμώ τους λόγους που καθιστούν κάτι τέτοιο ανέφικτο;"
"Ο Κάρτερ δεν είναι εδώ, Ρέιβεν, ακόμα και να έρθει, δεν πρόκειται να σε θυμηθεί. Θα πρέπει να χτίσετε την σχέση σας από την αρχή, να καρδιοχτυπήσεις και πάλι για το αν σε θέλει ή όχι. Με μένα είναι αλλιώς. Εγώ σε θέλω. Με εμένα δεν έχεις να φοβάσαι". 
Θα τον έδιωχνα κλοτσηδόν, αν δεν σεβόμουν το γεγονός ότι έμοιαζε να λέει αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να είμαι και εντελώς σκύλα με την χυλόπιτα που θα του σέρβιρα. 
Τον πλησίασα αργά, κι εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω. "Τζον..." ξεκίνησα απαλά. "Ο κάθε άνθρωπος γοητεύεται να ακούει ότι είναι αρεστός σε κάποιον άλλον..."
"...αλλά;"
"Τζον, δεν έχεις τίποτα κακό, δεν θέλω να με παρεξηγήσεις. Απλώς... εμείς οι δύο, δεν... πώς να το πω; Δεν κολλάμε. Από όποια πλευρά και να το δεις". 
"Ρέιβεν, πες μου χύμα αυτό που θες. Δεν μπορείς να με δεις αλλιώς γιατί είσαι ερωτευμένη με τον Κάρτερ". 
"Ναι". 
"Δεν σε κολλάει τόσο το γεγονός ότι δεν είμαι βρικόλακας, όσο το ότι δεν είμαι ο Κάρτερ". 
"Ακριβώς". 
"Δεν σε νοιάζει που θα παλέψεις για εκείνον ξανά από την αρχή. Τον θέλεις πίσω, με ό, τι αυτό συνεπάγεται". 
"Σωστά".
"Γαμώ το, και τί δεν θα 'δινα να είμαι στη θέση του τύπου. Δεν ξέρει πόσα χάνει, πόσο τυχερός είναι!"
"Τζον, μην με κάνεις να νιώθω άβολα". 
"Συγνώμη. Και συγνώμη για πριν, δεν θα επαναληφθεί. Απλώς έπρεπε να είμαι σίγουρος ότι δεν ενδιαφέρεσαι, μέχρι να το πάρω απόφαση να πάω παρακάτω". 
"Είμαι τελείως άχρηστη στις συμβουλές, Τζον, αλλά είμαι απόλυτα σίγουρη πως εκεί έξω υπάρχει μια καλή κοπέλα η οποία θα σε αγαπήσει με όλο της το είναι". Του χαμογέλασα. "Και θα είναι καλή ράτσα. Καθαρόαιμη" πρόσθεσα σε μια προσπάθεια να ελαφρύνω το κλίμα. 
"Άντε από δω, χαζή" έκανε παιχνιδιάρικα εκείνος. "Σε αφήνω μόνη σου. Αν μπορούσε το σημερινό να μείνει μεταξύ μας, θα το εκτιμούσα. Γνωρίζω βέβαια ότι θα το πεις στον Κάρτερ όταν επιστρέψει, αλλά σε παρακαλώ... μην τον αφήσεις να με σκοτώσει". 
"Ποτέ" έκανα χαμογελαστή. 

Τόσες μέρες εκεί πάνω κλεισμένη σαν την Ραπουνζέλ, η Σκάι με επισκέφθηκε την έβδομη ημέρα. Ήταν εκείνη που μου έφερε το μπουκάλι με το αίμα. Η ώρα όμως ήταν περασμένα μεσάνυχτα.
"Σκάι;"
"Μην κάνεις φασαρία" είπε εκείνη. Άνοιξε την πόρτα μου και μπήκε μέσα. 
"Τί θες εδώ τέτοια ώρα; Ο Τζον μου άφησε τροφή προχθές". 
"Σου έφερα κι εγώ ακόμα λίγο. Θα χρειαστεί". 
"Τί εννοείς;"
"Μπορώ να έχω τον λόγο σου ότι δεν θα με δώσεις στεγνά μόλις τελειώσει η όλη κατάσταση;"
"Λέγε τί έκανες, Σκάι" είπα αυστηρά. 
"Ακόμα τίποτα, το ορκίζομαι. Τώρα θα κάνω". 
"Δεν σε πιάνω". 
Η Σκάι έβγαλε κάτω από το νυχτικό της ένα παλιό, φθαρμένο βιβλίο. 
"Ημερολόγιο;" έκανα ειρωνικά. 
"Ω Θεέ μου, λες και ακούω τον Κάρτερ" είπε εκείνη χαμογελώντας. "Σελίδα 33". 
Πήρα το βιβλίο από τα χέρια της και το άνοιξα στην σελίδα που μου υπέδειξε. Τα μάτια μου γούρλωσαν από το σοκ. Ήταν δυνατόν;
"Σκάι, πού το βρήκες αυτό;"
"Πού νομίζεις ότι χάθηκα μια βδομάδα τώρα; Λες να μην ήθελα να σε δω, Ρέιβεν; Έψαχνα". 
"Αυτό το βιβλίο δεν το έχω δει ποτέ" είπα κοιτάζοντας το εξώφυλλο. "Πού το βρήκες;"
"Στο απαγορευμένο τμήμα της βιβλιοθήκης. Πάω στοίχημα πως ούτε οι γονείς σου ξέρουν ότι είναι εδώ. Είχα... έμπνευση". 
"Τί έμπνευση;"
"Ωραία, έκανα ένα ξόρκι έμπνευσης. Ήθελα να σε βοηθήσω. Και το ξόρκι μάλλον έπιασε. Με οδήγησε στο βιβλίο". 
"Σκάι..."
"Μην πεις τίποτα, σε παρακαλώ" είπε εκείνη και μου έπιασε το χέρι. "Το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Σου έφερα πολλούς μπελάδες, Ρέιβεν..."
"Σκάι τα έχουμε πει αυτά". 
"Ακόμα δεν νιώθω να εξιλεώθηκα" είπε. "Τώρα είμαι πιο κοντά". Το βλέμμα της έπεσε στο βιβλίο. "Μόνο θέλω να μου υποσχεθείς - όχι, να μου ορκιστείς - ότι θα επιστρέψεις. Βλέπεις τί χρειάζεται, έτσι; Είναι πολύ επικίνδυνο, Ρέιβεν, πρέπει να ξέρεις ακριβώς τί θα γίνει πριν πας, αλλιώς μπορεί να ξεμείνεις εκεί για πάντα". 
"Το βλέπω" είπα κοιτάζοντας το βιβλίο. Ήταν πολύ... τραβηγμένο. 
"Πρέπει να γίνει αμέσως πριν διασχίσεις την πύλη" μου τόνισε. "Και να βρεις βοήθεια, αμέσως μόλις γυρίσεις στον κόσμο μας. Θα το έκανα εγώ, αλλά..."
"... αλλά δεν θα πιάσει" της είπα. Το έλεγε το βιβλίο. Εκείνος που θα με έφερνε πίσω, ή που θα με άρπαζε, εν πάση περιπτώσει πριν περάσω απέναντι, έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από την Σκάι. 
"Θα το κάνει;" με ρώτησε. 
"Χωρίς αναμνήσεις;" ρώτησα πικρά. "Δύσκολο. Θα πρέπει να βάλω τα δυνατά μου να τον πείσω ότι λέω αλήθεια. Θα πρέπει να θυμάται τουλάχιστον πώς να το κάνει". 
"Ίσως μπορώ να πάω εγώ και ο Κρις" προσφέρθηκε ξαφνικά. "Ο Κρις θυμάται, θα το έκανε". 
"Όχι" είπα κατηγορηματικά. "Θα πάω εγώ. Εγώ πρέπει να πάω, εγώ πρέπει να τον κάνω να θυμηθεί. Να πιστέψει..."
"Ρέιβεν, αν όμως δεν σε πιστέψει..."
"Σε αυτή την περίπτωση..." έκανα καυστικά "θα πρέπει να σου πω ότι χάρηκα πολύ που σε γνώρισα, Σκάι".