Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Τέσσερα

Δεν είμαι περήφανη, αλλά αναγκάστηκα να χτυπήσω - θανάσιμα - ακόμα ένα ξωτικό για να με αφήσει να περάσω στον όροφο με τα δωμάτια χωρίς να φωνάξει την ασφάλεια. Δεν ήθελα να σκοτώνω πλάσματα χωρίς λόγο, μέχρι που σκέφτηκα ότι ίσως εκείνο το ξωτικό ήταν παρόν τη μέρα που η Βασίλισσα μου έκλεψε τον Κάρτερ. 
Ίσως ήταν κάποιο από αυτά που την είχαν βοηθήσει να τον ξεγελάσει και να τον σπρώξει μέσα από την Ασπίδα.
Το παλάτι ήταν υπέροχο, έπρεπε να το παραδεχτώ. Φωτεινό και σχεδόν διάφανο, η θέα από τα παράθυρα που συναντούσα στο δρόμο μου μαγευτική.
Και δεν μπορούσα να απολαύσω τίποτα από όλα αυτά, γιατί μέσα μου γνώριζα, ότι ο Κάρτερ βρισκόταν σε ένα από τα εκατοντάδες δωμάτια που είχε το Παλάτι. 
Τόση γκαντεμιά. 
Μέχρι να τον βρω, θα με είχε ανακαλύψει κάποιος. 
Το μόνο καλό, ήταν το ότι γενικά, δεν με λες και ηλίθια. Κάτι μου έλεγε πως η Βασίλισσα θα ήθελε να έχει τον Κάρτερ στα πούπουλα, αν επεδίωκε να κερδίσει και κάτι άλλο πέρα από την εμπιστοσύνη του και επειδή ο Ντέβερελ μου είχε κάποτε πει ότι τα καλύτερα δωμάτια του Παλατιού βρίσκονταν στον τελευταίο όροφο, υπέθεσα ότι ο Κάρτερ θα ήταν σε κάποιο από αυτά. 
Και επειδή ήμουν τελικά τουλάχιστον ελαφρώς άτυχη, ο τελευταίος όροφος είχε έντεκα δωμάτια. Τα οποία έπρεπε να ψάξω. 
Ήμουν όμως τυχερή, γιατί αφού στους τρεις πρώτους ορόφους κατάφερα και πέρασα παίρνοντας τη ζωή μόνο από μία Νεράιδα, μέχρι τον τελευταίο όροφο δεν συνάντησα κανέναν. 
Στον τελευταίο όροφο, όλες οι πόρτες έμοιαζαν να μην φιλοξενούν ζωή πίσω τους. Το ένστικτό μου, μού έλεγε ότι ο Κάρτερ βρισκόταν στο τρίτο δωμάτιο αριστερά. Όταν μάλιστα, ένας φρουρός ντυμένος με την επίσημη στολή ανέβηκε από τις άλλες σκάλες και στάθηκε έξω από το δωμάτιο, σιγουρεύτηκα. 
Θεέ μου, ο Κάρτερ βρισκόταν μόλις μερικά μέτρα μακριά μου και μας χώριζε ένα άθλιο πλάσμα με φτερά σαν του κουνουπιού. 
Δεν το σκέφτηκα, δεν είχα περιθώριο να το σκεφτώ, όσο γνώριζα ότι ο Κάρτερ ήταν πίσω από εκείνη την καταραμένη δίφυλλη πόρτα δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό παραπάνω. Έβγαλα ένα στιλέτο από την τσέπη μου και έτρεξα προς τον φρουρό.
Εκείνος με είδε, πρόλαβε να αμυνθεί, ρίχνοντάς με κάτω με την πλάτη. Τον κλότσησα στο καλάμι, σηκώθηκα όρθια και επιτέθηκα και πάλι. Η φόρα μου τον έριξε στην πόρτα, η πόρτα άνοιξε και πέσαμε και οι δύο μέσα στο δωμάτιο. Του κατάφερα μια γρατζουνιά, πριν με αρπάξει από την μέση και με πετάξει στον απέναντι τοίχο. Έπεσα πάνω σε ένα έπιπλο το οποίο και διέλυσα. Ένας οξύς πόνος διαπέρασε την ραχοκοκκαλιά μου και όταν έπεσα στο έδαφος, τα μάτια μου έκλεισαν αδύναμα. Πρόλαβα μόνο να δω τον φρουρό, καθώς ερχόταν από πάνω μου, κραδαίνοντας το σπαθί του.