Blood (Midnight Series: Book Three)

Κεφάλαιο Δεκατρία

Κάποια στιγμή εκείνο το βράδυ η ζέστη έγινε τόσο αποπνικτική, πού ούτε σαν βρικόλακας δεν μπόρεσα να αντέξω και να μην σηκωθώ όρθια. Ο Κάρτερ διαλογιζόταν, αν μάντευα καλά, γιατί δεν αντέδρασε καν όταν κούνησα το κρεβάτι με την κίνησή μου. Έριξα την ρόμπα μου γύρω μου και βγήκα αργά και αθόρυβα από το δωμάτιο. 

Κατέβηκα κάτω, στην τραπεζαρία και στάθηκα στο παράθυρο. Το άνοιξα, για να μπει λίγος αέρας, στάθηκα μπροστά του και άφησα την βραδινή δροσιά να μπερδέψει τα μαλλιά μου. Είχα ένα περίεργο συναίσθημα που με έπνιγε και δεν ήξερα τί μπορεί να έφταιγε. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες όταν άκουσα μια φωνή και γύρισα, για να βρω τον Τζον να με κοιτάζει γερμένος στην πόρτα.
"Θα πάθουμε πνευμονία" αστειεύτηκε.
"Νιώθω να σκάω" του απάντησα. "Θα το κλείσω σε λίγο. Τί κάνεις εσύ εδώ και μάλιστα ξύπνιος;"
"Ο πατέρας σου συμφώνησε να μείνω εδώ μέχρι να λυθεί το όλο θέμα με την Βασίλισσα. Είναι καλύτερο για όλους μας.  Για το ξύπνιος, να πω την αλήθεια ήλπιζα να σε πετύχω. Ήθελα να μιλήσουμε για κάτι και δεν ήθελα να είναι μπροστά ο Κάρτερ". 
"Τζον, άκου να δεις..." ξεκίνησα απαλά αλλά με έκοψε, σηκώνοντας το χέρι και κάνοντας κάποια βήματα προς το μέρος μου. 
"Όχι, περίμενε. Ήθελα να απολογηθώ για όλες εκείνες τις φορές που σε έφερα σε δύσκολη θέση. Ξέρω πως τα συναισθήματά μου για εσένα σε κωλύουν και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε αυτά που θες και νιώθω άσχημα. Επίσης νιώθω άσχημα για τον Κάρτερ. Μπορεί να μην μου φαίνεται, αλλά τον συμπαθώ τον ηλίθιο τον φίλο σου. Και μόνο που βλέπω τον τρόπο που σε κοιτάζει, δεν μπορώ να τον μισήσω. Οποιοσδήποτε άντρας κοιτάζει έτσι μια γυναίκα, αποκλείεται να είναι σκάρτος".
"Έχεις πιεί, έτσι;" σχολίασα γελώντας. 
"Όχι, αλήθεια. Μου έρχεται να χαστουκιστώ που τα λέω αυτά, αλλά δεν μπορώ να πω ψέμματα. Θέλω λοιπόν να σου ζητήσω συγγνώμη για όλη την ταραχή που σας προξένησα και να σου δηλώσω, πως αύριο έχω ραντεβού". Χαμογέλασε μόλις μου το ανακοίνωσε. 
"Τι ραντεβού, με γυναίκα;" έκανα ηλίθια. 
"Όχι, με ελικόπτερο. Και βέβαια με γυναίκα. Μια κοπέλα της αγέλης, είναι μερικά χρόνια μικρότερή μου και όπως πληροφορήθηκα, λιώνει για μένα". Έκανε μια θεατρική περιστροφή γύρω από τον εαυτό του και γέλασε. 
"Κοίτα μην της πεις τίποτα τέτοιο της κοπέλας και την στείλεις, έξυπνε" σχολίασα. 
"Πας καλά; Για τούβλο με έχεις; Σε αντίθεση με τον φιλαράκο σου, εγώ έχω λέγειν". 
"Τζον" προειδοποίησα. 
"Έλα, πλάκα κάνω. Ο σκοπός της κουβέντας μας είναι να απολογηθώ και να σου πω πως δεν έχεις να νιώθεις άσχημα γύρω μου πλέον. Κατανοώ πως θα μου είναι δύσκολο για λίγο καιρό ακόμα να είμαι κοντά σου, αλλά ξέρω πότε έχω χάσει. Και στην προκειμένη περίπτωση, δεν πρόλαβα καν να ξεκινήσω τον αγώνα". 
"Λυπάμαι, Τζον". 
"Μην απολογείσαι, Ρέιβεν" είπε και στάθηκε δίπλα μου στο παράθυρο. "Εσύ και ο Κάρτερ είστε οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Είναι τραγικό το πόσο διαφορετικοί και ταυτόχρονα το πόσο ίδιοι είστε. Ελπίζω να το βρω αυτό και για μένα κάποια στιγμή". 
"Σίγουρα" του είπα με αυτοπεποίθηση. "Χαίρομαι που την κάναμε αυτή την κουβέντα, Τζον". 
"Κι εγώ" σχολίασε. 
Δεν το έμαθα παρά μόνο χρόνια αργότερα, αλλά ο Κάρτερ εκείνο το βράδυ είχε σηκωθεί από το κρεβάτι ψάχνοντάς με και άκουσε όλη την κουβέντα που είχα με τον Τζον. Εκείνη ήταν και η τελευταία φορά που έβλεπε τον Τζον σαν εχθρό.