Fifty Shades of Fucked Up ~ Deel 1. HERSCHIJVENDE!!!!

060

*Caithlyn point of view*

De avond wordt afgesloten met een onverwachte onweersbui. Zonder dat we het zelf in de gaten hadden barstte het los in de lucht en hebben we ons gezelschap naar binnen verplaatst.
Het is inmiddels bijna twaalf uur en mijn oogleden beginnen zwaar aan te voelen. Ik ben niet de enige die er last van heeft, ook Victoria heeft er moete mee wakker te blijven.
Harry en zijn vader, Michael daar en tegen hebben iets te diep in het glaasje gekeken en zitten allebei nog vol energie. 
Dat neemt niet weg dat ik het ongelofelijk leuk vind om hem zo te zien met zijn ouders en zus. Het onderwerp van de avond is toch wel echt de stunt van Dylan. Het blijft natuurlijk klote dat wij door hem eerder terug moeten, nu vooral omdat ik het nu echt naar mijn zin begin te krijgen.

"We zullen maar eens gaan, dan kunnen hun ook verder waar ze mee bezig waren." Begint Victoria. Ik voel mijn wangen branden uit schaamte, vooral wanneer Harry met twee poppenoogjes naar mij kijkt en zijn hand op mijn bovenbeen legt. Alicia en Michael staan op waardoor wij ook gaan staan. Ik krijg als eerste een knuffel van Alicia.
"Ik ben zo blij dat Harry jou heeft leren kennen, en dat we je hebben ontmoet." Deze positie is erg ongemakkelijk, iedereen kijkt ons aan en ik hoor Harry zuchten.
"Doe niet zo dramatisch, ze gaat heus niet dood."
Victoria geeft hem een tik tegen zijn borst en rolt met haar ogen.

Aangezien het ongemakkelijk is voor mannen om een jonge vrouw een knuffel te geven krijg ik van Michael een formele handdruk en een knipoog.
"Tot de volgende keer Caithlyn." En als laatste begint Victoria met een nog dikkere knuffel.
"Hopelijk tot snel."
"Ja, want ze is binnenkort jarig." Zegt Harry trots. Ik heb altijd een hekel aan verjaardagen en dat weet hij heel erg goed. De omhelzing wordt verbroken door een Victoria die nu nog enthousiaster word dan da ze al was en helaas voor mij betekent dit dat ik mijn verjaardag dit jaar niet over kan slaan.
"Ja, daar kom ik nog op terug."
Uiteindelijk verlaten ze het huis en hebben we het rijk voor ons alleen. Harry heeft zijn ouders en zus eruit gelaten en ik zelf ben op de bank gaan liggen.
"Dus." Begint Harry als hij de gangdeur dichtdoet. "Waar waren we?"

Ik voel dat mijn hart sneller begint te kloppen, mijn benen beginnen te trillen en de zenuwen erbij komen in mijn buik.
Hij komt langzaam op me af en kruipt ook op de bank. Hij komt boven me liggen en steunt met zijn ellenbogen tegen de armleuning van de bank.
Het topje van zijn wijsvinger tekent cirkeltjes op mijn wang, zijn ogen verbreken geen enkel ogenblik het oogcontact.
"Je huivert." Fluistert hij zachtjes in mijn oor. Ik voel kippenvel verspreiden over mijn hele lijf door zijn warme adem tegen mijn huid. Zijn lippen laten sporen achter in mijn hals, ik sluit mijn ogen.

Op de een of andere manier krijg ik op het moment dat ik mijn ogen sluit een soort beeld voor me. Ik ben in het ziekenhuis, op de... IC. Tenminste daar lijkt het op. Overal om me heen rennen dokters en zusters een kamer in.
Kunnen ze me zien? Ik zet kleine stapjes richting die ene kamer waar iedereen naar toe rent en tot mijn aller grootste verbazing, ligt Harry daar op bed. Hij heeft zijn ogen dicht, overal om hem heen hangt apparatuur, zijn gezicht ziet er vreselijk uit vol bloed, schaafwonden, blauwe plekken.
Uit paniek schieten mijn ogen uit en hap ik naar adem.
Harry kijkt me bezorgd maar ook verbaasd aan.
"Wat is er?" Hoe moet ik uitleggen wat ik net zag? "Deed ik je pijn?"
"Nee, nee je deed niks." Het zweet breekt me uit en hij legt een hand op mijn wang.
"Wat is er dan?" Ik kijk hem aan en blijf mezelf afvragen wat dat betekende wat ik net zag.

"Ik zag iets, net toen ik mijn ogen dicht had." Wauw, ik weet dat dat ongelofelijk stom klinkt wat ik net zei en aan Harry's reactie te zien wil hij iets zeggen. "Ja ik weet dat dat stom klinkt maar ik zag iets.. een visioen ofzo."
Hij doet zijn best zijn lach tegen te houden, maar zonder succes. "Ik meen het echt. Ik zag jou."
"Lijkt me heerlijk." Ik rol met mijn ogen. Hij neemt me gewoon niet serieus, sterker nog hij probeert het niet eens.
"Normaal wel maar dat niet."
"Wat is 'dat' dan?"
"Je neemt me toch niet serieus."
"Ik zal mijn best doen." Ik zucht, veeg het zweet weg van mijn voorhoofd en bedenk hoe ik het kan vertellen zonder als een sukkel over te komen.
"Je lag in het ziekenhuis. Op de IC en... je zag er super erg uit. Alsof je een ongeluk had gehad."
De gezichtsuitdrukking op Harry's gezicht veranderd van een lolbroek naar iets serieus, iets bedenkelijks.