Issues

018 {Rosalie}

De volgende ochtend kon ik Jackson niet vinden aan het ontbijt. Maar goed ook, ik wou hem niet meer zien of spreken. De roddels gingen rond over dat Jackson eruit lag. Lilia had het gehoord van Michel. Jackson had het opgegeven, hij wou niks meer met het programma te maken hebben. 'Wat is er gister gebeurd?' Hope kwam bij mij zitten en ik beet op mijn lip. De woorden van Jackson bleven door mijn hoofd spoken, hij hield van mij. 'Jackson bleek niet de jongen te zien die ik dacht dat hij was' zei ik kort. 'Oh damn' zei Hope, 'Is hij daarom ook gestopt?'. Ik haalde mijn schouders op en begon te vertellen over gisteravond. Hoe hij duidelijk probeerde om mij jaloers te maken, hoe hij mij aan de kant zetten en zijn liefdesverklaring zonder happy ending. 'Klote Rosalie' zei Hope zachtjes. Ik knikte. 'Niks aan te doen' zei ik. Ik keek om mij heen. Iedereen leek zijn partner wel gevonden te hebben. Jammer dat mijn "partner" het heeft opgegeven. Jackson was niet de enige in het spel, Josh maakte ook een grote kans op het veroveren van mijn hart. De laatste tijd brachten we veel samen door en hij snapte mijn gevoelens. We zaten in hetzelfde schuitje en probeerde elkaar te ondersteunen voor hoeveel het kon. Ik kon niet wachten tot ik vandaag weer naar Joy zou gaan. 'Ga je dat nog opeten?' Tess liet zich tegenover mij op de bank vallen en gebaarde naar mijn bordje ontbijt. 'Nee maar jij wel' lachte ik. Ik gaf haar mijn bordje waar nog een compleet ontbijt op lag. Ik kreeg vandaag geen hap door mijn keel heen, kwam dat door Jackson? Michel kwam de kamer ingelopen en keek om zich heen. Zijn gezicht was wit weggetrokken en mijn hartslag begon sneller te slaan. 'Rosalie en Josh, kunnen jullie even komen?' Vroeg hij. Ik stond direct op en haastte mij naar Michel toe. Dit was niet goed, dat kon ik je nu al vertellen. Samen met Josh volgde ik Michel naar het kantoortje toe waar hij ging zitten. 'Ga even zitten' zei hij. Ik liet mij in de zachte stoel zakken en keek hem vragend aan. 'Het spijt mij om jullie dit mede te delen maar vannacht is Joy overleden aan een hartstilstand' zei hij. Zijn ogen ontmoette de mijne en mijn mond viel open. 'Rosalie, ik weet dat het een goede vriendin van jou was. Je hebt alle recht om afscheid van haar te nemen. Ook voor jou Josh, jullie kunnen zo samen afscheid van Joy nemen'. Nooit had ik gedacht dat ik nog meer pijn kon voelen dan dat ik nu deed. Ik hapte naar adem terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden. Ik kon Joy niet verliezen, ik had haar net terug aan mijn zijde. Ze was mijn alles, degene die alle shit met mij had meegemaakt, degene die mij altijd in bescherming heeft genomen. Ik had een fout gemaakt in mijn leven door het contact te verbreken, noemen ze dit karma? Ik stond op en liep naar het raam toe. Mijn ademhaling versnelde zich en hyperventilerend liet ik mij op de grond zakken. De tranen begonnen sneller over mijn wangen te lopen en ik sloot mijn ogen. Laat dit over gaan, heel snel.

'Ze ziet er mooi uit' zei Josh zachtjes. Hij hield zijn arm om mijn middel heen geslagen terwijl we aan het bed van Joy stonden. Ik knikte zachtjes. Ze zag er gelukkig uit met een kleine glimlach op haar gezicht. Woorden konden niet omschrijven wat er door mij heen ging. Ik voelde een mengeling van verdriet, angst, pijn en toch een beetje rust. Ze was goed heen gegaan, dat hadden de verzorgsters mij verteld. Ze voelde dat er wat mis was en had meteen gezegd dat het prima was dat ze haar kwamen halen om mee naar boven te nemen. Ze had vrede met de dood, alles was voor haar opgelost. 'Rosalie, ze heeft een brief achter gelaten' zei Rita, een van de verzorgsters. Ze gaf mij een licht roze envelop aan en glimlachte. Ik bedankte haar en klemde de envelop in mijn hand. 'Ze wist dat ze niet lang meer had' zei Rita, 'Ik heb haar een paar dagen geleden geholpen met schrijven'. Ik knikte naar haar en ze verdween de kamer uit. 'Sommige mensen snappen niet dat je er niet over wilt praten' zei Josh, 'Gaat het met je?'. 'Ik weet het niet' zei ik zachtjes, 'Ik ben blij voor haar. Ze heeft geen pijn meer en ze hoeft niet meer te strijden'. Josh trok mij naar zich toe en drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Het komt allemaal wel goed' zei hij zachtjes. 'Ik wil even alleen zijn' zei ik zachtjes. Josh knikte en liet mij los. 'Ik wacht op je' zei hij. Hij liep de kamer uit en sloot de deur. Ik liet mij op de stoel zakken en liet mijn vingers over de envelop glijden. Voorzichtig haalde ik de brief uit de envelop en ik nam diep adem.
'Lieve Rose,

Jij begrijpt mij als geen ander als ik zeg dat ik wil dat de pijn ophoud. Ik ben blij dat ik je weer ben tegen gekomen in misschien wel de laatste weken van mijn leven. Het waren twee lange en heftige jaren zonder jou en ik weet dat je spijt hebt van wat er allemaal gebeurd is. Neem het je niet kwalijk, het is niet jouw schuld dat ik in aanraking ben gekomen met drugs. Het was een combinatie van de foute vrienden, een slecht vriendje en een hoop ongeluk. Je hebt mij gezien op mijn best en nu ook op mijn slechts maar ik ben blij om jou mijn beste vriendin te mogen noemen.

Ik heb zoveeel dingen met jou meegemaakt. Zoveel gekke, leuke maar ook vervelende dingen. Weet je nog die keer toen we weggelopen waren van huis? We reisden zwart met de trein en sliepen in tentjes. Wat een gekke huis was dat. Of die ene keer dat we een feestje hadden bij Amy? Zo hè, dat liep uit de hand. Gelukkig was mama er om ons uit de bak te halen. De tijden dat jij bij ons inwoonde waren ook altijd geweldig. Ook al hadden we af en toe ruzie, ik had het wel geweldig met je. Matty die gillend gek werd door onze grapjes, de surprisefeestjes die wij gaven om elk klein dingetje en zelfs de korte relatie die jij met Matty hebt gehad. Het waren allemaal tijden om niet te vergeten.

Mocht ik komen te overlijden wil ik dat ik weet dat ik van je hou. Vergeet mij niet Rose.

X J"

Opnieuw liepen de tranen over mijn gezicht heen, gepaard met een glimlach. Verschillende herinneringen met Joy speelden zich opnieuw door mijn gedachten heen en ik grijnsde. Ze was een uniek persoon, haar zal ik nooit meer vergeten.