Issues

015 {Rosalie}

Mijn hart was gebroken, verscheurd in duizenden stukjes. Huilend liet ik mij op bed vallen. Het was een zware dag geweest, niet alleen de hereniging met Joy maar ook het verhaal van het andere meisje Lise. Ook voor Josh was het zwaar geweest, dat kon je aan alles merken. Mijn deur ging open en Josh kwam naar binnen lopen. 'Gaat het?' Vroeg hij zachtjes. Hij liet zich bij mij op bed zakken en ik schudde mijn hoofd. Ik deed mijn best om het huilen te stoppen maar het lukte niet. 'Het is mijn schuld' snikte ik, 'Ik koos voor hem, niet voor haar. Als ik er voor haar geweest was, was het nooit zo ver gekomen!'. Sinds de break tussen mij en Joy was Joy aan de cocaïne geslagen, dezelfde manier als dat ik in aanraking ben gekomen met heroïne. Ze raakte verstrengeld in deals, drugs en de foute vrienden wat haar een extreme verslaving veroorzaakte. Zo erg in feiten dat haar lichaam haar heeft opgegeven, er was slechts een kleine kans dat ze nog lang zou leven. Het was allemaal mijn fout! Het was een domme keus om voor Tom te gaan, ik had het moeten weten! 'Hey, rustig' zei Josh. Hij kwam bij mij liggen en nam mij in zijn armen. Kalmerend streelde hij mijn haar maar niks kreeg mij gekalmeerd. 'Ik kan het niet' snikte ik, 'Hoe heb ik dit ooit kunnen veroorzaken? Ik ben slecht Josh, ik verdien het leven niet!'. Ik sprong uit bed en sloeg een vest om. 'Ik moet alleen zijn' zei ik zachtjes. 'Je bent niet slecht Rose' zei Josh. Hij greep mij vast en keek mij doordringend aan. 'Dit is niet jouw schuld' ging hij verder, 'Het is een keuze die Joy heeft gemaakt en daar kan jij niks aan doen! Mensen maken fouten om voor de verkeerde dingen of personen te kiezen, maar jij hebt geen fout gemaakt!'. Ik duwde hem van mij af en schoot snel in mijn adidasjes. Ik moest weg en heel snel! Ik begon te rennen tot mijn benen niet meer konden. Het huis uit, de tuin door en het bos in. Het donkere bos sloot zich om mij heen en ik bleef rennen. 'Rose!' Hoorde ik een aantal keer in de verte maar ik negeerde het. Het was fijn om mijn woede en verdriet eruit te rennen, het voelde als een verlichting. Na een tijdje gerend te hebben voelde ik mijn benen inzakken. Ik liet mij zakken in het zachte natte mos en keek naar boven. Het laatste wat ik mij kon herinneren waren de maan en sterren die door de boomtoppen heen schenen.

'Rosalie!' Hardhandig werd ik door elkaar geschud en ik opende mijn ogen. 'Wat bezielde je?!' Het boze gezicht van Jackson verscheen boven de mijne en ik keek hem verbaasd aan. Wat moest hij hier? Binnen enkele seconden tilde hij mij overeind. Mijn lichaam was zwaar afgekoeld door mijn nachtje in het bos. Ik rilde en sloeg mijn armen om mezelf heen. 'Wat mij bezielde? Kan jou het überhaupt wat boeien?' Vroeg ik chagrijnig. Ik liep langs hem heen en stapte terug richting het huis. 'Of mij het wat kan boeien? Wat is er aan de hand met jou?' Vroeg Jackson boos. Ik bleef staan en keek hem aan met opgetrokken wenkbrauwen. 'Met mij aan de hand? Dat kan ik beter aan jou vragen! Ik ben niet dom Jackson' riep ik uit. Jackson zweeg en schudde zijn hoofd. 'Laat mij alleen' mompelde ik, 'Ik hoef jouw gezelschap niet'. Ik liep verder en zuchtte diep. 'Die van Josh zeker wel?' Vroeg Jackson. 'Josh snapt mij beter dan jou' antwoordde ik bot, 'Hij heeft tenminste niet zo'n verdraaide geschiedenis als jou!'. Ruw trok Jackson mij naar achter en duwde mij tegen een boom aan. 'Je weet niks over mij!' Riep hij uit, 'Helemaal niks! Begrijp je dat Rosalie Morrow?'. Hij keek mij kil aan en liet mij vervolgens los. Kippenvel liep over mijn lichaam heen en opnieuw begonnen mijn ogen te tranen. Zonder verder nog wat te zeggen liep ik verder richting huis. Hoe dichter ik bij huis kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. 'Verdomme Rose! Ik ben mij kapot geschrokken!' Riep Josh uit die naar mij toe kwam rennen. Hij sloeg zijn armen om mij heen en ik glimlachte. Ik hoopte echt dat Jackson hem voelde.