Issues

009 {Rosalie}

Met trillende handen hield ik mij vast aan de rand van het ziekenhuisbed. Mijn hoofd bonkte en de wereld draaide om mij heen. Ik voelde mij suf, anders onder de invloed dan normaal. Het leek wel alsof mijn leven er vanaf hing, dat als ik mijn ogen zou sluiten ik verdween in een groot gat waar ik nooit meer uit zou komen. Een tiental draden waren aan mijn lichaam vastgemaakt en ik stoorde mij aan het piepje dat mijn hartslag aangaf. Het enige positieve eraan was dat ik op die manier kon controleren dat ik nog in leven was. Mijn zicht was wazig, te wazig om te zien wat er om mij heen gebeurde. Ik kon wel janken. Een heftige pijnsteek ging door mijn borst heen en ik voelde hoe mijn ogen langzaam dichtvallen. Ik verloor de controle over mijn lichaam, ik verloor de controle over alles.

- Drie uur eerder;

'Hoe vind je het programma?' Met een glimlach keek Quinn mij aan en ik haalde mijn schouders op. 'Ik vind het wel oké' antwoordde ik, 'Het valt op zich allemaal wel mee. Toch ben ik wel liever thuis'. 'Same' zei Quinn. Hij kwam over als een leuke jongen, een rustige jongen. Ik nam hem in mij op. Hij had grote chocolade bruine ogen, een lekker gebruind huidje en hij was redelijk gespierd. Niet verkeerd in ieder geval. Hij boog naar de picknickmand toe en haalde er twee glazen uit. Hij zette een glas voor mij neer en keek mij met een uitdagende glimlach aan. Opnieuw dook hij de mand in en een fles Jack Daniels volgde. Hij draaide de fles open en hield de fles boven mijn glas. 'Wat doe je?' Vroeg ik verbaasd. Hij zweeg en vulde de glazen. 'Gewoon een lekker drankje kan niet kwaad toch?' Met een gemene grijns op zijn gezicht keek hij naar mij. Ik zette mijn glas bij hem neer en keek hem uitdagend aan. 'Nee sorry, ik drink deze maand niet' zei ik. Een bulderende lach ontsnapte uit zijn mond en binnen enkele seconden had hij beide glazen leeg gedronken. 'Nee, jij houdt van andere dingen' zei hij bot. Achter zijn rug vandaan haalde hij het doosje waar de heroïnespuiten in zaten. Ik schudde mijn hoofd. Kippenvel trok over mijn lichaam heen en ik deinsde achteruit. Voor het eerst in een lange tijd voelde ik mij bang en dat was echt niet voor niets. Quinn zette de fles aan zijn mond en nam een aantal grote slokken. Ik keek om mij heen maar zelfs de camera's waren verdwenen. Mijn ogen speurden de boomtoppen af om te zien of ergens een verborgen camera zat maar zelfs die was niet te zien. Ik voelde een sterke greep om mijn arm heen en geschrokken keek ik Quinn aan. 'Wat doe je?' Riep ik uit. 'Ik zwak, jij zwak' grijnsde hij tevreden. Zijn vinger ging over mijn aderen heen en ik probeerde geschrokken  mijn arm terug te trekken. Zijn grip was te sterk en ik kreeg er geen beweging erin. Hij duwde mij achterover op het kleed en deed zijn best om op mijn buik te komen zitten. Ik haalde mijn knie omhoog die hem raakte tegen zijn edele delen. Hij schreeuwde het uit en verloor zijn grip. Ik deed mijn best om weg te rollen en een harde klap van Quinn volgde. Ik krijste het uit en de tranen stroomden over mijn wangen. 'Schatje, niet tegenstribbelen' zei hij op een lieve toon. Hij hield mij stevig op het kleed gedrukt en boog voorover. Zo hard als ik kon gaf ik hem een kopstoot en hij kreunde. 'Bitch!' Riep hij geschrokken uit, 'Stuiter niet zo, je gaat het fijn vinden. Dat weet ik zeker, dat is altijd zo geweest liefje'. Hij streelde mijn haren en keek mij liefdevol aan. Wat was er mis met hem? Wat ging hij doen? Wat ging ik doen?! Ik gilde het uit toen hij de scherpe naald tevoorschijn hield. Ik voelde hoe hij hem in mijn arm schoof en hoe de heroïne zijn weg door mijn lichaam maakte. Het voelde als een verlichting; alle pijn en gedachtes gingen verloren. Mijn spieren ontspanden zich en ik liet Quinn los. Mijn zicht werd wazig en ik kreunde. Ik wou het niet, ik wou het niet meer! Ik voelde hoe een nieuwe naald in mijn arm werd gepland en hoe een nieuwe dosis mijn lichaam binnen trad. Dit was niet goed! Ik wou schreeuwen, huilen, gillen maar de heroïne verdoofde mij en al mijn gevoelens ebde weg. Binnen enkele seconden voelde ik mijn ogen dicht zakken en ik keek toe ik verdween in het oneindige diepe zwarte gat.