Issues

007 {Hope/Mason}

Dit hoofdstuk word vanuit Hope en Mason geschreven, het word aangegeven! Sorry als verwarring ontstaat. Big shoutout naar bakvis , degene achter Hope❤️

Pov Hope

Een dag opgescheept zitten met Mason, geweldig. Met een diepe zucht liet ik mij neerzakken op een rots. We waren al op de plek waar we vandaag zouden doorbrengen. Het was een rustig strandje, gelegen aan een meer. Er lag een kleed met daarop een picknickmand en verderop bokszakken met handschoenen. Ik keek toe hoe Mason naar de picknickmand toeliep en hem opende. 'Er zit een briefje in' mompelde hij. Ik stond op en liep voorzichtig naar hem toe. Over zijn schouder las ik mee wat er op het briefje stond: 'Goedemorgen, vandaag staat in het teken van jezelf bewijzen. Door te praten over het verleden en door tegen elkaar te spannen leer je elkaar kennen. Komen jullie er samen uit?'. Mason zuchtte en draaide zich naar mij om. 'Gelezen?' Hij keek mij grijnzend aan en ik knikte. 'Ik denk dat we deze eerst maar eens open gaan trekken' Mason greep een fles rode wijn uit de picknickmand, gevolgd door twee glazen en zette deze op de tafel. 'Misschien word je dan wat spraakzamer' vulde hij zichzelf aan. Ik lachte, die opmerking kon ik nog wel waarderen. Wie weet viel Mason wel mega mee. Ik was erg gesloten tegenover onbekende, ik leefde graag in mijn eigen wereldje. Dat was veilig en beschermd. Ik liet mij op de stoel zakken en greep de wijnfles vast. Ik prutste wat aan de fles, damn wat was deze ingewikkeld! Mason lachte en stak zijn hand naar mij uit. 'Kom maar hier, prutser' lachte hij. Prutser? Wat aardiger mag ook wel.. Ik overhandigde hem de fles en binnen enkele seconden plopte hij de kurk eruit. Hij schonk de glazen vol en zette de fles terug op tafel. 'Proost' zei hij. Hij hief zijn glas de lucht en wat onzeker proostte ik mijn glas tegen de zijne. Ik nam een slok en slikte het snel door. Niet echt mijn wijn.. 'Vind je het niet leuk om eerst te boksen?' Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. 'Boksen met wijn op is leuker' zei hij knipogend, 'En trouwens, ik heb veel meer interesse in jou'.

Na drie glazen wijn begon ik hem wel te voelen. Ik was moe, het was warm en ik voelde een griepje opkomen, drie factoren die mee konden spelen. Het afgelopen uurtje met Mason was best gezellig geweest. Hoe stoer hij ook probeerde over te komen, het was een lieve jongen. Met de minuut begon ik mij steeds meer op mijn gemak te voelen met hem, ik wist niet zeker of het door de wijn kwam. 'Vertel eens Hope' zei Mason, 'Hoe komt het dat je zo teruggetrokken bent?'. Hij leunde op zijn handen en keek mij aan met zijn prachtige groene ogen. Ik nam diep adem, daar ging ik dan. 'Toen ik klein was, ben ik gepest tot het ergste toe. Ik was anders dan de anderen' begon ik, 'Met de jaren werd het alleen maar erger en ik verloor zelfs mijn beste vrienden eraan. Toen ik van school veranderde stopte het pesten maar toch ben ik voorzichtig gebleven'. Mijn ogen werden waterig en ik knipperde even. 'Drie jaar geleden ben ik met school op schoolreisje geweest' ging ik verder, 'De bus waar mijn klas in zat is over de kop geslagen en in de berm beland. Een jongen uit mijn klas is overleden door het ongeluk, hij zat naast mij. Op dat moment besefte ik dat niemand te vertrouwen is en vertrouw ik ook maar een hand vol mensen'. Een traan gleed over mijn wang naar beneden en ik sloeg mijn ogen neer. Het was voor het eerst in een lange tijd dat ik hierover had gepraat en om eerlijk te zijn? Het voelde goed. 'Damn' zei Mason. Hij schoof naar mij toe en legde zijn hand op mijn rug. 'Huil maar, het is niet niks' zei hij zachtjes. In mijn hoofd speelden de oude beelden zich terug en de tranen begonnen te stromen, het lukte mij niet om ze nog langer te onderdrukken. Mason trok mij naar zich toe en hield mij kort in zijn armen. Ik voelde iets wat ik lang niet meer had gevoeld, vertrouwen.

Pov Mason

'Genoeg over mij, laten we het over jou hebben' Hope probeerde haar tranen weg te lachen en het onderwerp te veranderen. Ik hield er niet van om over mijn jeugd te praten, zeker niet naar alles wat ik heb meegemaakt. Ik was er nog niet klaar voor om alles open en bloot op de tafel te gooien maar ik wist dat het toch ooit moest gaan gebeuren. 'Weet je het zeker?' Vroeg ik aan haar. Hope knikte en nam nog een slok wijn. Verstandig,  misschien moest ik dat ook doen. Ik pakte mijn glas van de andere kant van de tafel en nam mijn laatste slok. Ik vulde gauw het glas bij en nam nog een slok. 'Op mijn 4e zijn mijn ouders overleden' begon ik mijn verhaal, 'Ik kan weinig van mijn ouders herinneren maar ik weet wel dat het altijd lieve mensen zijn geweest. Ze zijn om het leven gekomen door een auto-ongeluk'. Ik stopte even met praten en keek naar mijn glas. Ik nam nog een slok en probeerde mij weer te concentreren op mijn verhaal. 'Omdat mijn ouders geen contact meer hadden met hun familie ging ik naar goede vrienden van hun. Zij konden de zorg niet aan en zo belandde ik in een weeshuis. Er was weinig vraag naar ons weeshuis en dat zorgde ervoor dat ik pas op mijn 10e geadopteerd werd. Het gezin waar ik in belanden was niet zomaar een gezin. Mijn pleegvader was een crimineel en dagelijks kreeg ik klappen en werd ik opgesloten in de schuur. Als ik iets fout had gedaan, of als er iets verkeerds gebeurde werd ik ervoor gestraft. Sinds mijn 14e werk ik voor hun, wij hebben onze eigen plantages waar wij verschillende soorten wiet op verbouwen en ook handelen wij in alles wat met drugs te maken hebben. Ook wapens vallen onder de zaak. Ik kan het nu aardig met ze vinden maar dat maakt alles niet goed'. Een traan gleed over mijn wang en ik veegde hem snel weg. Niet huilen Mase, niet huilen. Ik dacht aan wat anders; watermeloenen. Toch bleven mijn gedachten teruggaan naar het onderwerp van het gesprek. 'Damn' zei Hope zachtjes, 'Gooi het eruit'. Ik schudde mijn hoofd. 'Hoeft niet, ik heb er vrede mee' zei ik snel. 'Heb je al eens vastgezeten?' Vroeg Hope. Ik knikte. 'Waarvoor?' Ze keek mij nieuwsgierig aan. Ik beet op mijn lip en ik keek weg. 'Wapenhandel, drugshandel, dreiging en moord' zei ik. Ik was bang voor de reactie van Hope, nu ze dit wist zou ze nooit meer hetzelfde tegen mij aankijken. 'Moord? Jij?' Vroeg ze iets verbaasd. Ik nam diep adem en sloot mijn ogen. 'Drie jaar geleden heb ik de liefde van mijn leven gevonden' zei ik zachtjes, 'Ze was bloedmooi, superlief, grappig en alles wat ik maar kon wensen. Ze was echt alles voor mij, ik kon niet zonder haar. We waren al twee jaar samen en ze wist alles over mij en mijn familie. Toen ik op een nacht thuis kwam, onder het bloed en de blauwe plekken die mijn familie veroorzaakt had besloot ze naar de politie te gaan om voor mij op te komen. Er werd een zoektocht gehouden in het huis van mijn ouders en al snel kwamen mijn ouders erachter dat Mariana erachter zat. Ze hebben haar meegenomen en ik moest per direct komen. Ze dwongen het mij om te doen, ik had geen andere keus. Ik wou mijn leven voor haar geven, zij was mijn leven'. Hoe sterk ik ook was, dit kon ik niet binnenhouden. In een noodgang stroomde er een zee aan tranen over mijn wangen heen naar beneden. Ik stond op en balde mijn vuist. Mijn woede kwam terug omhoog en ik sloeg een keer goed tegen de boom. Nog een paar klappen volgde en ik voelde een zachte hand op mijn schouder. 'Mason, stop' zei Hope. Ik luisterde naar haar en liet mezelf op de stoel zakken. Troostend kwam ze bij mij zitten en ik probeerde mezelf te kalmeren. Hope overhandigde mij mijn glas wijn en ik nam een flinke slok. 'Je bent een held' zei ik zachtjes.

Dusss, heeft Mason toch een zachte kant? Toch niet zo'n badboy als dat hij lijkt?

Lekker lang hoofdstuk omdat ik dit weekend niet meer kan updaten. Feest weekendje, heujjjj 😍