Dark Future. (VOLTOOID)

41.

Lang blijf ik mezelf aanstaren via het achteruitkijkspiegel. De blauwe ogen staan emotieloos. Zonder gevoel. Maar diep in mijn hart, heel diep, barst ik van de emoties.

Het enige wat ik wil is Armando terug krijgen, en weer herenigd zijn met mijn familie. Met mijn ouders. Mijn vader en moeder. De personen die mij op aarde hebben gezet.

Soms vraag ik me echt af waarom ze geen voorbehoedmiddel ofzo hadden gebruikt die nacht.

Want dan was ik er nooit geweest, en kreeg mijn vader geen haat aan me. Dan kon hij gelukkig leven met twee meisjes en een beeldschone vrouw. Ik stond dan niet in de weg, en hen konden hun leven lijden zonder gezeik en stres.

Maar helaas. Zo gaat het leven gewoon. Je moet hier veel dingen accepteren. Het komt namelijk allemaal van Allah. Alles is gewoon mektab. Letterlijk alles..

Al doet het je super veel pijn, je dient altijd alhamdoulillah te zeggen. Want er zal altijd iemand zijn, die het slechter heeft dan jou. En als je hier op aarde een slecht leven leidt, moet je je realiseren dat je in het hiernamaals duizend keer beter wordt beloond.

Alleen heb ik iets doms gedaan. Iets wat ik mezelf nooit meer zal vergeven. Ik gaf namelijk alles op. Mijn familie, mijn school, mijn meisje.. Het meisje van mijn dromen heb ik letterlijk opgegeven. In ruil daarvoor, deed ik alles wat maar slecht kon zijn.

Ik begon met roken, was gestopt met bidden, deed alles voor geld en ik heb zelfs iemands leven ontnomen. Als je dat allemaal bij elkaar optelt zie je eigenlijk in dat dat hele zware zondes zijn.

Of ik er spijt van heb? Ja. Of ik het recht wil zetten? Natuurlijk. Hoe? ...

Ik kijk uit het raam naar buiten, en staar naar mijn ouderlijke huis. Ik mis mijn moeder. Ik mis haar verdomd erg. Maar hoe weet ik nou of zij mij ook mist? Zij is immers degene die heeft ingestemd om mij het huis uit te schoppen.

Ik wrijf door mijn ogen en haal diep adem. Oké, fuck it. Ik ga het gewoon doen. Ik kijk nog snel in het spiegeltje of mijn haar goed zit en stap uit. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het is onverdraaglijk.

Langzaam loop ik het pad op. Even kijk ik naar het grote huis. Een huis kan je het niet eens noemen, zo mooi en groot is het. Zuchtend bel ik aan.

Wanneer ik gestommel van de trap hoor, begin ik twijfels te krijgen. Is dit wel een goed idee?.. "Charaf?" Ik kijk op en zie mijn moeder me verbaasd aankijken. Nadat ik haar voor een paar seconden heb aangestaard, beginnen de tranen naar boven te komen.

"Mama.. Het spijt me zo erg. Wollah het spijt me!" Rustig neemt ze mij in haar armen. Alsof ik een kindje ben, die huilend bij zijn moeder komt, omdat hij van zijn fiets was gevallen.

"Ik heb je zo erg gemist, mama." Fluister ik met een brok in mijn keel. "Ik jou ook, Charafeddine. Ik jou ook.." Ze drukt een kus op mijn voorhoofd en weer komen alle schuldiggevoelens naar boven.

"Mama.. Ik wil je wat vertellen. En het knaagt zó erg aan mij, omdat ik er super veel spijt van heb wollah. Ik wil eerst dat je naar me luistert, voordat je conclusies gaat trekken." Haar wenkbrauwen vormen een diepe frons.

"Wat wil je vertellen?" Ik bijt hard op mijn lip en besluit het maar gewoon te zeggen. Het is immers mijn moeder. Ze hoort het te weten.

"I-ik.." Ik haal diep adem en kijk weg. "Ik heb iemands leven ontnomen.." Voor even blijft het stil. "JE HEBT WAT?!" Met een ruk laat ze me los.

"Dit is echt het laatste wat ik van je verwacht had Charaf. Echt het laatste." De tranen beginnen ook bij haar over haar wangen te stromen. "Ik kon er niks aan doen! Ik dacht niet na, en was alleen maar dom bezig!" Roep ik gefrustreerd.

"Je dacht wel na, Charaf. Ik ken je. En je wist dondersgoed dat het een grote fout is. Je wist het! Ik ben je moeder, weet je nog?!" Meteen klap ik dicht. "Nooit gedacht dat je net als je vader kon zijn. Ik dacht dat je anders was. Helaas had ik het fout." Ze schudt haar hoofd en maakt aanstalten om weg te lopen.

''Mama. Ik smeek het je. Alsjeblieft luister naar me!'' Huilend kijk ik haar aan. ''Nee, Charaf. Sorry.. Ik kan dit niet.'' Terwijl de tranen blijven stromen pak ik haar schouders vast. ''Mama.. Waarom? Ik hou van je. Je bent mijn alles. Waarom wil je niet luisteren!'' Als een kleine baby probeer ik haar wakker te schudden.

''Zoals ik al zei.. Ik heb rust nodig. Dit wordt me teveel.'' En met die woorden sluit ze de deur zachtjes.

''TFOE KANKER KANKER KANKER HOERENLEVEN!'' Kwaad sla ik met mijn hand door het glas van de voordeur. ''IK HEB JULLIE ALLEMAAL NIET NODIG! KANKER NEPPE FAMILIE, TFOE!'' Ik houd mijn hand vast die onder het bloed zit, en ren weg terwijl ik de pijn probeer te negeren.

Ik wil gewoon weg. Helemaal weg. Maakt niet uit waar. Mijn auto die daar nog staat? Daar zorg ik wel voor. Het enige wat ik nu wil, is weg zijn van deze buurt. Weggaan van alle herinneringen en nare gebeurtenissen.

En precies als ik om de hoek ren, knal ik tegen iemand aan.

We kijken elkaar aan.
We zwijgen.
En hijgen.
Van het rennen.
Alsof we elkaar nog nooit hebben gezien.
Alsof we elkaar vandaag pas voor het eerst leren kennen...

---

Heeeyyy schatjes!
Ik krijg steeds vaker de vraag nu wanneer de q&a van verloren liefde er op komt.

I am so sorry😭😭😭
Ik was er aan begonnen, maar heb het nooit afgemaakt, omdat ik al mijn aandacht op dit boek vestigde. Als ik weer in Nederland ben zal ik er aan werken en het online gooien!❤ Beloofd!!!!

Kusjes,
Meryam💕