Dark Future. (VOLTOOID)

30.

Ik open de voordeur rustig en stap naar binnen. Een dodelijke stilte bezorgt me kippenvel. Iedereen is thuis, dus waarom is het zo stil?

Voorzichtig schuif ik mijn schoenen uit en hang ik mijn Moncler jas op. Wanneer ik langs de woonkamer naar de trap wil lopen, valt mijn blik op de bank waar iedereen naast elkaar zit.

Ik kom in oogcontact met Ikrame, en haar ogen staan woedend. Killend. Ik slik en bijt keihard op mijn kiezen wanneer mijn vader mij nog killer aankijkt.

"Chárafeddine Benáhmed." Zegt hij langzaam, maar duidelijk en met nadruk. Het is gedaan met mij.. Klaar. "J-ja?" Ik kijk mijn moeder aan die rode ogen van het huilen heeft.

"Wat heeft dit te betekenen?" Ik sluit mijn ogen even wanneer hij de zak met verschillende soorten drugs voor zich houdt. "Het is niet wat het lijkt." Zeg ik meteen kalm, maar diep van binnen tril ik me dood.

Een spottend lachje komt er uit zijn mond. "Niet wat het lijkt? Wat is het dan? Snoep?" Zegt mijn vader sarcastisch. Ik zucht en schud mijn hoofd. "EWA WAT IS HET DAN?!" Komt er vervolgens schreeuwend uit.

Ik schrik van zijn uitbarsting en deins meteen een paar stappen achteruit. "Kom hier." Sist hij vervolgens, en wijst naar de grond, precies voor zijn voeten. Ik haal diep adem en loop steeds dichterbij. "Ben je nu wel bang? Hea?" Hij trekt ruw aan mijn pols, waardoor ik met mijn gezicht tegen hem aan loop.

"Is dit hoe jouw moeder en ik je hebben opgevoed?" Hij kijkt me doordringend aan met zijn ogen die nu donker staan. "Maar dat spul is niet eens van mij!" Verdedig ik mezelf dan maar.

"Durf je het niet op te noemen? Het is drugs, geen spul. En van wie is het dan? Je hond? Oh nee wacht, jij bent een hond." Hij duwt me op de bank en drukt mijn hoofd tegen de muur aan. "Van wie is het." Sist hij vervolgens.

"Een vriend." Komt er zacht uit. Ik schraap zenuwachtig mijn keel en haal diep adem uit mijn neus. "Welke vriend." Mijn achterhoofd wordt gewoon geplet door zijn greep. "Gewoon een vriend.." Nooit dat ik Yassine's naam op zal noemen.

Nooit.

"WELKE VRIEND ZIJ IK!" Schreeuwt hij vervolgens weer. Hij pakt me bij mijn keel en hijst me zo op. "Ga ik niet zeggen." Komt er piepend uit. "Ga je niet zeggen?" Hij gooit me zowat op de grond en trapt me hard in mijn buik.

Ik kreun van de pijn en sluit mijn ogen. "Het is aan jou de keuze. Of ik, of die vriend." Ik kijk hem diep in de ogen aan en blijf stil. "Oké, ik weet genoeg." Hij begint me hard te slaan en te schoppen alsof zijn leven er van af hangt.

Van de pijn beginnen er tranen over mijn wang te stromen en hard bijt ik op mijn lip. "Stop 3afak (alsjeblieft)!" Roep ik terwijl ik mijn handen voor me houd ter bescherming. "EN WANNEER VROEG IK JOU TE STOPPEN MET DEZE SHIT?!"

Oei. Die was hard. Ik val stil en laat een snik horen wanneer hij me stopt pijn te doen.

"Sta op." Dwingt hij mij. Ik doe wat hij zegt en voel een harde duw tegen mijn schouder aan. "Pak je spullen en sodemieter op uit dit huis. Voor altijd." Ik kijk hem ongelovig aan en wend mijn blik af naar mijn moeder.

Die kijkt me slechts met tranen in haar ogen aan. "Waarom doe je ons dit aan, Charaf? Waarom?" Zegt ze met een trillende stem. "Je hebt alles wat je wilt, je leeft goed, je hebt niks te missen. Dus waarom? Vertel het ons alsjeblieft." Ze barst in tranen uit en in een trance kijk ik haar aan.

Die woorden hebben mij diep geraakt. Heel diep. Het lijkt alsof ik niks meer kan. Ik wil haar knuffelen, zeggen dat het me spijt en dat ik alles recht wil zetten. Ik wil haar vertellen dat ik zielsveel van haar hou en dat zij mijn koningin is.

Maar ik kan het niet. Ik ben vastgenageld aan de grond, en mijn mond is dichtgenaaid. Mijn ogen kijken alleen maar toe hoe iedereen hier kapot aan het gaan is.

"Kanker flikker." Sist Ikrame me kwaad toe. "Waar wacht je nog op? Ga!" Ik krijg weer een harde duw van mijn vader en snikkend ren ik de trappen op naar mijn kamer. Als ik het binnentreed, zie ik alles kapot op de grond. Zeker heeft mijn vader alles neergeslagen.

Ik pak zuchtend mijn sporttas waar al mijn geld in zit en stop er ook nog allemaal kleren in. Ik gooi ook nog mijn tandenborstel, deo, parfum en tandpasta in een toilettasje en stop die er ook in. Ik staar naar een familiefoto naast mijn bed en voorzichtig pak ik hem op.

"Sorry.." Fluister ik, en voor ik het weet valt er een traan op het gezicht van mijn vader. Snel leg ik de foto in mijn tas en rits ik hem dicht.

Ik word gewoon het huis uitgeschopt.. Ongelofelijk. Ik heb iedereen hier pijn gedaan, zonder dat ik het door had.

"Oh ja, en vergeet niet. Je bent mijn zoon niet meer." Zegt mijn vader wanneer ik de trap afloop. Hij gunt me geen blik en kijkt koeltjes naar de schoenenkast. Ik slik als ik die woorden in mijn hart voel branden en snel trek ik mijn Nikes aan. Mijn Moncler jas doe ik ook weer aan en ik draai me nog één keer om.

"Het spijt me." Komt er zacht, maar verstaanbaar uit. "Stop die spijt in je kont. Doei." Hij gooit de voordeur met een harde klap dicht en huilend laat ik mezelf vallen op de grond.

Op naar een nieuw leven.

Helemaal alleen.

---

Ik moest echt huilen tijdens het schrijven😪 Ik vind het echt zielig voor Charaf inou.

Wat vinden jullie van de actie van zijn vader, terecht of onterecht? En waarom?

Bij de 75 stemmen komt er weer een vervolg.

Kussss xx