Dark Future. (VOLTOOID)

27.

Perspectief Nouraine

"Oh.. Weer met Yassine.." Teleurgesteld prop ik weer een stuk Milka in mijn mond, met mijn iPhone tegen mijn oor aangedrukt. "Sorry schat, wollah ik weet dat ik je de laatste tijd erg verwaarloos.. Zullen we overmorgen anders dan naar de stad gaan?" Vraagt Zineb me zuchtend vanuit de telefoon.

"Nee, ga maar weer met Yassine joh.." Mompel ik kauwend. "Nour doe normaaaal! Ik zeg toch dat hij zei dat het belangrijk is, anders had ik echt wel afgezegd hoor!" Zegt ze met verontwaardigde stem.

"Aaaaall right. We gaan overmorgen. Maar wel naar Utrecht hea!" Ik begin te lachen en hoest ineens hard wanneer er chocola in mijn keel vastzit. "Wow.. Jeh zeekoe.. Mohiem ik ga douchen, bye dikke!" Terwijl ik zowat doodga, gooi ik mijn telefoon naar de andere kant van mijn bed.

Hoe kan ik nou stikken in een stuk chocola? Hoestend open ik raam als ik wat hoor tikken. "Wi- AHAHU- is dat?!" Ik grijp snel naar een flesje water en neem er een paar grote slokken uit.

En plotseling.. Hoorde ik zijn mooie, sexy en zwoele stem. "Ik ben het.. Charafeddine." Even stokt mijn adem. Ik ben nog steeds zó boos op hem. Maar toch hou ik zielsveel van hem.

Nee, Nouraine. Niet zo makkelijk zijn. Jongens maken daar misbruik van.

"Wat doe je hier?" Vraag ik hem vel, terwijl ik naar beneden kijk. Ik zie hem daar met een wanhopige blik staan. "Ik wil.. Pfff, Nouraine man.." Hij kijkt me moeilijk aan.

Ik weet 1000% zeker dat hij niet kan toegeven dat het hem spijt. Hij wilt het op een andere manier uitbrengen, maar het lukt hem niet. Zo kan ik het ook spelen. Want ik wil hem ook kunnen vergeven, ik wil hem ook knuffelen.. Maar ik ga het niet doen.

Want als deze jongen niet eens de moeite neemt om überhaupt 'sorry' te zeggen.. Waarom zou ik hem zijn gangetje laten gaan?

"Draai er niet omheen. Wat doe je hier?" Even voel ik me slecht. Dit is namelijk niet de normale Nouraine. "Ik wil met je tr- Ik bedoel praten." (#schrijfster: oké wollah ik ga stuk. Ik schreef per ongeluk 'trouwen', maar het leek mij ineens leuker om het zo te laten hihi) Ik frons mijn wenkbrauwen.

"Praten over wat?" Hij haalt diep adem en stopt zijn handen in zijn zakken. "Over de vorige keer.." Ik schud mijn hoofd. "We waren al uitgesproken, wist je nog? Je noemde me een heiligbeentje, ewa siiiirt kowed." Boos sla ik mijn raam dicht.

Ik ben zo een bitch.. Ik voel de tranen weer prikken en laat mezelf leeg op mijn bed vallen. Ik wil dit niet meer.. Snikkend knijp ik in mijn handen. Ik weet niet waarom ik dat zei. Hoezo liet ik hem niet uitpraten?

Zuchtend pak ik een schriftje en een pen, en langzaam begin ik te schrijven. Gewoon, mijn gevoelens uitdrukken op papier.

Het doet me pijn dat ik niet bij hem kan zijn..
Ik wil hem, alleen hem..
En hij weet het, ik ben zijn allergrootste fan..
Tranen laat ik voor hem vallen,
Soms wil ik mezelf al te graag neerknallen.
Maar het boeit me niet,
Het is jammer dat hij het niet inziet.
Hij is mijn schatje, mijn alles, mijn liefje.
Mijn hartje, mijn honing, mijn diefje..
Ik wil alleen hem..
Alleen hem..
En toch liet ik het niet toe..

---

Sorry mensjes. Volgende hoofdstuk wordt leuker.