Vanaf de moment de deur in het slot viel snelde ik naar de spiegel. Vanaf we dit huis binnenkwamen begon het brandende gevoel weer en elke seconde verergerde de hoofdpijn.
Ik probeerde niets te laten merken aan de keukentafel omdat ik niet wilde dat mijn vrienden dan nog banger van me zouden worden. Ik kan dit niet overleven zonder hun... Maar zij kunnen het vast niet overleven als ik nog lang bij hun blijf.
Ik draai de kraan open en gooi wat koud water in mijn gezicht. stilletjes til ik mijn hoofd op en kijk naar mezelf in de spiegel. Rond mijn ogen waren zwarte kringen te zien en mijn huid zakte hier en daar wat in. Mijn haren zaten vettig op een hoopje. Normaal zou het me ongelooflijk hard storen dar mijn haar er zo bij zat, maar nu scheelde het me niet meer, ik zag er toch al half dood uit.
Net wanneer ik weg wou kijken van mijn verschrikkelijke spiegelbeeld, zag ik de grote zwarte aderen die omhoog kropen vanaf mijn nek. Ze stopte aan de hoogte van mijn kaaklijn. Voorzichtig streelde ik met mijn vingers langs de donkere lange lijnen.
Een onverdraaglijke pijn schoot weer door mijn lichaam en ik laat me voorzichtig langs de muur op de grond zakken. Ik breng mijn handen naar mijn hoofd en krul op in een bolletje. Ik probeerde zo weinig mogelijk lawaai te maken voor Sam die waarschijnlijk probeerde te slapen.
Wanneer de pijn min of meer verdwenen was probeerde ik voorzichtig op te staan. Ik leunde tegen de lavabo en ademde diep in. Wanneer ik weer normaal kon ademen verplichtte ik mezelf op te kijken, maar vanbinnen was ik bang om wat ik zou aantreffen in de spiegel voor me. Voorzichtig til ik mijn gezicht op en staar naar twee zwarte vlekken die in mijn ogen staren.
Mijn lichaam bevriest en ik kan geen spier eer bewegen. Die zwarte vlekken waren mijn ogen, MIJN OGEN!!! Mijn eerst helder blauwe ogen waren helemaal opgegaan in een zwarte leegte. Ik voel hoe ik sneller ga ademen, alsof ik een paniekaanval ging krijgen. De zwarte aderen waren nu tot aan mijn kaken gekomen en op mijn armen waren nu ook de zwarte lijnen zichtbaar.
Toen knapte er iets, ik begin te schreeuwen in de hoop dat iemand me zou horen, ik viel op de grond en duwde mijn handen tegen mijn slaap.
Niet veel later hoorde ik van uit Sam's kamer geluiden en snelle voetstappen. Bonken op de deur en het geschreeuw van Sam vulde mijn hoofd en liet zoute tranen ontsnappen uit mijn donkere ogen. 'COLBY, OPEN DIE DEUR!' hoorde ik Sam roepen. Maar dat kon ik niet, ik was bevroren en vastgelijmd aan de koude tegels van de badkamer.
Op dat moment ging alles in slow-motion. Sam trapte de deur in en rende zo snel mogelijk naar me toe. Wanneer hij mij bereikte viel hij naast mij op de grond en nam mijn handen vast en kneep erin. Ik had mijn ogen dicht geknepen zodat Sam mijn zwarte ogen niet zou moeten zien.
'Colby? Colby open je ogen' de Stem van Sam was zacht en kalm, wat mij ook rustiger maakte. 'nee' fluisterde ik. 'komaan, open je ogen colby' ik schud mijn hoofd 'je zal me haten, nooit meer naar me kijken. Je zal bang zijn van me, als ik nu mijn ogen open'. Ik voelde hoe sam zijn vingers over de aders in mijn arm liet glijden en dan die van op mijn gezicht. 'colby, je bent mijn beste vriend. Ik ga met jou samen door je donkere tijden. Open je ogen, ik beloof dat ik je niet zal haten' Een diepe zucht verliet mijn lippen en voorzichtig opende ik mijn ogen. Ik zag hoe Sam eerst zijn wenkbrauwen optrok, op daarna zijn ogen naar de grond te slaan.
'zie je, je kan me zelfs niet meer in de ogen kijken' snik ik. Met die woorden kijkt Sam meteen weer op, recht in mijn ogen. 'Colby, dit is niet de eerste keer dat ik jou zo zie' nu was ik degene die zijn wenkbrauwen moest optrekken. 'wha- wanneer?' 'wanneer we bij de priester waren' fluistert Sam. 'en je hebt het me nooit vertelt?' Sam legt zijn hand weer op de mijne 'ik dacht dat het maar één keer was, en ik- ik kon het je niet vertellen'
Tranen rolde over mijn wangen, het was alsof het duisternis me eindelijk in macht had. Sam keek op en gaf me een triestige glimlach. 'waarom zo verdrietig colby?' 'waarom ik?' snik ik, Sam zucht diep. 'daar heb ik spijtig genoeg geen antwoord op' 'jullie zijn beter af zonder mij, niemand zal me toch willen helpen...heb je Elton gezien? hij is doodsbang van me en, en-' Sam onderbreekt mijn gestotter 'hey, Colbs. je bent niet alleen, ik ben er en ik zal er voor je zijn! je kan me alles vertellen colby, ik sta naast je, Altijd!' ik knik en glimlach even.
Sam steekt zijn handen naar me uit, die ik aanneem en even later sta ik weer recht. Ik vermijd de spiegel en stap door naar de keuken.
'wat moeten we nu doen? als ik straks zo naar Corey en Elton ga laten ze me niet binnen'
'daar zoeken we wel een oplossing voor' zegt sam nog en smijt dan een donkere zonnebril naar me en een pet. dan neemt hij mijn hand en sleurt me weer de badkamer in, hij opent de kasten en haalt er een crème en potje uit. 'wat ga je doen?' vraag ik zenuwachtig, terwijl ik de spiegel vermijdt. 'we gaan deze creepy lijnen wegtoveren' zegt hij en knipoogt dan naar me. Er verschijnt een lach op mijn gezicht wanneer hij de bruine crème op mijn kaak smeert en dan voorzichtig uitsmeert.
Toch is er iets wat me dwars zit, elke keer als hij me aanraakt, waarom voel ik dan die warme tintelingen door me heen gaan?
JOwohow, heajj! ;)
duussss... weer een nieuw hoofdstukje eajjj!! xD
wish you all a good day and ..... STAY YOURSELF I guess.. xxD
ciao xx
<33
ESTÀS LLEGINT
Save Me From Hell
Fantasia*Een Sam & Colby verhaal xD* ~ Only true love can save me from hell ~ Dat moment wanneer je een spannend avondje met je beste vriend had gepland, maar in plaats daarvan gebeurt er iets dat je nooit van je leven had kunnen denken, en dat is niet in...
