Het was half zes, ik stond aan de deur te wachten op Sam die nog snel zijn jas was gaan halen. In de wachttijd opende ik snapchat. Er waren ontzettend veel snaps van fans die vroegen waarom ik al zo lang niet gepost heb of iets op social media had gezet. Ik zuchtte terwijl ik de camera naar mij richtte. Ik forceerde een lach op mijn gezicht terwijl ik een snapfilter koos. Ik pakte het vosje omdat het eigenlijk wel cute was. ik nam een foto en zette daarna een "hey guys, wassup?" eronder. Wanneer de snap op mijn verhaal kwam werd ik overspoelt met nieuwe snaps van fans zoals: "omg, je bent okay.. waar ben je geweest man?" of "ik dacht dat je dood was" ik lachte bij de laatste en opende dan twitter waar ik schreef "hey guys, sorry voor jullie ongerust te maken. maar eerlijk, ik ben oke, beetje ziek maar ik heb de beste verzorger ever! @ Samgolbach ;)"
Ik steek mijn gsm weg wanneer ik voetstappen hoor op de trap. Een glimlachende Sam komt van de trap gelopen en een blos vormt zich op mijn wangen. "ready?" vraagt hij en haakt zijn arm in de mijne. "ik euh..." ik werd afgeleid door onze twee armen, ingehaakt in elkaar. " ja, ik ben klaar" herstel ik me en glimlach verlegen naar de blonde jongen naast me. Hij knikt en opent dan de deur. "mister Brock" zegt hij en buigt dan, zodat ik langs hem naar buiten kon gaan. Mijn maag maakt een salto wanneer hij dat doet.
Ik stap naar buiten met Sam achter me. Ik volg hem dan naar de auto, en stap naast hem in in de passagierszetel. na vijf minuten te rijden krijg ik een naar gevoel, alsof alle energie uit mijn lijf werd gezogen. Mijn ogen vallen stilletjes toe en niet veel later is alles zwart.
""Ik zit op dezelfde stoel dan waar ik de vorige keer zat. De grote zaal ziet er net hetzelfde uit als de vorige keer, maar nu hangt er een duistere sfeer in de lucht. Door de gaten van het dak zie je nu niets anders dan zwart. Het bekende geluid van een deur die opengaat vult de ruimte. Voetstappen komen mijn kant op, en niet veel later kan ik dezelfde man weer zien als vorige keer.
"wat moet je?" vraag ik, een beetje onbeschoft. Een akelige lach verlaat de lippen van de man voor hij spreekt. "heb je ooit al eens gedacht over wat er in de toekomst zou gebeuren?"
Eerlijk gezegd schrok ik een beetje van deze totaal niet verwachtte vraag. De man leek kalm en de gemene klank die meetstal in zijn stem zat was verdwenen. "euh... nee niet echt, waarom?"
"wel jongen, dan ga ik die van jou nu laten zien" de gemene grijns vormt zich weer op zijn gezicht en dan worden zijn ogen volledig zwart, net zoals die van mij deden. Hij stapte een paar stappen dichter en legde dan een hand op mijn schouder. Alles rond me begon te draaien en niet veel later was ik niet meer in die grote zaal, maar in mijn kamer.
Het is net als een visioen, ik zie mezelf staan in het midden van de kamer. Er ligt een zwarte koffer op het bed, die me niet bekend voor komt. de "toekomst Colby" stapt naar de koffer en opent het voorzichtig. Hij haalt er een... GEWEER UIT? ik deins een paar stappen achteruit. Hij grijnst en stapt dan naar de deur van de slaapkamer. Dan hoor ik Sam wat roepen, wat me meteen doet glimlachen. 'jaja' antwoordt Colby en dan zwaait de deur open. Colby stapt uit de kamer met het geweer in zijn handen en dan besef ik pas wat hij gaat doen. Ik hoor Sam roepen, angst in zijn stem. IK wil achter hem aan lopen en mezelf stoppen, maar het is alsof ik vastgenageld ben aan de grond. Dan hoor ik een shot en ik sla een hand voor mijn mond. geschokt sta ik daar dan, niet wetend wat er nu 100% gebeurd was. Maar ik vreesde voor het ergste.
Dan draait alles rond me opnieuw en even later ben ik niet meer in de kamer maar op een begraafplaats. De grond is wit van de sneeuw en een paar vlokken vallen op een zwart graf, met verschillende soorten bloemen. Wie hier ook ligt, hij was erg geliefd. Ik kijk naar de naam en tranen vormen in mijn ogen.
" I may have seen the devil right in the eyes,
but he was the most beautiful person in the world."
~ Sam Golbach
November 27, 1996 - December 4, 2017
Snikkend sta ik daar dan, mijn toekomst. Maar als ik het van hier bekijk, wil ik geen toekomst meer. Net wanneer ik dacht dat dit het laatste was begon alles weer te draaien. "nee stop, ik wil het niet meer!" "nog eentje jongen" Dan werd alles donker.
Ik hoorde mensen huilen, en een piano spelen. Niet veel later begon alles rond me kleur te krijgen en het duurde ook niet lang voor ik besefte dat ik in een kerk zat. Iedereen droeg zwart dus waarschijnlijk was het een begrafenis. Er zaten meer mensen in de kerk dan bij een gewone begrafenis. Toen ik naar voor keek zag ik dan ook de reden. Er stonden twee kisten vooraan en één urne. Met drie foto's, drie foto's van mijn drie beste vrienden.
Dan begon de muziek te spelen. (liedje bovenaan xD) tranen maakte men wangen nat en even later werd alles terug zwart, maar dit was niet het zwart dat je angst zou geven, nee dit was het zwart van mijn toekomst.""
ik word wakker van een zachte stem en twee zachte handen die me lichtjes schudden. Ik open mijn ogen en kijk recht in de twee ogen die mijn hart een tel doet overslaan. 'Sam' fluister ik. "hey, wauw, jij zat ver weg" lacht hij. 'moet je eens weten' zucht ik, en hij trekt een wenkbrauw op. 'niets, laat maar' zeg ik dan en sla mijn armen om de blonde jongen heen.
"hahah, oke oke het is goed" lacht Sam terwijl hij zich los wringt uit mijn greep. Met dat stoot Sam de zonnebril van mijn gezicht en ik kijk vlug weg, in de hoop dat Sam mijn ogen niet zou zien. "colby?" ik knik, nog altijd mijn hoofd naar de andere kant gericht. Dan voel ik twee vingers aan mijn kaak en even later kijk ik recht in de ogen van Sam.
'saamm, ik wil niet dat je me zo ziet" zeg ik terwijl ik mijn ogen dichtknijp. "nee colby, doe je ogen open" beveelt hij. opnieuw open ik voorzichtig mijn ogen en een glimlach vormt zich op Sam zijn gezicht. "ze zijn weg" zegt hij gelukkig 'wat?' ik draai me om en kijk in de achteruitkijkspiegel. Twee blauwe ogen kijken terug.'hoe? hoe kan dit?' Sam haalt zijn schouders op en trekt me dan opnieuw in een knuffel. Na zo even te zitten laat ik zachtjes los.
'verlaat me nooit' fluister ik nog in zijn oor voor ik de auto uitstap en naar de deur van Elton en Corey stap.
TADAA, weer een hoofdstukje!!
Eerlijk... dit heb ik geschreven met tranen in mijn ogen.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar na "the suicide forest" is Colby niet op zijn beste, net zoals Brennen.
Ik wil geen verkeerde conclusies trekken maar ik maak me zorgen.
au revoir
<33
أنت تقرأ
Save Me From Hell
الخيال (فانتازيا)*Een Sam & Colby verhaal xD* ~ Only true love can save me from hell ~ Dat moment wanneer je een spannend avondje met je beste vriend had gepland, maar in plaats daarvan gebeurt er iets dat je nooit van je leven had kunnen denken, en dat is niet in...
