Save Me From Hell

Hoofdstuk 18

Ik zat samen met Sam in de auto. We hadden nog niet veel gezegd maar dat stoorde me niet. De stilte liet me nadenken. Wanneer Sam mijn naam stotterde, en wanneer ik de angst in zijn ogen las, verdween het gevoel om hem te vermoorden direct. Alsof hij me redde van het vreselijke wat ik kon doen. Maar hoe kan dat? Hoe kan de stem opeens weg gaan terwijl hij in het midden van zijn plan zat iemand te vermoorden. Alsof hij opeen erg zwak werd.

Sam kijkt even naar me, zijn gezicht heeft niet veel emotie maar ik zie de bezorgdheid in zijn ogen. Hij opent even zijn mond, alsof hij iets wou zeggen, maar die sluit hij ook meteen en focust zich weer op de weg.

Ik sluit mijn ogen, de muziek klinkt alsmaar verder weg tot ik hem niet meer hoor. Ik zie dan alles van afgelopen nacht zich opnieuw afspelen. Hoe Sam doodsbang in mijn ogen keek. Hoe mijn andere beste vrienden bang op hun trillende benen stond, en hoe ik die arme man vermoordde. Hoe kan ik dit ooit doen? Ik weet dat het niet helemaal mijn fout is, omdat ik mijn lichaam niet onder controle kon houden. Maar ergens vind ik het wel mijn fout, dit is allemaal begonnen bij mijn idee, dus eigenlijk was het wel mijn schuld. Ik voel dat ik sneeler begon te ademen, alsof ik geen lucht krijg. Mijn ogen schieten open en ik kan me niet oriënteren, alles draait.

Ik voel hoe Sam de auto stopt en dan een hand op mijn schouder legt. "hey Colby, kalmeer"Ik ontmoette Sam's ogen. "i-ik kan niet" ik grijp met een hand naar mijn keel. "Sam" smeek ik. Hij haalt mijn Mijn hand van mijn keel, en even later mijn andere hand.Ik voel de druk weggaan, Ik haal diep adem. Dan kijk ik verward naar mijn ander hand. Ik had toch maar met één hand naar mijn keel gegrepen? Verwildert kijk ik naar Sam. Zijn ogen dalen neer naar mijn handen. Nu merk ik dat hij nog steeds mijn een hand stevig vast houdt.

"Colby, wat haalde je nu in je hoofd" fluistert hij en laat rustig mijn hand los. "ik weet het niet" Hij zucht en legt zijn hoofd dan op het stuur. Na even nadenken heft hij het weer op en start de auto. "weet je eigenlijk wat je zojuist deed?" ik schud mijn hoofd. "ik kreeg geen lucht meer, dat was alles" Hij lacht zenuwachtig en schudt hevig zijn hoofd. "Colby" hij lacht zenuwachtig. "JIJ greep met je hand naar je keel, je stikte jezelf bijna"

Geschrokken ga ik met mijn hand over mijn hals en keel. Sam schudt nog voor een laatste keer met zijn hoofd en rijdt dan naar huis.

--------------------------**********--------------------------

Na een ongemakkelijke stilte komen we eindelijk in de vertrouwde straat. Als Sam de auto op de oprit zet spring ik uit de auto en ren ik naar de deur. Wanneer Sam de sleutel in het sleutelgat stopt wacht hij even. 'Colby?' ik kijk op en merk dat Sam naar de grond kijkt. 'ja?' zeg ik, half fluisterend. 'beloof me...' hij stopt even en herstelt zich, dan gaat hij rechtop staan en kijkt me recht in de ogen. 'beloof me dat je dat nooit meer doet, ik wil je niet kwijt. Je-.. 'hij zucht diep en ademt dan diep in, 'je bent alles wat ik heb oke?' . Ik trek mijn wenkbrauw op, niet gelovend wat Sam net tegen me zei. Sam had altijd meer dan hij, lieve ouders die alles voor hem doen, een zus die voor hem door het vuur gaat, veel meer vrienden dan ik en de zelfzekerheid dat ik nooit zal hebben. Hij zucht opnieuw en legt een hand op mijn arm. 'beloof het, voor mij' een traan rolt uit zijn ooghoek. Snel knik ik, want mijn stem klinkt veel te ruw door de tranen die hij nu inhoudt. Sam geeft me een verdrietige glimlach en droogt dan zijn tranen. Dan zwaait de deur open.

'Colby! Sam!' corey en Elton lopen de deur uit om ons aan te vallen met knuffels. Als we dan ongemakkelijk elkaar los laten wrijf ik beschaamd over mijn nek. 'ik euh, ga maar eens naar binnen' zegt Sam en iedereen knikt, en volgt hem naar binnen. Wanneer we aan de keukentafel zitten wisselen Sam en ik een blik dat betekend dat hij niets mag zeggen over wat er gebeurt is in het bos en in de auto. Hij knikt langzaam en concentreert zich dan weer op het gesprek tussen Corey en Elton.

'dus, wat is er gebeurt? waar was je Colby?' ik schrik wanneer ik mijn naam hoor, ik had het hele gesprek niet opgelet en zitten nadenken over wat er eigenlijk gebeurt was. Ik schiet een paniekerige blik naar Sam, in de hoop dat hij het woord wilt voeren. Hij knikt en draait zich dan naar Corey en Elton.

'ik vond Colby in het bos, niets speciaals. En we hebben even gepraat over gisteren.' Elton trekt zijn wenkbrauwen op, hij gelooft ons duidelijk niet. Ik begin stilletjes in paniek te geraken wanneer Corey spreekt. 'wel..., zoveel te beter, niet? dat moeten we vieren! Straks etentje om 18h bij mij thuis' We draaien ons allemaal naar Corey, die vriendelijk terug lacht. 'Wat?' zegt Elton dan. 'we kunnen toch niet...' hij doet een geheim teken en wijst onder tafel naar mij, zodat alleen Corey het zou zien. Maar natuurlijk heb ik het weer gemerkt. Mijn vrienden zijn bang van me. Ik kan ze niet beoordelen, ik zou ook bang zijn van mezelf...

Corey geeft Elton een stomp in zijn zij en geeft hem een dodelijke blik. Elton rolt met zijn ogen en ademt dan diep in. 'oke oke, ik zie jullie vanavond dan?' We knikken en niet veel later staat hij op en loopt het huis uit. 'let niet op hem, hij is met het verkeerde been uit bed gekomen' hij knipoogt nog naar ons en vertrekt dan ook.

Wanneer Sam en ik alleen achterblijven loopt Sam naar zijn kamer en sluit de deur. Ik ga met een hand door mijn haren en vertrek dan naar de badkamer, en doe de deur op slot.....

heajj haejj,

eindelijk weer een deeltje geüpload!!!!

het spijt me zo dat het zo lang duurt, maar ik ben momenteel op vakantie en de wifi is rot.

Ik hoop dat het een leuk hoofdstuk was... :)

xxxx

<33