Jongensinternaat

- D2 | FIFTEEN -

(A/N: Ik wil jullie bedanken voor de 15k reads en voor de 1k votes op jongensinternaat. Op jullie te bedanken komen er vandaag twee hoofdstukken online.)

Het is inmiddels twee weken na het ongeluk, twee weken na Jadens dood. 

Ik mag vandaag uit het ziekenhuis maar moet wel nog drie weken met krukken lopen. De breuk in mijn arm was blijkbaar niet zo er dus die mocht gisteren uit het gips. 

Ik heb tegen de dokters gezegd dat ik geen bezoek wou. Geen ouders en geen vrienden, enkel mijn verdriet. 

Eergisteren was het de begrafenis van Jaden. Ik mocht er naar toe van de dokters. Op de begrafenis heb ik mijn vrienden even gezien, maar zij mij niet. Ik was helemaal vanachter. Niemand wist dat ik er was. 

Het ongeluk was mijn fout. Als ik niet had doorgedrongen op wat hij op die laptop aan het doen was had hij de auto zien aankomen. Nu is hij door mijn schuld dood. Mijn laatste moment met hem was ik aan het ruziën. Het zal een ruzie zijn die voor altijd door blijft gaan, want nu hij er niet meer is kunnen we het ook niet bijleggen. Het zou veel beter geweest zijn als ik dood was gegaan in plaats van hem. 

Mijn auto konden ze ook niet meer redden, maar ik krijg er toch waarschijnlijk weer een nieuwe. 

Ik begin weer te huilen. Dat is het enige wat ik de laatste twee weken gedaan heb. Er zijn nu in totaal drie jongens door mijn fout dood, wel eigenlijk vier. Nathan, James en die onbekende man. Nathan en James hadden geen familie, dus niemand weet dat ze weg zijn. En die andere man nou ja. Zijn naam ken ik nog steeds niet. 

Ik pak mijn kleren uit de kast waar ik ze zelf heb gelegd en steek ze in de grote sporttas. Ik schrijf mezelf nog even uit en loop naar buiten. De taxi, die ik een kwartier geleden gebeld heb, staat al op de parking te wachten. 

We zijn al snel bij het internaat. Ik stap uit en ga het internaat binnen. Veel mensen staren me aan, maar ik negeer ze allemaal. 

In de lift ben ik alleen. Er gaan weer wat tranen over mijn wangen. Zonder aandacht te geven aan mijn tranen, loop ik naar mijn kamer. Het is echt moeilijk om op krukken te lopen, heb ik ondertussen al onder vonden. 

Ik heb geluk dat Cameron en Blake er niet zijn. Ik heb echt geen zin om sociaal te gaan doen na twee weken. Ik pak de sporttas uit en ga - met al mijn kleren nog steeds aan - onder de lakens liggen. 

Een uurtje later gaat mijn wekker, die ik daarstraks gezet heb. Dat betekend dus dat ik naar de kantine moet gaan om te gaan avondeten. Niet dat ik dat echt ga doen. 

In de eetzaal heb ik veel ogen op me gericht. Ik negeer iedereen en ga alleen aan een tafeltje zitten. Ik verdien het niet om vrienden te hebben. 

In mijn eigen gedachten verdronken zit ik daar een half uur. Nog steeds kijkt iedereen naar me. Het is niet alsof ik een wereldwonder ben of zo. Ik stond bekend als het populaire meisje. Nu sta ik bekend als de vriendin van de dode jongen. Dit zal zo het hele jaar zijn. 

Ik vind het wel genoeg geweest voor vandaag en ga de kantine weer uit. Ik moet wat pijn voelen. 

Ik ga naar het voetbal veld en gooi mijn krukken weg. Ik loop op mijn gips, wat heel veel pijn doet. Ver kom ik niet, want ik stort in elkaar van verdriet en pijn. Waarom heeft hij me verlaten? Ik kan dit niet zonder hem. "Wat moet ik doen!?" schreeuw ik huilend. 

In mijn ooghoek zie ik een grote groep op me aflopen. Natuurlijk, ik kon toch niet denken dat ik hier zo makkelijk van af ging geraken. "Star?" vraagt Yara zacht. Ik kijk hun niet aan en ga gewoon verder met huilen. "Laat het stoppen. Het doet zoveel pijn." snik ik zacht.

'Waarom? Je verdient de pijn.' zegt een stemmetje in mijn hoofd. Er komt iemand dichter naar me toe gelopen. "Nee, blijf bij me uit de buurt." roep ik met een brok in mijn keel. Ik sta weer recht en probeer naar mijn krukken te lopen. Met veel ogen in mijn rug loop ik het internaat weer binnen.