Jongensinternaat

- D1 | FORTY SIX -

(A/N: Dit hoofdstuk bevat flashbacks. De delen dat in het schuin gedrukt zijn, zijn de flashbacks. Ik hoop dat jullie het snappen.)

Vandaag is het zover. Ik ga mijn vrienden, het internaat en Los Angeles verlaten. Net zoals de andere dagen neem ik een oversized sweater en een broek. 

Ik word nog steeds na gewezen als ik door de gangen loop en ik word ook nog steeds uitgescholden. Ergens ben ik wel blij dat ik hier weg mag. 

Ik doe geen rokjes of kleedjes meer aan en ook geen korte of strakke shirts. 

Elke avond huil ik mezelf in slaap. Aaron probeert me te troosten, maar het lukt hem niet vaak. 

Ik ben gebroken. Mason heeft mij officieel gebroken. Vandaag is ook de dag dat hij van school moet gaan. Ze hebben hem vijf dagen gegeven om alles in te pakken, afscheid te nemen van iedereen en een nieuwe school te vinden. 

Ik doe mijn laatste spullen in een koffer. Er zijn al een paar dozen naar ons nieuwe huis, of eigenlijk penthouse, opgestuurd. Nu heb ik dus nog maar een koffer en een handtas. Mijn moeder zou er binnen een uurtje zijn. 

Ik ga voor de laatste keer eten in de kantine. "Hey iedereen." zeg ik zacht als ik bij mijn vriendengroep ga zitten. 

De laatste vijf dagen waren we allemaal heel stil. Het is echt deprimerend aan onze tafel. Jer troost Yara omdat ik weg ga en haar bevalling volgend schooljaar dus zal missen. Link troost Mirthe omdat we net weer zo'n goede vriendinnen zijn geworden als vroeger. Haley troost Scott. Het is grappig om te zien omdat Scott de enige jongen is die huilt en zijn vriendin niet aan het troosten is. 

"Kunnen jullie voor een uurtje stoppen met huilen. Het is niet alsof ik jullie nooit meer zal zien. Ik kom elke vakantie weer naar Los Angeles en jullie kunnen misschien ook eens in een vakantie naar New York komen." zeg ik misschien een beetje te bot. Meteen veegt iedereen zijn tranen weg. Ik geef hun allemaal een waterig lachje. 

"Maar je zal niet bij mijn bevalling kunnen zijn." zeg Yara. "Ik zal er zijn al moet ik een prive-vliegtuig afhuren om hier zo snel mogelijk te zijn. Ik zal er bij zijn." zeg ik overtuigend. Nu ziet ze er al een stuk blijer uit. 

Na nog afscheid te nemen van iedereen loop ik met mijn koffer naar buiten, waar de auto van mijn moeder al staat te wachten. "Hey lieverd." zegt ze lief. "Dag mam." Ik ga op de achterbank zitten en zet mijn koffer naast me. 

De auto vertrekt en ik begin aan mijn zes maanden op het internaat te denken. De leuke en de slechte dingen. Hoe ik de eerste keer de jongens ontmoette. 

De deur staat op een kiertje en ik hoor stemmen in de kamer. "Vandaag krijgen we een nieuwe kamergenoot." zegt een jongen met zwart haar. "Ik hoop dat die gast niet zoals vorig jaar is." zegt een andere jongen met blond haar. Ze moesten is weten, ze hebben er totaal geen idee van dat ze een meisje als kamergenoot krijgen. "Vorig jaar was echt erg." zegt weer iemand anders. Als ik het goed zie zijn er vijf jongens in de kamer. Ik verzamel al mijn moed en klop aan. "Ik ga wel." hoor ik een van de jongens zeggen. Ik sta oog in oog met een jongen met bruin haar. "Hallo schoonheid, wie is de gelukkige voor wie je hier bent" vraagt hij flirterig. "Ik kom voor niemand." zeg ik. "Wel, waarom ben je dan hier?" vraagt hij verward. "Ik ben jullie nieuwe kamergenoot." zeg ik een beetje onzeker. Zijn ogen gaan wijd open. "Oh, kom dan maar binnen." zegt hij snel. Alle jongens kijken me aan, ik word hier echt onzeker van. Ik zal er maar aan moeten wennen want ik ben het enige meisje op deze school. "Voor wie kom je?" vraagt een van de jongens. "Ze is onze nieuwe kamergenoot." legt de jongen met de blauwe ogen uit. "Hey, ik ben Starlett." Het begint hier echt een beetje gênant te worden. Wat dachten mijn ouders wel niet. Mij naar een jongensinternaat sturen. "Ik ben Grayson en dat zijn Jeremy, Jake, Link en Aaron." zegt de jongen die de deur had opengedaan. "Wie slaapt er eigenlijk op deze kamer?" vraag ik. "Grayson, Jeremy en ik slapen op deze kamer. Link en Aaron slapen hiernaast." legt Jake uit.