Het geheim

Angst

Luke pov

Als Anna in de ambulance wordt gereden ga ik naast haar zitten. Ik houd haar hand vast en laat de dokter zijn werk doen. Hij stelt haar vragen, maar ze reageert amper. Ik voel dat haar grip op mijn hand wegzakt en dat ze haar ogen sluit. 'Nee, blijf wakker, blijf alsjeblieft wakker. Ik heb je nodig. Ik hou van je' zeg ik en dan zakt ze weg. Haar hart stopt en ze reageert niet meer. Gelukkig zijn we net aan gekomen bij het ziekenhuis. Ze rollen haar snel de ambulance uit en ik ren achter ze aan. 

Ze rennen door allerlei gangen en ik heb gaan idee waar ze heen gaan, maar ik blijf maar rennen. Ze rijden haar een kamer in, maar ik mag niet mee naar binnen. Ik moet buiten blijven wachten. Ik ga zitten in een van de stoelen in de wachtruimte. Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik kan niet zonder haar, ik ben zo bang dat ik haar ga verliezen. Ik staar voor me uit en wacht op antwoorden.

Na een half uur komt ook de rest het ziekenhuis in gelopen. Iedereen ziet er verdrietig en in paniek uit. Ze komen naar me toe gerent, 'Waar is ze? Wat is er gebeurd? Waarom ben je nu niet bij haar? Hoe gaat het met haar?' vraagt Fleur in paniek als ze voor me staat met tranen over haar wangen. 'We waren in de ambulance en haar hart stopte, ik weet niet hoe het nu met haar gaat. Ik mocht niet met haar mee de kamer in.' zeg ik, mijn stem breekt in het midden van de zin. Ik kijk weg, ik kan de blikken niet aan. De blikken vol medelijden, vol pijn en vol verdriet. 

Iemand gaat in de stoel naast me zitten en trek me naar zich toe. Ik weet dat het mijn moeder is. Ik huil op haar schouder. 'Mam, ik ben bang' zeg ik zacht. 'Weet ik' zegt ze, 'Wij allemaal. Ashton heeft ons vertelt wat er aan de hand is. Dit meisje heeft al zo veel meegemaakt en ze is sterk. Ze is een vechter en geeft niet snel op. Dus dat moeten wij ook niet doen. Wij moeten blijven geloven en de hoop niet opgeven' zegt ze en gaat met haar handen door mijn haar. Ik knik, 'Ik hou echt heel veel van haar' zeg ik met een kleine glimlach. 'Ja, dat is te zien. Ik heb je nog nooit zo blij gezien met een meisje' zegt ze nu ook met een kleine glimlach. 

Ik ga weer recht op zitten en kijk om me heen. Iedereen zit een beetje stil voor zich uit te staren of ze zijn een ander aan het troosten. Harry komt naast me zitten. 'Komt het wel goed met haar?' vraagt hij zacht. 'Ik weet het niet. Ik weet het op recht niet' zeg ik tegen hem. 'Luke, ik wil haar niet kwijt. Ik ken haar pas net en ik kan haar echt niet verliezen' zegt hij. 'Ik weet  het, maar we kunnen de hoop niet opgeven. Ze is sterk en zal niet zomaar opgeven' zeg ik en gaaf hem een knuffel. Hij knikt tegen mijn schouder. 

Na drie uur in die wachtkamer te hebben gezeten ben ik het zat. Ik loop voor de derde keer naar de balie en vraag of ze al iets weten, maar weer niks. Ik loop te ijsberen door de wachtruimte. Bijna iedereen slaapt en sommige zijn al naar huis gegaan. We zijn alleen nog met Anne-Marie, Fleur, de jongens en mama. Ik ben de enige die wakker is en ik kan gewoon niet rustig zitten. Ineens voel ik een hand op mijn schouder, ik draai me om en zie Ashton staan. 'Luke, kom mee zitten en probeer wat te slapen' zegt hij vermoeid. Ik schud mijn hoofd, 'Ik kan niet slapen, niet zo lang ik niets weet' zeg ik zacht en kijk naar beneden. Hij knikt rustig, maar neemt me toch mee om naast hem te gaan zitten. 

'Ash, het was zo eng. Haar grip op mijn hand werd minder en haar hartslag zakte. Ze deed haar ogen dicht en ze reageerde niet meer.  Haar hart stopte en het was net of de wereld stil stond. Ik kon niks en zij lag daar maar. Het was zo eng' Zeg ik zacht. Ashton kijkt me aan en zegt, 'Luister heel goed, ik snap dat je bang bent, maar nu is niet de tijd om hoop te verliezen of bang te zijn. Wij moeten er voor haar zijn. En omdat we niks weten kan ze net zo goed nog leven. Heb vertrouwen en geloof in je meisje, want ik weet dat je heel veel van haar houd en dan kun je niet zomaar op geven, begrepen?' zegt hij rustig, maar toch met een beetje angst in zijn stem. Ik knik. 'Luke ik ben ook bang. bang dat ik mijn zusje kwijt raak. Ze is in zo weinig tijd echt heel veel voor mij gaan betekenen en ik wil haar nog niet kwijt. En ik ben heel blij dat ze verliefd is geworden op jou, ik weet dat ik in het begin misschien heel gemeen heb gedaan, maar ik ben echt blij dat ze jou leuk vind en niet iemand anders, want ik weet dat je goed voor haar bent en dat je altijd goed voor haar zult zorgen en dat je voor haar klaar staat' zegt hij dan. Ik kijk hem aan en geef hem een knuffel. 'Dankje man, en het gaat goed komen, zo lang we de hoop maar niet opgeven' zeg ik, met echt het vertrouwen dat het goed gaat komen. 

Dan komt er een dokter aangelopen. 'Zijn jullie familie van Anna Irwin?' vraagt hij. We knikken. 'Ik heb nieuws' zegt hij. Iedereen om ons heen is ondertussen wakker geworden, bij het horen van haar naam. 'Vertel het maar dokter' zegt Ashton als hij de dokter ziet aarzelen. 'In de ambulance is haar hart gestopt met kloppen, ze was dood voor meer dan tien minuten, maar na veel mond op mond beademing is het toch weer beginnen met kloppen. Ze wordt nu in coma gehouden, omdat we de gevolgen nog niet kennen, daarvoor gaan we morgen meer onder zoeken doen. Maar voor nu is ze stabiel, u mag om de beurt bij haar gaan kijken' zegt hij. 'En hoe gaat het met de baby's?' vraagt Michael. 'De baby maken het goed. ze zijn gezond en lijken nergens iets van meegekregen hebben' zegt de dokter, 'Een echt wonder'. Iedereen slaakt een zucht van verlichting als de dokter wegloopt. Iedereen is blij en knuffelt elkaar. 

Na Anne-Marie en Ashton ga ik bij Anna kijken. Ik ben best wel bang voor wat ik aan tref. Maar ik moet haar gewoon zien, ik moet haar hart weer horen kloppen. Ik loop de kamer binnen. en daar ligt ze dan, ze ligt stil op haar rug met apparaten om haar heen die aan het piepen zijn en een slangetje door haar neus. Ik op de stoel naast haar bed zitten en pak haar hand. Ik zie haar borstkas op en neer gaan en een gevoel van vreugde gaar door me heen. Ze leeft, haar hart klopt weer. Ik leg mijn hand op haar kleine baby buikje en ben even echt gelukkig. Ze zijn alle drie oké, voor nu dan. 

'Heey Anna, ik weet niet of je me kunt horen, maar ik wil even zeggen dat ik echt heel veel van je hou. Toen je hart er mee stopte was ik zo bang, ik dacht dat ik je kwijt was, dat ik je nooit meer zou zien. Dat ik je nooit meer zou zien lachen, dat ik je nooit meer vast zou kunnen houden, dat ik je nooit meer zou kunnen zoenen en dat ik je nooit meer gelukkig zou kunnen maken. In de wachtkamer kon ik niet slapen, want ik was zo bang dat als ik in slaap zou vallen, jij zou denken dat ik opgegeven had, dat is niet zo. Ik geloof in je, ik geloof dat je hier uitkomt, dat je overleeft. Ik weet dat niks nog zeker is, maar ik geloof in je, in je kracht. En ik wil heel graag voor de baby's zorgen, ik wil heel graag hun vader zijn. En hoe we het gaan doen zoeken we wel uit. Maar ik weet het zeker ik wil niets liever dan met jou zijn en alles wat daar bij komt. Ik was zo opgelucht toen ik hoorde dat de baby's niks hadden, ze zijn oké Anna, je mooie wondertjes zijn oké. Alsjeblieft Anna, wordt snel wakker, ik kan niet zonder je. Ik hou van je' zeg ik en kus haar voorhoofd. Tranen stromen over mijn wangen. 

Alsjeblieft Anna kom hier snel uit, denk ik bij mezelf voor ik haar nog een laatste kus op haar hand geef en de kamer uit loop. 

------------------------------------------------------------------------------------

Heey, 

IK HEB MEER DAN 500 READS IK BEN ECHT ZO BLIJ, DANKJULLIEWEL.

Dankje dat jullie dit boek lezen ik ben er echt heel blij mee. Ik weet dat ik niet heel regelmatig nieuwe delen plaats, maar ik hoop dat jullie het toch ene leuk verhaal vinden.

XXX-jes Me