იმაზე უკეთესი არაფერია,როცა გაღვიძებისას საყვარელი ადამიანის სახეს ხედავ.გიხარია მისი მშვიდი სახის დანახვა.
402 ბედნიერია როცა 312ს უყურებს.
პატარა თითებს გაუბედავად წევს და შუგას თეთრი კანს ეხება.
ბიჭი გრძნობს მის შეხებას და სახეზე მკრთალი ღიმილი ურბენს.თუმცა 402ისეა გართული მისი კანით რომ ამას ვერ ამჩნევს.
-სიმპათური ვარ არა!
ბიჭმა სასწრაფოდ გასწია ხელი და სიწითლის დასაფარად თავი თბილ ყელში ჩარგო.
-ასეთი სიმორცხვე არ შეიძლება! სიცილით უთხრა და თან ლოყაზე უჩქმიტა.
-საოცრებაა შენი ლოყები!გაგიჟება შეიძლება.
-იუნგიი!შეეშვი ჩემს ლოყებს!
-არ შემიძლია.შეუძლებელია და შესაძლებელიც, რომ იყოს მაინც არ შევეშვები.
-უნდა წავიდე.
-უკვე?
-ხოო,თუ ნახეს რომ პალატაში არ ვარ საერთოდ ვეღარ გნახავ.
-მაშინ ახლავე წადი,დაგელოდები.ვიცი რომ მოხვალ.
-იუნგი...
-ჰმ
-ხოომ იცი ჩემი ნებით არასდროს დაგტოვებ!იცოდე რაც არ უნდა მოხდეს მიპოვე!
-ნუ ხარ სულელი!შენ ყოველთვის ჩემთან იქნები.ძალიან მალე.
-კარგი.ისევ მოვალ!
ორივე საწოლიდან ადგა და ერთმანეთის პირისპირ დადგნენ.
ერთმანეთს თვალებში
უყურენდენ და ხედავდნენ მთავარს:
იმედს!იმედს ახლი სიცოცხლის.
უმცროსმა პატარა ხელები წელზე მოხვია 312ს და ძლიერად მიეკრო მის სხეულს.ბიჭმაც თავი დახარა და მისი საყვარელი სურნელი ბოლოჯერ შეისუნთქა.
კიდევ დიდი ხანი იქნებოდნენ ასე დრო რომ ბევრი ჰქონდათ,მაგრამ სამწუხაროდ ასე არაა.
შუგა ჯიმინის შორდება იმ იმედით რომ კიდევ ნახავს.შუბლზე კოცნის და ღიმილით აცილებს,402 კი დარდობს, გული ცუდს უგრძნობს.
__
-ვიცოდი,რომ კიდევ რაღაცას აპირებდი!
-დაცვა!დამაძინებელი გაუკეთეთ.ძილი არ აწყენს.
__
-მტკივა!გთხოვთ,გაჩერდით.
-გააგრძელეთ!გაისმა გამყინავი ხმა.
-არააა....მეტი აღარ შემიძლია.გთხოვთ.
ბიჭი ნელ-ნელა ძალას კარგავს ,თვალებს ხუჭავს და წამებში ეთიშება ამ სამყაროს.
-შეისვენეთ.გონს როცა მოვა ისევ გააგრძელეთ.
