I don't even know your name || ft. Shawn Mendes

17.

Maddy Parker

Ik keek verveeld naar buiten. Het regende.

Shawn moest vandaag naar de studio om weet ik veel wat te doen, Aaliyah was naar een vriendin en Olivia is met mijn ouders, Karen en Manuel wandelen, dus ik was op mezelf aangewezen.

Ik zat op mijn bed, ja míjn bed, zolang ik hier ben claim ik gewoon dit bed als de mijne, en zat wat op Instagram. Ik zag een berichtje bovenaan mijn scherm verschijnen en keek naar de afzender:

Adam.

Nieuwsgierig klikte ik erop.

Adam: Heyy, hoe gaat het nu met de arme jongen?

Ik: Laten we zeggen dat unicorns zich in mijn hoofd hebben gevestigd en mijn missie hebben afgeblazen...

Adam: Ah, dus hij is toch niet zo erg?

Ik: Tis een lang verhaal...

Adam: Ik heb toch niks beters te doen, dus vertel maar

Op dat moment strooiden de unicorns glitters in mijn hoofd denk ik, want ik had een geniale ingeving.

Ik: Ik ook niet, kunnen we anders niet wat afspreken?

Adam: Om 13u bij Nathan Philips Square?

Ik keek gauw naar de tijd: 11:24 uur. Ik moest me dan snel omkleden als ik daar op tijd wilde zijn aangezien ik ook nog met openbaar vervoer moest.

Ik: Tis een deal, tot zo!

Adam: Tot zo! X

Glimlachend keek ik naar het laatste berichtje, tot ik me realiseerde dat ik echt moest opschieten.

Ik rende naar de badkamer en keek in de spiegel. Afgezien van mijn haar, dat een beetje in de war zat, zag ik er oké uit. Ik haalde een borstel door mijn haren en liep terug naar mijn kamer, ja ik heb de kamer ook geclaimd, wie weet binnenkort het huis ook...

Ik ging op mijn bed zitten en probeerde, terwijl ik mijn schoenen aandeed, uit te zoeken welke bus ik moest nemen en vanaf waar. De bushalte was gelukkig vlakbij.

Ik keek ook nog even naar de reistijd. Ik zou om 12:58u aankomen als ik met de bus van 11:51u zou vertrekken. Ondertussen was het 11:32u en ik moest nog uitzoeken waar de bushalte precies was.

Ik rende naar beneden met een handtas en trok mijn jas snel aan, terwijl ik mijn ouders een berichtje stuurde dat ik naar het centrum was. Ik pakte gauw een paraplu, die naast de deur stond, omdat het buiten regende. De paraplu was niet van mij, dus eigenlijk stal ik hem, maar ja.

Ik deed de deur open en opende de paraplu. Meteen hoorde ik het herkenbare getik en ik sloot de deur. Ik haalde mijn mobiel uit mijn tas en volgde de route die daarop beschreven stond.

Na een paar minuten gelopen te hebben bereikte ik de halte, die ironisch genoeg in dezelfde straat stond waar ik achtervolgd werd door die jongens. En waar ik Shawn ontmoette.

Bij die gedachte moest ik glimlachen. Dat was nog maar drie dagen geleden en toch voelde het eerder als drie jaar.

Ik klapte mijn paraplu in toen ik onder het glazen dakje stond en keek naar de klok die daar hing. Ik moest nog zeven minuten wachten op de bus. Dus ik ging maar zitten op het bankje en keek wat om me heen. De druppels gleden aan de andere kant van de glazen wand naar beneden. Ik trok mijn jas wat dichter om me heen en wachtte.

Om precies 11:51u kwam de bus aan. Er was niemand bijgekomen in de bushalte dus ik stapte alleen in. De buschauffeur glimlachte vriendelijk naar mij en ik kocht een kaartje. Nadat ik het kaartje had aangepakt, liep ik verder de bus in en zag ik nog twee anderen mensen zitten, een koppel. Ik voelde een steek.