I don't even know your name || ft. Shawn Mendes

15.

Maddy Parker

Ik schrok wakker en vloog overeind. De harde knal galmde nog na in mijn hoofd. Het was pikkedonker in de kamer.

Opeens was er weer licht voor een seconde waardoor ik een schaduw in de hoek van mijn kamer zag. Ik trok mijn deken tot aan mijn neus en hield mijn handen tegen mijn oren, wachtend op de knal die zou volgen. Ik bleef kijken naar de plek waar de schaduw zou moeten zijn maar mijn ogen waren nog niet aan het donker gewend.

Ik was bang. Echt doodsbang.

BAM!

De donder was er nu niet als een gerommel op de achtergrond, maar als een harde klap en ondanks dat ik me had proberen voor te bereiden op de klap, gilde ik toch. Ik drukte mijn handen nog harder tegen mijn oren en begon te huilen.

De bliksem zorgde weer voor licht in mijn kamer en het leek alsof de schaduw dichterbij kwam. Ik probeerde me klaar te maken voor de donderslag die zou volgen. Ik duwde een kussen in mijn gezicht zodat niemand mijn gegil zou horen.

KLABAM!

Ik duwde het kussen harder tegen mijn gezicht en begon te snikken.

Opeens ging de deur open.

'Maddy?', hoorde ik iemand fluisteren. Er kwam wat licht van de gang, waardoor ik hem kon zien. Het was Shawn in alleen een shirt en boxershort.

Ik veegde mijn tranen weg in de hoop dat hij ze niet zou zien, maar mijn onvaste ademhaling verraadde me.

Toen hij doorhad dat ik huilde liep hij naar mij toe, maar na twee stappen aarzelde hij.

'Mag ik bij je komen?', vroeg hij voorzichtig.

Toen hij dat vroeg rolde de tranen weer over mijn wangen: ik had het zo verpest. Mijn tranen gaven Shawn de doorslag en hij kwam naar me toe en trok mij tegen hem aan.

Op dat moment klonk er weer een klap en ik kromp ineen. Ik schaamde me dood.

Ik probeerde de schaduw te zien met het beetje licht van de gang, maar alles wat ik op die plek zag was een stoel.

Mijn tranen vloeiden nog steeds en ik volgde er één om erachter te komen waar ze terechtkwamen. Dat was op Shawn's shirt, die inmiddels doorweekt was.

'Het spijt me van je shirt', probeerde ik met vaste stem te zeggen en ik keek hem aan. Hij keek me aarzelend aan.

'Het spijt mij dat ik je kuste', zei hij zacht en ik zag dat hij het meende.

Ik wist niet wat ik hierop moest reageren, dus hield ik mijn mond en keek ik naar beneden.

We bleven beiden stil.

Ik hoorde weer een donderslag en slaakte onwillekeurig een gilletje.

'Ben je bang voor onweer?', hoorde ik hem boven mij vragen.

Ik wilde het niet toegeven, maar het was allang duidelijk dat dat het geval was, dus knikte ik voorzichtig.

Hij lachte niet en maakte geen sarcastische opmerking zoals de meesten maar trok me nog dichter tegen me aan.

'Maak je geen zorgen, ik ben bij je', fluisterde hij en ik ontspande een beetje.

De kamer werd weer verlicht en ik duwde mijn hoofd tegen Shawn's borst. Ik besloot me te concentreren op zijn ademhaling zodat ik niet aan het aankomende gedonder hoefde te denken.

Op dat moment kwam de hardste klap, tot nu toe, van de avond, maar ik schrok minder hard dan hiervoor. Ik nestelde me nu beter tegen Shawn.

'Blijf ademhalen', mompelde ik en ik voelde zijn borstkas langzaam op en neer gaan toen hij zachtjes lachte.

'Zal ik doen.'

Zo bleven we even zitten.

'Shawn?', vroeg ik voorzichtig en ik draaide mijn hoofd zo dat ik hem kon aankijken.

Hij keek mij vragend aan.

'Kunnen we weer vrienden zijn?', vroeg ik aarzelend. Even dacht ik dat ik iets van teleurstelling in zijn ogen zag, maar het enige licht dat er was was van de gang en af en toe de bliksem, dus waarschijnlijk had ik dat verkeerd gezien, maar al snel glimlachte hij flauw.

'Dat zou ik fijn vinden', zei hij zacht en ik glimlachte terug. Ik legde mijn hoofd weer op zijn borst.

De bliksem zette weer in en ik begon te tellen.

Één,

Twee,

Drie,

Vier,

Vijf,

Ze... En een donderslag volgde. Ik drukte mijn hoofd tegen Shawn zodat één oor afgesloten was en drukte mijn hand op mijn andere oor.

Zes tellen... Het onweer was dus ongeveer twee kilometer verwijderd van hier.

'Shawn?'

'Ja?'

'Kun je hier blijven tot de onweer weg is.'

Hij legde zijn kin op mijn hoofd.

'Tuurlijk.'

We waren beiden weer stil en ik luisterde naar zijn ademhaling. De volgende slag was nu meer gedonder dan een klap en het onweer was inmiddels op meer dan 2,5 kilometer afstand.

Ik trok mijn deken tot mijn kin en het duurde niet lang voor mijn ogen sloten en het onweer naar de achtergrond verdween.