Başımın Belası

Bölüm 71: Aynı Yerden Kırılmak

71. Bölüm

Zeynep'ten

Yağmura bulanan toprak kokusu usul usul süzülürken ciğerlerime, tepki veremiyorum. Öylece düşüp kaldığım çamur birikintisinin ortasında ellerim kalbimin üzerinde, benden giden adamın ardından yıkık dökük bir harabe misali bakmaya devam ederken yokluğundan başka bir şey göremiyorum. Tenimi ateş misali dağlayan yağmur taneleri durmaksızın bedenimi talan ederken sanki hissedemiyorum..

Sanki kalbimi hissedemiyorum.

Benden gidişini kabullenmek istemiyorum. Beni ardında bırakışına, benden kopup gidişine inanmak istemiyorum. Öyleyse niye bu kadar canım yanıyor? Neden inanmadığım halde acısını bu kadar gerçek yaşıyorum?

Göğsümün tam ortasında sıkışıp kalmış bir yumru var, atamıyorum..Nefes alamıyorum..Bir hayal gibi görünüp kaybolan adamın gittiğine inanmak istemiyorum..Yüreğimi söküp avuçlarına alan adamın benden vazgeçtiğini kabullenmek istemiyorum..Kötü olan ne varsa bitti derken şimdi bitenin mutluluk olduğuna inanmak istemiyorum..Ben..Ben sevdiğim adamın gözlerinde gördüğüm o hayal kırıklığına sebep olmak istemiyorum..

Ben..Ben sevdiğim adamı istiyorum..İttiği ellerimi bırakmamacasına tutmasını istiyorum..Gözlerinde görmeyi bilmediğim nefreti değil aşkı istiyorum..Buz tutan bedenimi saran sıcaklığını istiyorum..Umudu istiyorum ben..Hayali istiyorum..Onu istiyorum..Rüzgar..Seni istiyorum. Neredesin?

Kızdın bana değil mi? Biliyorum çok kızdın ama ben böyle olmasını istemedim ki... Ben seni ezip geçmek istemedim. Arkandan iş çevirmek, sana yalan söylemek istemedim..Ben başımıza gelen hiçbir şeyi istemedim Rüzgar... Ben sadece sen mutlu ol istedim. İçinde ukde kalan o eksik yanın tamamlansın istedim. Ama yine her şeyi elime yüzüme bulaştırdım değil mi? Yine gittin benden, yine kaybettim..

Neden gittin Rüzgar? Nasıl gidebildin?

"Zeynep! Aman Allah'ım, kızım ne oldu sana böyle... Zeynep?"

Kulağıma yağmur sesinin arasında bir uğultu gibi gelen sesleri duyuyor ama dudaklarımı aralayıp da bir tepki veremiyordum. Rüzgar'ın söylediği o tek cümleyle nasıl karşısında tek kelime edememişsem şimdi de susuyor, konuşamıyordum. Sanki ağzımı bir açsam gitme deyişlerim etrafta çınlayacak beni onun gidişine inandıracak diye korkuyordum..

"Ah kızım şu hale bak nasıl ıslanmışsın sen böyle. Hadi ayağa kalk güzelim hadi" deyip beni kollarımdan dikkatle kavrayarak ayağa kaldırmaya çalışan Melek hanıma ne bedenen ne de ruhen tepki veremezken sadece boşluğa bakmaya devam ediyordum. Yağmur sanki yeryüzünün tüm kirini yok etmek istercesine şiddetle üzerimize yağmaya devam ederken tenimin her zerresine kadar sırılsıklam bir haldeydim.

"Hadi Zeynep, hadi güzelim," deyip beni ayağa kaldırarak tüm ağırlığımı üzerine yaslayan kadına ıslak gözlerimle boş boş bakarken onun yaşlı gözleriyle bana hüzünle bakıp saçlarımı okşayarak "Hep benim yüzümden..Çok özür dilerim..Çok özür dilerim," demesine dahi tepki veremiyordum. Karşımdaki kadının nasıl da kendini perişan ettiğini gözlerinden okusam da aklımı Rüzgar'ın gidişinden alıp ona cevap veremiyordum.