Bölümler Cuma, Cumartesi ve Pazar günleri gelecektir. Hafta içi de sürpriz bölümlere hazırlıklı olun:)
⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️
Zeynep Güneş... Kozasından sıyrılıp bir kelebek olmak için çıktığı yolda hiç bilmediği bir rüzgâra kapılıp bambaşka...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
54. Bölüm
Zeynep'ten
İnsan her gün ortalama 23.000 kez nefes alırmış hayata tutunmak için... Aldığı her soluk ömrüne ömür kattığı gibi kalan ömründen saniyeleri çalarken her yeni solukta yeniden hayata tutunmayı başarırmış... Sadece uyanıkken değil yarı ölüm hali denilen uyku halinde bile nefes almaya devam edermiş..
Sanki hayata kafa tutup 'seni bırakmıyorum' der gibi...
Belki de sevdiğine nefes alması için hayata tutunması için bir sebep vermek ister gibi... 'Ben yaşıyorum senin için... Sen de benim için yaşa... Nefesim nefesin olsun' der gibi...
Hayatta kalmanın tek yoludur nefes almak... Kalp istediği kadar çarpmaya devam etsin eğer ciğerler oksijenin o yakıcı tadıyla dolmuyorsa bitmişsin demektir... Eğer hücrelerin aldığın her solukta yaşama arzusuyla yeniden canlanmıyorsa hayat bitmiş demektir... Hani şu 'son' denilen vakit var ya... İşte o vakit bu defa da senin için gelmiş demektir.
Bu yüzden nefes almadan yaşayamaz insan... Her an ölmeye yüz tutan hücrelerine can katmak için... Dünyanın kiri pası içinde her an durmaya hevesli kalbe güç vermek için... Düşünceler arasında kaybolup giden beyne ruh katmak için belki de... Herkes nefes almak ister bir şekilde...
Ve herkes yaşamak ister bir şekilde. Mutsuzluk içinde çırpınan bir kız çocuğu da... Aşk acısını tadan bir genç kız da... Çocukları için yaşayan bir anne de... Yaşamak için nefes almak ister. Her şey unutulsa da unutulamayan tek şeydir yaşamak... Unutulamayan tek şeydir nefes almak...
Belki de benim dışımda herkes...
Tüm insanlığın hayatta kalabilmek için her saniye başardığı şeyi ben şu an yapamıyorum. İnsanlık durmaksızın nefes almaya devam ederken ben verdiğim son nefesten sonrasını hatırlamıyorum. Öyle ki hayalle gerçeklik arasında bir yerlerde savrulup durduğumu hissediyor ama bir türlü ayaklarımı yere basamıyorum. Herkesin yapabildiğini ben yapamıyorum.
Nefes alamıyorum...
Saniyelerdir... Belki de dakikalara döndü vakit... Olmuyor... Yapamıyorum... Nefes almak neydi neye benzerdi tadı var mıydı bilmiyorum. Hatta hayatta kalabilmek için aldığımız o nefesin nereden alındığını bile hatırlamıyorum..- Biri çıkıp da ayak parmakların solunum organların dese inanacak haldeyim. O kadar ki uyuşmuş gibiyim. O kadar ki kendimi kaybettim. Neden mi?
"Beni yeniden sevemez misin?" dedi sevdiğim adam...
Şimdi... Tam şu an öfkeyle gözlerimi açıp ona 'seni yeniden sevemem aptal' diye haykırmak istiyorum. Ben seni sonunu göremediğim bir aşkta her saniye daha fazla sevmeye devam ederken, kalbime seni sevmekten başka tüm duyguları haram kılmışken seni nasıl olur da yeniden sevebilirim ki... Kendimden vazgeçerim ama seni sevmekten vazgeçemem derken seni yeniden sevmekte ne demek be adam!
