Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 32

[Ακούστε τραγούδι απο πάνω, νομίζω ότι ταιριάζει]

Λίγα χρόνια πριν είχα ακούσει την θεωρία ότι ο κόσμος θα τελειώσει τυλιγμένος στις φλόγες ή βυθισμένος στην πιο κρύα θάλασσα. Όμως το τέλος του κόσμου ήταν διαφορετικό για τον κάθε άνθρωπο · για εμένα νομίζω ότι ήρθε όταν ξαφνικά μας πλάκωσαν σίδερα και ρόδες και γυαλιά. Όσο ασήμαντη κι αν ήταν η δική μου κατάρρευση στον Ήλιο που είχε δει άλλες τόσες -πιο οδυνηρές- ή στα λουλούδια που θα συνέχιζαν να μεγαλώνουν περήφανα και ανενόχλητα την επόμενη ημέρα, ήθελα κάποιος να προσέξει τι έγινε. Από την στιγμή που καπνός άρχισε να περιορίζει την ορατότητα μου, απο την στιγμή που φώναζα το όνομα της και δεν λάμβανα απάντηση ο κόσμος απλά σταμάτησε, πάγωσε και ήμουν έτοιμη για την απόλυτη αλλοφροσύνη να με κυριεύσει.

''ΑΣΤΕΡ'' είχα χάσει το μέτρημα απο κάποια στιγμή και ύστερα, απλώς έλεγα το όνομα της δυνατά σαν παράκληση και ύστερα ψιθυριστά σαν προσευχή έχοντας την ελπίδα - μάλλον την παραίσθηση- ότι κάποιος ίσως με ακούσει.

Το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να μετακινηθώ εφόσον ήμουν παγιδευμένη κάτω απο τα μέταλλα. Στην αρχή ένιωσα το χέρι της να κρατά σφιχτά το δικό μου όμως μετά απο μία απότομη μετακίνηση γλίστρησε μακρυά μου μαζί με κάθε άλλη ελπίδα που έτρεφα με ανοησία.

Σε όλα τα βιβλία που είχα διαβάσει, σε όλες τις ιστορίες που είχα ακούσει σε τέτοιες περιπτώσεις γύρω σου τα πάντα βυθίζονταν στο σκοτάδι, έσβηναν με εσένα μαζί. Θα έπρεπε να ήμουν πολύ άτυχη για να είχα την ευκαιρία να γίνω μάρτυρας στον δικό μου εφιάλτη. Όταν πλέον μας βρήκαν μπορεί να είχαν περάσει μερικά λεπτά ή ίσως και ώρες, το μόνο σίγουρο ήταν πως λίγο ακόμα μέσα στα συντρίμμια θα είχα αυτοκτονήσει, δεν υπήρχαν περιθώρια αντοχής. 

''Με προσοχή'' μία φωνή ακούστηκε όμως τα δάκρυα μου έκαναν το οπτικό μου πεδίο θολό και δεν μπορούσα να καταλάβω απο που προήλθε. Ένιωσα κάτι να ακουμπά το πρόσωπο μου και ύστερα μπορούσα να πάρω πιο εύκολα αναπνοές.

''Αστερ'' όλες μου τις ερωτήσεις, τις προτεραιότητες, όλα όσα είχαν σημασία μπορούσα να τα χωρέσω σε πέντε συλλαβές, σε μονάχα μία λέξη  ''Άστερ''.

Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα δυνατό τσίμπημα πάνω στο χέρι μου με το οποίο ίσως και να είχα φωνάξει -καθώς απο μικρή έτρεφα έναν φόβο για τις βελόνες- όμως όταν πονάς τόσο πολύ όσο εγώ εκείνη την στιγμή δεν υπήρχε μέτρο στον πόνο.