Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που είδα ένα όμορφο όνειρο καθώς όταν το μυαλό μου αποφάσιζε να πλάσει μία ψεύτικη πραγματικότητα τις ώρες της νύχτα τότε επρόκειτο αποκλειστικά για έναν εφιάλτη · το χειρότερο ήταν πως ποτέ δεν θυμόμουν τι είδα και τις λίγες φορές που διάφορες εικόνες μου έρχονταν στο μυαλό ήταν από ένα κομμάτι της ζωής μου που ποτέ δεν άγγιζα. Συνήθως ξυπνούσα λουσμένη σε κρύο ιδρώτα με τα μαλλιά μου να κολλάνε πάνω στο βρεγμένο μου πρόσωπο από τα βουβά δάκρυα και τα σάλια, το κορμί μου να τρέμει και την καρδιά μου έτοιμη να εκραγεί.
Έτσι ξύπνησα για άλλη μία φορά και μου πήρε λίγο χρόνο να καταλάβω πως ήμουν στο σπίτι της Σούζαν. Αμέσως κατηγόρησα τον εαυτό μου διότι ήλπιζα πως αυτό δεν θα μου συνέβαινε σε ξένο περιβάλλον διότι δεν ήθελα να εξηγήσω σε κανέναν για ποιο λόγο έβλεπα άσχημα όνειρα.
''Ώστε είσαι ξύπνια'' η φωνή της Σούζαν ακούστηκε αμέσως στο δωμάτιο την κοίταξα στα μάτια προσπαθώντας να κρύψω την αναστατωμένη έκφραση που πιθανόν είχα.
''Εγώ...-'' η φωνή μου ήταν βραχνή και δεν βρήκα κάτι κατάλληλο να πω ''Τι μέρα είναι;''.
''Σάββατο'' απάντησε και με κοίταξε ανήσυχη ''Είσαι καλά;''.
''Ναι, μια χαρά'' απάντησα γρήγορα και προσπάθησα να ακουστώ ανάλαφρη ''Απλά μου είναι λίγο δύσκολο να συνηθίσω την αλλαγή ώρας, είναι εντελώς διαφορετική. Άσε που νόμιζα ότι ήταν Παρασκευή και είχαμε σχολείο''.
Η Σούζαν δεν έδειξε να με πιστεύει ούτε χαμογέλασε με το αστείο που προσπάθησα να κάνω για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα. Απλά με κοίταξε με καχυποψία και στην συνέχεια κατευθύνθηκε προς το κομοδίνο της και άνοιξε το πάνω συρτάρι. Έψαξε για μια στιγμή μέσα στα πράγματα της και μετά άρπαξε ένα άσπρο πλαστικό κουτί και το πέταξε πάνω στα πόδια μου.
''Είναι για τους εφιάλτες'' είπε με έναν σοβαρό τόνο και δεν μπορούσα να διαβάσω την έκφραση της ''Είχα και εγώ πέρυσι και αυτά τα χαπάκια βοήθησαν πολύ''.
Πήρα το κουτί στα χέρια μου και το επεξεργάστηκα για λίγο ''Τι ακριβώς κάνουν;''.
''Σου προσφέρουν έναν ήρεμο ύπνο'' μου απάντησε ''Ή τουλάχιστον ύπνο''.
''Θέλουν συνταγή γιατρού;''.
''Όχι'' απάντησε ''Δεν είναι κανένα βαρύ φάρμακο, απλά σε χαλαρώνει και σου προκαλεί υπνηλία σαν την δραμαμίνη''.
''Μπορείς να μου μιλήσεις όποτε θες'' πρόσθεσε και μου χαμογέλασε ενθαρρυντικά όμως εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να ανταποδώσω κανένα χαμόγελο.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ
Teen Fiction「Βρισκόμαστε στο τέλος της αιωνιότητας, ανάμεσα στην μοναξιά και στον φόβο, κοντά στο ποτέ. Και δεν θέλω να είμαι μόνη όταν φτάσουμε στο τέλος」 ➵Πρώτη θέση στην κατηγορία ολοκληρωμένου βιβλίου στα GBAAwards ▪2018 ➵Δεύτερη θέση στην κατηγορία Εφηβική...
