Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 24

Οι εβδομάδες που ακολούθησαν πέρασαν αστραπιαία, δίχως να το καταλάβω. Εξάλλου δεν είχα καιρό να σκεφτώ τον χρόνο ανάμεσα στα πρωινά μου με την παρέα της Σούζαν στο σχολείο και στα απογεύματα μου με την Άστερ και τον Ντίλαν στα μέρη που πηγαίναμε. Μπορώ βέβαια χωρίς κανέναν δισταγμό να ομολογήσω ότι σε λίγες μέρες με την Άστερ και τον Ντίλαν είχα ταξιδέψει πιο πολύ μέσα στην πόλη παρά απ' ότι με την Σούζαν. 

Τα μέρη που πηγαίναμε δεν αποτελούσαν κάτι ξεχωριστό, ήταν απλά μέρη όπως καφέ κρυμμένα στα βάθη της ξένης πόλης και πλατείες τόσο μεγάλες που μπορούσες εύκολα να χαθείς. Το πιο όμορφο μέρος το οποίο λάτρεψα ήταν το ποτάμι του Οχάιο το οποίο απείχε μόλις λίγη ώρα απο το μέρος που μέναμε. Το είχα δει ξανά βέβαια, αλλά όταν πήγαμε με την Άστερ και τον Ντίλαν καθίσαμε σε ένα μέρος της όχθης, αμίλητοι και κοιτάξαμε τα ήρεμα νερά μέχρι που ο ουρανός έγινε μαύρος. Ένιωσα σχεδόν λες και ήμουν πίσω στο σπίτι και κοιτούσα της θάλασσα απο την βεράντα του σπιτιού στο νησί. Λίγο ακόμα κύμα, λίγο ακόμα αέρα να σήκωνε  και θα μπορούσα να πιστέψω την ψευδαίσθηση.

''Αμαρυλλίς είσαι καλά;'' ρώτησε η Άστερ όταν φύγαμε και ένιωσα το χέρι της να τυλίγεται γύρω απο την μέση μου και να με τραβά κοντά της.  Βρισκόμασταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του Ντίλαν ο οποίος έκανε πως δεν άκουγε την συζήτηση μας.

''Ναι απλά...-'' έκανα μια παύση πριν συνεχίσω και μετακινήθηκα έτσι ώστε να μην υπάρχει χώρος μεταξύ μας ''Μου θύμισε το σπίτι μου. Βασικά, όχι ακριβώς το σπίτι μου αλλά εκεί που πηγαίνω τα καλοκαίρια. Είναι πολύ όμορφα γιατί η θάλασσα δεν είναι ποτέ ήρεμη και μπορείς να ακούσεις το κύμα. Είναι επίσης απέραντη και έτσι όπου και να πας τα μάτια σου συναντούν το μπλε. Πολλές φορές έχει μια συγκεκριμένη μυρωδιά που μυρίζει άμμο και αέρα και σου γεμίζει τα πνευμόνια''.

''Σου λείπει έτσι;'' είπε η Άστερ και κοίταξε τα χέρια της αποφεύγοντας το βλέμμα μου.

Εγώ απλά έγνεψα και εκείνη έδειξε να βυθίζεται σε θάλασσες σκέψεων τις οποίες ποτέ δεν θα τολμούσε να πει δυνατά. Ήταν φανερό τι σκεφτόταν, το ίδιο που εγώ αρνιόμουν να αναλογιστώ εδώ και πολύ καιρό.

Σε λίγο καιρό θα έφευγα και θα τα άφηνα όλα πίσω με λιγοστές έως μηδαμινές πιθανότητες να γυρίσω και όλα αυτά που κάναμε εκείνη την στιγμή δεν θα ήταν τίποτα παρά κεφάλαια στις ιστορίες μας. Όμως εγώ δεν ήθελα να ξεχάσω, ήθελα να χάνομαι στα μάτια της Άστερ, να φιλάω τα άγρια χείλη της, να γελάω με τον Ντίλαν κάθε μέρα όπως τότε. Αυτό είχε τίμημα όμως, ένα που ήταν πού βαρύ για εμένα. Έτσι, κάθε σκέψη σε σχέση με αυτόν τον προβληματισμό αποφάσισα  να μην την αφήσω να με βασανίσει. Ήξερα όμως ότι θα ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να το αντιμετωπίσω, όπως το ήξερε και η Άστερ.