Ένα μπουκέτο Αμαρυλλίς και Άστερ

Κεφάλαιο 17

Τις επόμενες μέρες κατέβαλα αμέτρητες προσπάθειες να αγνοήσω την Άστερ όσο περισσότερο μπορούσα. Όμως σε όποιο μέρος και αν αποφάσιζα να βρω λίγη ησυχία η Άστερ βρισκόταν ήδη εκεί. Μάλλον είχε αποφασίσει ότι δεν μπορούσε να κάνει άλλες απουσίες και ερχόταν κάθε μέρα στο σχολείο. Δεν με πείραζε τόσο ότι την έβλεπα όσο ότι ήταν μαζί με την Καμίλια, την κοκκινομάλλα φίλη της που την είχα δει να φιλάει. Στο μάθημα καθόντουσαν πάντα η μία δίπλα στην άλλη, στην καφετέρια είχαν αποφασίσει να κάνουν δικό τους το τραπέζι δίπλα στο δικό μας και η ώρα της γυμναστικής ήταν κοινή για όλους. Στην αρχή με πείραζε και κάθε φορά που την έβλεπα ένιωθα ότι κάποιος έσφιγγε τόσο πολύ την καρδιά μου σαν να ήθελε να την λιώσει.

Μετά απο λίγο καιρό όμως σταμάτησε να πονάει όπως σταμάτησαν και οι βασανιστικές σκέψεις. Όλα ήταν πιο ήρεμα και γαλήνια όταν δεν με ένοιαζε τι έκανε η Άστερ, που ήταν και με ποιον. Ίσως τελικά το να την πλησιάσω δεν ήταν τίποτε άλλο απο μία απλή επιθυμία που δεν υπήρχε μέσα μου πια. Σε λίγους μήνες θα έφευγα ούτως ή άλλως οπότε δεν είχε κανένα νόημα.

Είχα παρατηρήσει ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα όσο υπήρχε απόσταση μεταξύ μας. Ακόμα και αν ήμασταν μαζί στα μαθήματα δεν δίναμε σημασία η μία στην άλλη και η μέρα κυλούσε χωρίς τσακωμούς, δεν μου έβαλαν ξανά τιμωρία και κανείς δεν μου χάλασε ούτε μία φορά την ευθυμία μου. Όλα βρίσκονταν πάλι πίσω στην θέση τους και η καρδιά μου το ίδιο. Δεν ένιωθα σαν να είχα χάσει κάτι διότι δεν υπήρχε τίποτα εξ αρχής για να χαθεί, αυτό το τόνισε η Άστερ με τα λόγια της.

''Αμαρυλλίς'' μου τράβηξε την προσοχή η Σούζαν ''Πάλι χαμένη στις σκέψεις σου; Το κάνεις πολύ τελευταία, ούτε το φαγητό σου δεν έφαγες''.

Έδιωξα τις σκέψεις μου και κοίταξα μπροστά που βρισκόταν το μεσημεριανό μου πάνω στον πλαστικό μπλε δίσκο της καφετέριας. Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα καθόλου όρεξη να φάω τις τελευταίες ημέρες και αυτό με ανησυχούσε. Όσο και αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ το φαγητό μου. Αυτό συνέβαινε πολύ συχνά και πριν πάω στο Οχάιο, από τότε που είχα ξεκινήσει το λύκειο κάθε φορά που το άγχος με κατέβαλε δεν μπορούσα να φάω τίποτα.

''Δεν πεινάω'' απάντησα και έσπρωξα τον δίσκο πιο μέσα στο τραπέζι.

''Πως και έτσι;'' ρώτησε ο Τρέβορ με ένα βλέμμα απορίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Μάλλον ήταν πιο εύκολο για αυτόν εφόσον καταβρόχθιζε ότι βρισκόταν μπροστά του μέσα σε δευτερόλεπτα σε καθημερινή βάση.