Alas Tres ng Madaling Araw (Compilation of Short Horror Stories)

BANAL-BANALAN

(Official entry for Sindak Writing Contest. Full version of this is currently unavailable.)

RANK: Winner (1st Place)

BANAL-BANALAN

written by misterdisguise

Malikot ang mga mata kong pinagmamasdan ang buong kwartong napupunan ng mga santo at banal na aklat. Pakiramdam ko, lahat sila ay nakatingin sa aking gawi. Malakas ang kutob ko na pinagmamasdan nila ang bawat kilos ko.

Bumukas ang pinto sa kalagitnaan ng katahimikan at iniluwal ang isang lalaki. Umupo ito sa harapan ko habang namamagitan sa amin ang isang mahabang lamesa.

"Magandang umaga, Irene," bati niya sa akin na ipinagtaka ko kung paano niya nalaman ang pangalan ko. Marahil ay nagtaka rin siya dahil wala man lang akong naging sagot sa kanyang paunlak.

"Maiba ako. Kilala mo si Sabel, 'di ba?" Tumango ako bilang tugon.

"Ano ang palatandaan mo sa kanya?" tanong sa akin ng isang nakaputing lalaki na sa tingin ko ay isang pari dahil sa suot nitong krus na kwintas na binagayan ng puting long sleeve. Maamo ang kanyang kulubot na mukha pero maaaninag mo rin sa likod nito ang nagtatagong karimlan ng kanyang kabataan.

Lumunok ako ng laway.

"'Yong numero... 'Yong numero sa kanyang pulso – tatlong magkakaparehas na numero!" bulalas ko at saka mariing ipinikit ang aking mga mata.

"Ano'ng mga numero?" tanong pa niya.

***

Lumaki ako sa bahay-ampunan kasama si Sabel. May nakatatanda akong kapatid na lalaki na noon ay kasabay kong itinapon sa bahay-ampunan pero ngauon ay hindi na mahagilap. Parehong patay na kasi ang aking mga magulang at wala namang handang kumupkop na kamag-anak.

Ngunit 'di tulad ni Sabel, anila, hindi ordinaryong bata si Sabel dahil sa kakaiba nitong pag-uugali. Ikinasisiya nito ang manatili sa dilim kaysa liwanag, sakit kaysa kaginhawaan at kalungkutan kaysa kasiyahan.

Hindi ko man maituturing na matalik na kaibigan pero naging malapit kami ni Sabel. Halos magkaedad lang kami at sabay dinala sa bahay-ampunan. Walang kinakausap si Sabel maliban sa akin. Maging sa mga madre ay mailap siya.

"Sabel, gusto mong maglaro tayo ng bahay-bahayan?" aya ko sa kanya habang nilalaro niya ang calculator na halos walang numero maliban sa nwebe.

Ngumiti siya. "Saan? Sa bahay ng aking Ama?" aniyang sinabayan pa ng hagikhik habang patuloy sa pagpindot ng natitirang numero nang tatlong beses.

"Hindi, Sabel. Dito lang tayo. Hindi tayo pwedeng umalis. Hindi rin naman natin alam kung nasaan ang tatay mo," nagtatakang paliwanag ko.

"Alam ko kung nasaan ang tatay ko. Alam mo rin 'yon. Halos lahat, doon napupunta dahil makasalanan sila," sagot niya na ikinagulo ng isip ko.

Nakikita ko ang pagkutkot niya sa natitirang numero ng calculator. Naninigas ang kanyang mga ngipin. Nakangingilo rin ang pagkaskas ng kanyang mga kuko sa calculator.

"Gusto kong pumunta sa bahay ng aking Ama!" marahan ngunit mariin niyang sabi sa bawat salita.

Nagitla ako nang inihagis niya sa akin ang calculator na walang numero at bumagsak sa aking paanan nang pabaliktad.

"666," basa ko sa numerong dapat ay '999.'

Napatingin ako sa kanya at biglang nanghilakbot. Kita ko sa kanyang likuran ang isang lalaking may pulang mukha at may sungay. Matatalas ang kanyang mga kukong nakahawak sa balikat ni Sabel. Nanigas ang buo kong katawan habang mulat niya akong tinititigan na tila gustong lamunin.