çok güzel şeyler okuyorum. birilerinin yaralarına iyi gelemiyorum. bu beni yaralıyor. burnuma kimyasallıkla bezenmiş, paketten bir çilek kokusu geliyor. bir de biraz asitvarî şeyler. uyumaya yattığım yatağa "ben" temalı cümleler kusuyorum. "ben uyuyorum.", "ben bilmiyorum.", "ben kusuyorum." "ben ve ben"... ben biraz bencil bir hastalık. bitap düşüyor kağıda dokunmaya hasret biçen elleri teknoloji bolluğu saran insan. ben bir uçurum kenarında havada kalıyorum tıpkı sonunu anlayamadığım filmlerdeki gibi. sorun filmlerde değil, sorun görüntüde. bir şeyler görüntüde kalınca kalmıyor. gözlerimizi kırpma mecburiyeti, hissi kaybettiriyor. eylemleri bu yüzden kaçırıyoruz, bu yüzden sevgiyi görmüyoruz ya işte. bu boğulmuşluğun ardından ağzından süzülen suya anlam katmaktır. ben irademi demir karyolanın altına bıraktım. ihtiyacım olmayacak kadar boşluktayım.
