geçiştiremediği saatleri, bekledikleri ve bekleyemedikleri. insan biraz boş. biz biraz, bilirsiniz; kaçınca geçer sanırız, kovalandığımızı bilmeden.
ben yazmaya başladığımda küçük bir çocuk değildim. ki o zamanlar zaten sahici cümleler kuramaz, etki alanımı sınırlı tutardım şimdikinden farklı olarak. aynı kalan tek şey susuyor olmam bende.
özensiz yazıyor olmam için affedin beni. hala biraz acemiyim. üstelik komodin üstü bilgisayarımın klavyesini alınca kucağıma geriliyor parmaklarım.
sormam gereken soruları arka planı itişimin 17. yılı bu. belki de acizliğimi gizleyerek on yedi diyorum. kimseler bilemez. sormak gereken soru da bu değildi ki zaten. ben daha ziyade nedenlere bakarım.
bir kez daha bahsedeceğim yazdıklarım için affedilmek adına. bunu sık sık yaparım. yeterli olmadığım zamanları hesaba katarak-ki bu şimdiki zamanı da kapsıyor- özür diliyorum.
