rastgele yaşadığını, kilitli mutfak kapısı ardında fark ediyormuşsunuz gibi bir gece bu. nasıl da yeni sayfalar açıyorum da yazamıyorum ama? hoş değil.
kucağımda zayıf kalmış benliğimle soğuğun yanında hapşurarak yer alıyorum.
en güzel geceyi sona bıraktım gibi görünüyor ve uykusuzum. uykum yok ya da kendimi uykudan mahrum bırakıyorum. dehşet verici kapı seslerini duymazlıktan geliyorum.
bir bardak su içiyorum önce, sonra yetmezmiş gibi bir bardak daha. sonrası yok. sonrasını çok sonra hatırlıyorum.
eline kitap alıp okumazken, sigarayı dudaklarıma yerleştirip yakmazken, müzik çaları açıp şarkıyı kendim söylerken ya da şarjım azken yaşıyorum bu evrende.
paragraflar arası boşluk bırakmam gerekirken bekliyorum düzenlenmesini. oysa tek isteğim düzeltmek. yani hayatını buna göre kurmuşsun. düzeltmeye kurmuşsun ama yıkılmış.
bak bu gece biraz sevgilini arayıp "seni seviyorum ama bunu gözlerinin içine bakıp söyleyemem" demek istiyormuşsun gibi bir gece de olabilir.
ihtimaller üzerine duruyoruz ama ihtimaller kopmak üzere olan yıkık bir köprü.
