bünyemin karşı olduğu çığlıklar kopuyor içimde. alışık olmamın gerektiği yorgunluk artıyor ve bedenim yerin dibini boyluyor. ince bir çizgi var; düşüncelerimin anarşistliğine. kalkıp masaya vuracak kadar şiddet yanlısı değilim. sinirlenince dişlerim batar damaklarıma. korkunç huzursuzluk boy gösterince midem bulanır mesela. tüm zararım ne kendime ne de karşımdakine. boşluğa götürün beni de bağırayım Tanrı'ya. "sana n'aptım da, bıraktın beni bu küçük, yolsuz gezegende?" diye. inanmadın derse kusacağım oracıkta. içim kaldırmaz fiziğin ötesindeki gerçeklikleri ve teslim olurum o an. bir kez daha boşluğa tükürerek bağırırım. madem beni sevmedin; "Tanrı'm izin ver, geçeyim."
