10 things to do before death #READINT2017

-8-

"Hazel!" ξαναφωναξε η μαμά μου.

Άρπαξα γρηγορα την τσάντα μου και παίρνοντας μια βαθειά ανάσα, βγηκα έξω.

"Ο μπαμπάς είναι στο αμάξι. Θες πρωινο; Είσαι μια κούκλα." με φίλησε η μαμά μου όταν έφτασα στο σαλόνι.

"Όχι Όχι. Σε ευχαριστώ μαμά. Φεύγω. Αντίο." την αγκάλιασα και πήρα το μαύρο μου μπουφάν από το χολ, εβαλα κάτι μποτάκια και μπαμ, έτοιμη.

Μόλις άνοιξα την πορτα, το κρύο χτύπησε το πρόσωπο μου και ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική μου στυλη.

Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο που με περίμενε ο μπαμπάς μου.

"Καλημέρα μπαμπά." τον χαιρετησα, ενώ καθόμουν στην θέση του συνοδηγού.

"Καλημέρα γλυκιά μου. Είσαι έτοιμη για την πρώτη μέρα μετά την αλλαγή σου στο σχολείο;" μου χαμογέλασε.

"Όχι, αλλά δεν πειράζει." ξεφυσιξα και βολεύτηκα στην θέση μου.

"Όλα θα πάνε τέλεια ενταξει; Μην ανησυχείς." με διαβεβαίωσε χαμογελαστός.

Προσπάθησα και εγώ να χαμογελάσω, αλλά μάταια.

Έφτασα στο σχολείο 15 λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι για προσευχή. Πήρα αρκετές βαθειές ανάσες και πέρασα τις πόρτες της κόλασης.

Μόλις το πόδι μου πάτησε στο προαύλιο, τα βλέμματα ολων έπεσαν πάνω μου.

"Hazel!" ακουσα την φωνή του...

Ωχ Όχι, ήταν ο Brad. Ο Brad ήταν ένας από τους κολλητούς του Matthew, άλλος ένας από αυτούς που με γελιοποιουσαν. Ακόμα πονάει το χέρι μου από εκείνη την κλωτσιά που είχα φάει στην αρχή της χρονιάς.

Τον είδα να με πλησιάζει και άρχισα να απομακρυνομαι.

"Hazel, περίμενε!" ξαναφωναξε και έτρεξε προς το μέρος μου.

"Καλημέρα!" με χαιρέτησε χαμογελαστός.

Οκαυ, είχα αρχίσει να φοβάμαι.

"Γ-Γεια." μουρμουρισα τραυλιζοντας.

"Τι κανεις;"

"Εγώ...εμ...ε-εγω. Καλά." μπέρδεψα τα λόγια μου.

"Χαίρομαι. Θες να έρθεις μαζί μου λιγακι;" με ακούμπησε στο χέρι.

Αντανακλαστικά τραβηχτηκα πίσω φοβισμένη.

"Εμ...που;" κοίταξα το πάτωμα.

"Στο πίσω μέρος, στο καπνιστηριο. Είναι και οι άλλοι." χαμογελούσε τόση ώρα.