Life Goes On.

22.

Alweer eventjes voordat ik ga schrijven, het kan dat ik echt super weinig update deze maand omdat ik bijna mijn examens heb en druk ben met leren. Ik zal dit verhaal zoiezo wel afgerond hebben rond het einde van deze maand en begin juni. Voor nu weer veel leesplezier. Shelomy :)

Pov Wolfs:

Toen we bij het bureau aankwamen legde ik mijn hand op Eva's bovenbeen en keek haar aan. "Als het zometeen misschien niet meer gaat tijdens de aangifte moet je het aangeven, dan zorg ik dat je er even uit kan." zei ik lief met een glimlach tegen haar. "Dankjewel, maar ik denk niet dat het nodig zal zijn." zei ze terug waarna ze mijn hand vastpakte. "Laten we gaan, des te eerder Shelomy ervan af is." "Ja we gaan." zei ik terug waarna we samen uitstapten en naar binnen liepen.

We wilden meteen doorlopen naar de verhoorkamers maar werden gestopt door Mechels. "Van dongen, Wolfs, mijn kantoor." zei ze terwijl ze ons met een hand wenkte. "Hebben die camerabeelden iets opgeleverd?" vroeg ze meteen toen we de deur sloten.
"Ja, we zijn erachter gekomen dat Kevin alles verzonnen heeft, op de camerabeelden is niks anders te zien dan een normale schooldag." zei Eva meteen. "Dat is dus weer een valse aangifte, zodra die jongen het ziekenhuis uit mag wil ik hem hier hebben, hij heeft een hoop uit te leggen." "Komt voor elkaar, we gaan nu de aangifte van Shelomy opnemen." zei ik terug waarna ik al wilde weglopen. "Ho, Wolfs niet zo snel, als het dat meisje teveel wordt stoppen jullie direct, ik wil niet dat ze te overstuur raakt." "Begrepen." zei Eva waarna ze langs me heen het kantoor uitliep richting het verhoor.

"Hèhè, waarom duurt het hier altijd een eeuwigheid voordat iemand er is." zei Shelomy meteen toen we binnenkwamen waardoor we in de lach schoten. "Ja wat? Dat is echt niet leuk hoor, ik zit hier echt al een half uur ofzo." zei ze waarna ze zich uitrekte en gaapte. "Nou, sorry voor het lange wachten maar we zijn er nu, dus kunnen we beginnen." "Oke.." zei ze terug waarna ze even diep in en uit ademhaalde. "Wil je misschien nog een glaasje water hebben? Voor als je keel droog wordt, dat gebeurt wel vaker op dit soort momenten." vroeg Eva aan Shelomy terwijl ze haar aankeek. "Ehh, ja doe maar, dankje." zei ze met een dankbare blik terug waarna Eva de kamer uitliep. "Gaat het lukken denk je? Of moet ik misschien weg? Dat je alleen met Eva zit, het kan dat je dat fijner vindt." vroeg ik aan haar waarna ze me aankeek. "Nee hoor, je kan gewoon blijven, het moet wel lukken zo." zei ze terug waarna ze me een kleine glimlach schonk. Een paar seconden later kwam Eva de kamer weer in en zette het glas water voor Shelomy neer. "Kijk eens, neem zometeen vooral de tijd, je hebt geen haast." zei Eva waarna we allebei ons notitieblok opensloegen en een pen pakte. "Begin wanneer je er klaar voor bent." zei ik nog waarna ze begon te praten.

Na zo'n twintig minuutjes, hooguit een half uur, waren we al klaar. Na veel tranen van Shelomy's kant en veel blikken vol medelijden van onze kant waren we klaar. "Je hebt het ontzettend goed gedaan, echt heel goed." zei Eva waarna ze Shelomy's hand vastpakte en er zachtjes in kneep. "Dankjewel.." zei ze terug waarna ze ons allebei een kleine glimlach gunde. "We hebben ook nog heel goed nieuws voor je." zei ik waarna ze me meteen verwachtingsvol aankeek. "Wat dan?" vroeg ze al wat opgewekter dan net. "We hebben de camerabeelden van je school bekeken..." "En?" onderbrak ze me midden in mijn zin. "Kevin heeft gelogen, op de beelden is niks te zien dat erop wijst dat jij hem iets hebt aangedaan." zei ik met een glimlach op mijn gezicht terwijl ik van Eva naar Shelomy keek, allebei een big smile op hun gezicht. "Ik zei het toch! Wat een idioot dat hij geen eens rekening houdt met de camera's, jeez." zei ze nog steeds breed glimlachend terug. "Weten jullie ook wat er dan wel is gebeurd?" vroeg ze er meteen achteraan. "Nee dat nog niet, maar we zijn ermee bezig." zei Eva terug. "Mag ik nu eigenlijk weer weg?" "Ja. You are free to go." zei ik met een glimlach terug, maar toen ik het sippe gezicht van Shelomy zag verdween die glimlach meteen. "Ben je niet blij dat je hier weg mag?" vroeg Eva dan ook een beetje verbaasd. "Jawel.., alleen, ik wil niet naar huis, niet naar hem." zei ze terug.

Na even nagedacht te hebben had ik een idee, en ik wist bijna wel zeker dat Eva het ook goed zou vinden. "Wat nou he." zei ik opeens uit het niets waardoor er twee vragende blikken naar me gericht werden. "Als je gewoon voor een tijdje bij ons komt logeren?" "Bij jullie? Wonen jullie samen dan?" vroeg ze nog verbaasder dan net. "Ja, we wonen in een voormalig pension, genoeg kamers." zei ik terug waarna ik glimlachend naar Eva keek. "En jullie weten zeker dat jullie dat willen?" "Ja natuurlijk, liever bij ons dan bij hem toch?" zei Eva meteen terug. "Jullie zijn echt top!" zei Shelomy met een stralende lach terug. "Wil je er nu alvast naartoe denk je? Of wil je wachten tot wij klaar zijn, dat we samen gaan." vroeg ik aan Shelomy. "Eehm, ik wacht wel tot jullie klaar zijn, ga ik even de stad in, frisse lucht nemen." "Dat is prima, we geven je telefoon en andere spullen terug, dan kunnen we je bellen en als je geld bij je had kun je misschien iets te eten kopen." zei Eva terug waarna we alle drie opstonden en het kamertje uitliepen.

"We bellen je als we klaar zijn, zeg dan maar waar je bent dan komen we je halen, oke?" vroeg Eva nog voordat Shelomy wegliep. "Is goed, ik zie jullie straks." "Jo, tot straks!" riep ik nog terug waarna ze wegliep. "Bedankt Wolfs." zei Eva tegen me toen we terug naar binnen liepen. "Geen probleem, ik weet dat jij het ook fijn vindt als ze even niet naar huis gaat." "Ik hou van je." fluisterde ze in mijn oor waarna ze de lift in liep. "Ik ook van jou." zei ik terug toen de liftdeuren sloten en gaf haar snel een kus. Dit was tot nu toe wel echt een topdag.