Life Goes On.

30.

Een week later...

Pov Eva:

We waren alweer een week verder en Shelomy logeerde nog steeds bij ons. We waren met de zaak over haar vader al bijna klaar en ook Kevin hadden we uiteindelijk kunnen oppakken voor het doen van een valse aangifte. Het luchtte me op om er klaar mee te zijn en haar te vertellen dat ze weer naar huis kon, maar aan de andere kant zou ik haar ook heel erg gaan missen. In de korte tijd dat we onder 1 dak zaten is ze veel voor me gaan betekenen. Ik herken veel dingen van mezelf in haar. Ik vraag me ook af hoe ze er zelf over denkt dat ze weer naar huis mag.

"Yo yo yooo, ik ben er weer, nu is het hier weer een stuk gezelliger." kwam Shelomy naar binnen gelopen. "Jij bent vrolijk zeg." "Ja duuuh, oh wacht dat heb ik jullie helemaal niet eens verteld." zei ze meer tegen zichzelf dan tegen ons. "Wat bedoel je?" vroeg ik grinnikend. "Ik ben geslaaaagd!" zei ze, nouja schreeuwde ze terug waarna ze een vrolijk sprongetje in de lucht maakte. "Oh wat goed! Gefeliciteerd, kom hier." zei ik tegen haar waarna ik haar een knuffel gaf. Nadat ik haar een knuffel had gegeven volgde ook Wolfs. "Ik ga echt een feest geven ofzo joh, ik ben zo blij-hijjj." "Als je dat wilt doen, ga je gang, maar niet hier." zei Wolfs lachend terug.

Toen we een paar minuten later met zn drieën aan tafel zaten vond ik het een goed moment om Shelomy te vertellen dat ze weer naar huis kon. "Shelomy?" "Hmm?" kreeg ik als antwoord terug waarna ze me aankeek. "Het leek me nu een goed moment om je te vertellen dat je weer naar huis kan, weer thuis kan wonen." zei ik weer waarna ze even wegkeek. "Je vader zit, nu nog, voorwaardelijk vast en binnenkort is de rechtzaak, hij zal heel wat jaren de bak in moeten en in die jaren kunnen jij, je moeder en je broer jullie leven weer op de rails krijgen." "Ja.." was haar enigste antwoord waarna ze opstond. "Ik.. ik weet niet waarom, maar... het is moeilijk om hier weg te gaan, jullie hebben zoveel voor me gedaan en ik ga het allemaal gewoon zo erg missen.." zei ze weer waarna ze ging zitten en haar handen voor haar gezicht hield. "Ik ga jou ook missen dat weet ik wel zeker, en Wolfs ook. Maar je kan hier niet voor altijd blijven wonen, ten eerste, moet je weer terug naar je moeder en je broer en ten tweede, het zou niet eens mogen, we zijn geen voogden of verzogers van je." zei ik tegen haar waarna ik haar hand vastpakte en naar Wolfs keek. "We blijven ook gewoon contact houden hè, je mag hier langskomen wanneer je maar wilt, logeren mag ook, en natuurlijk koken." zei hij tegen Shelomy waarna hij haar andere hand pakte en we alle drie begonnen te lachen. "Ik ga jullie echt missen." "Wij jou ook." zeiden ik en Wolfs tegelijk waarna we met zn drieën een groepsknuffel aan elkaar gaven.

We waren alweer een uurtje verder en in die tijd hadden we alvast Shelomy's spullen ingepakt. "Heb je alles denk je?" vroeg Wolfs aan haar toen hij de laatste tassen van haar slaapkamer naar de woonkeuken bracht. "Ja ik denk het wel, ik had eigenlijk alleen maar kleding, mijn telefoon en wat geld bij me." zei ze terug terwijl ze naar de tassen keek. "Zal ik zometeen nog voor jullie koken voordat ik voor een paar dagen niet meer hier ben?" "Een paar dagen maar? Je komt wel snel weer hier in ieder geval." zei Wolfs terug waarna we alle drie lachtten. "Dat was maar een grapje, Eva en ik zouden het erg leuk vinden als je vanavond kookt." sprak Wolfs voor mij en zichzelf waarna ik naar hem glimlachte.

Na het eten ruimden we met zn drieën de tafel af en maakten ook de keuken schoon. Het was jammer dat Maurice er vandaag niet was, hij logeerde voor een paar dagen bij een vriend. Na het opruimen ploften we alle drie op de bank neer. "Nou dat was, zoals altijd, weer een heerlijke maaltijd." zei Wolfs waarna hij met zijn hand op zijn buik klopte. "Vind je het goed als we je om half 7 brengen? Dan kunnen Wolfs en ik nog even douchen." "Ja hoor, dan kijk ik nog wel even wat tv ofzo." zei Shelomy terug waarna ik samen met Wolfs naar boven liep. "Ik ga haar missen Wolfs, heel erg denk ik." zei ik tegen hem toen we samen onder de douche stonden. "Ik weet het eef, we houden contact hè, en ik denk dat ze hier nog net niet om de dag langs gaat komen." zei hij terug waarna ik glimlachte. "Ik hou van jou." "Ik ook van jou eef." zei hij terug waarna hij me kustte.

"Nou daar zijn we dan." zei ik tegen Shelomy toen we aankwamen bij haar huis. "Ja." was het enigste wat ze terug zei waarna ze uitstapte. Wolfs haalde haar tassen uit de kofferbak en ik liep richting de voordeur waarna ik aanbelde. "Goedeavond, ik ben Eva van Dongen, wij hebben elkaar aan de telefoon gesproken, en u heeft mijn collega Wolfs op het politiebureau gesproken." zei ik tegen een vrouw van in de dertig die de deur opendeed. "Shelomy!" was het eerste wat ze zei toen ze Shelomy naast me zag staan en rende op haar af waarna ze haar knuffelde. "Oh meisje, ik heb je zo gemist." "Ik u ook mam." zei ze terug. "Dankjewel Eva, voor het helpen van Shelomy." zei haar moeder tegen me waarna ik vriendelijk terugknikte. "Geen probleem, uw dochter is een hele leuke en lieve meid." zei ik terug. "Nou, dan gaan wij maar weer, we houden contact hè." zei Wolfs tegen Shelomy. "Ja zeker! Nogmaals bedankt voor alles!" zei ze terug waarna ze ons nog een laatste knuffel gaf. Ik ging haar enorm missen maar wist ook dat dit het beste was. Nooit gedacht dat iemand die een dronken Wolfs naar huis bracht op een nacht, zo veel voor me kon gaan betekenen. In ieder geval wist ik nu zeker dat ze een nieuw en veilig leven kon beginnen en dat ze als er iets was nog altijd bij mij en Wolfs terecht kon.

Hey peopless,

Nou dit is dus mijn einde van het verhaal. Ik hoop dat jullie het een beetje een leuk einde vinden en dat hoop ik ook te zien aan de comments die jullie achter laten. In ieder geval wil ik iedereen bedanken die de moeite heeft gedaan om mijn verhaal te lezen en ook iedereen die telkens weer op elk deel hebben gestemd.

Groetjes Shelomy :)