Life Goes On.

20.

Pov Shelomy:

Ik zat in "mijn" cel op het bed naar de muur te staren. Ik heb gewoon op het politiebureau moeten overnachten, echt super. Hopelijk zijn Eva en Wolfs al iets verder gekomen en zien ze in dat ik gelijk heb. Dat ik niks heb gedaan. Ik word gek van het stilzitten in deze cel, ik moet echt even frisse lucht hebben. Maarja dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik mag niet weg. "Shelomy!" hoor ik ineens iemand roepen. "Ja?" "Je gaat weer mee voor verhoor, kom." zei Boris, de agent die me altijd kwam halen en mijn eten kwam brengen. Fijn ook dat nog, wéér een verhoor.

Ongeduldig zat ik op een stoel in de verhoorkamer te wachten. "Waarom is iedereen hier zo langzaam." mompelde ik zacht tegen mezelf. Net op dat moment kwamen Eva en Wolfs binnen gelopen. "Hey Shelomy." zei Eva waarna ze ging zitten. "Hoi." zei ik zonder haar aan te kijken terug. "Hoe gaat het met je?" "Wat denk je, ik heb hier moeten slapen." zei ik geïrriteerd terug. "Ik denk dat dit nieuws je wel een beetje opvrolijkt." zei Wolfs waarna hij ook op een stoel ging zitten. "Hoezo?" vroeg ik terwijl ik ze allebei verbaasd aankeek. "We hebben de aangiftes van je broer gevonden." "Echt? En wat gaat er nu gebeuren?" vroeg ik al iets enthousiaster dan dat ik ervoor was. "De aangiftes die je broer heeft gedaan gelden helaas niet meer, jij zou wel opnieuw aangifte kunnen doen." zei Eva waarna ze me doordringend aankeek. "Oke..., en hoe moet ik dat dan doen?" "Als je het wilt doen nemen wij je verklaring op." zei Wolfs waarna hij wegliep. "Wat gaat hij doen?" vroeg ik verbaasd. "Hij gaat tegen mevrouw Mechels, onze baas, zeggen dat jij aangifte wilt doen." "Oh oke." zei ik terug. "Ik heb nog een vraag aan je, dit heeft te maken met Kevin." Pff, krijg ik goed nieuws komen ze weer aan met Kevin. "Vraag maar raak." zei ik op een ietwat sarcastische toon. "Weet jij of er camera's hangen op het terrein van jullie school?" "Ja, echt een stuk of 10 denk ik, waarom wil je dat weten?" vroeg ik terwijl ik haar verbaasd aankeek. "Nou, als jij het niet hebt gedaan, kunnen wij dat nu bevestigen." zei Eva met een glimlach op haar gezicht. Omg, wat een sukkel is Kevin, hij heeft geen eens rekening gehouden met de camera's! "Sukkel." zei ik zacht tegen mezelf waarna ik begon te lachen. "Wat sukkel?" zei Eva waarna ze me verbaasd aankeek. "Kevin, hij houdt geen eens rekening met de camera's." zei ik waarna ik weer lachtte. "Ja, hij is inderdaad wel een beetje een sukkel." zei Eva waarna ze ook lachtte. "Ik ga morgen met Wolfs naar je school en dan kijken we naar de camerabeelden." "Nice." zei ik terug waarna ik glimlachte.

Na nog even met Eva gekletst te hebben kwam Wolfs weer binnen. "Wil je de aangifte nu doen?" vroeg hij terwijl hij me vragend aankeek. "Ehm.., kan het ook morgen? Dan kan ik nog even nadenken over wat ik wil zeggen." "Ja, natuurlijk, dan doen we het morgen." zei hij weer. "Moet ik nu weer terug naar die cel?" vroeg ik een beetje teleurgesteld. "Ja, helaas wel, sorry." zei Eva terug. "Het maakt niks uit, jullie kunnen er niks aan doen." "Dat is waar, maar toch." zei ze weer terwijl ze me vol meedelijden aankeek. "Wil jij anders in mijn plaats gaan?" vroeg ik met een serieuze blik aan haar. "Ik zou wel willen maar dat gaat helaas niet." "Het was maar een grapje." zei ik waarna ik lachtte. "Brengen jullie me terug?" vroeg ik met een pruillipje aan ze. "Tuurlijk." zei Wolfs waarna we alle drie opstonden en naar "mijn" cel liepen. "Hey Wolfs, Eva." zei ik voordat de deur dichtging. "Ja?" vroegen ze tegelijk waardoor ik lachtte. "Bedankt, voor alles." "Geen probleem, je bent hier zo snel mogelijk weer weg." zei Eva met een lieve glimlach terug waarna ze de deur dichtsloeg en samen met Wolfs wegliep. Ik ben hier binnenkort weer weg, door hun. Met een glimlach op mijn gezicht ging ik op mijn bed zitten en dacht na over hoe het zou zijn als ik hier wegging. Ik zou weer rustig kunnen slapen en wakker worden, weer rustig kunnen leven.