Hasret kokuyor odamın dört köşesi. Sen kaplı kalbimin saraylara ibret olacak yuvası. Asılı resimlerin, anıların, hediyelerin, yazıların ve daha neler neler. Baktıkça zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum. Öylece yaşananlardan yola çıkıp dalıp gidiyorum geri dönüşü olmayan aşkın semtlerine. Kapının sesiyle değil, ya dışarıda ki çocukların sesinden ya da ezanın sesinden uyanıyorum. Çünkü senden başka kapıma şefkatle dokunan kimse olmadı. Bu kadar uzun süre ve bu kadar pür dikkat seni düşünmemin basit bir şey olmadığını biliyorum. Çünkü sen aklımın kalbi zikrederek işlev gördüğü bir organsın artık. Aciz bedenimin acıları yutkunduğu yerdensin. Sana beslediğim tüm hislerin toplanıp bir türlü çıkarılmadığı, silip atılmadığı hafıza kaybından bile etkilenmediği bir organsın. Ve ölümle sözleşmemi imzaladığım da bağışlamayacağım tek organım da sen olacaksın…
Kime sorsam unutursun,
Kalbime gelince ancak kendini uyutursun diyor.
Sen söylesene, unutulur musun?
