Saçmalıyorum işte. Evet gittin ve bir türlü dönmek bilmedin. Sen olmayınca bende bir türlü kendime dönemedim. Ben artık eski ben değilim. Kime baksam herkesi sen sanıyorum. Dile kolay geliyor gelişi olmayan gidişin. Kendi kendime konuşup her geçene seni soruyorum. Duvarlara, yıldızlara, bulutlara...
Ey, gökte hiçbir şeyden habersiz parlayan yıldız,
Sen misin benim Şueydam.
Ey güneşe bakınca yüzümü yansıtan bulut,
Sen misin benim Şueydam.
Kirli sayfaların miş'li geçmiş zamanını almış her kelimeye senden bahsediyorum. OLMUYOR... Solmaya meyillenmiş ama umudunu benim gibi hiç kaybetmeyen yapraklara soruyorum, bu cevabı olmayan soruyu...
Şimdi bir başkasının ellerini tutup kollarına sarılıyor, bana söylediği sözleri ona da söylüyordur ve işin acı tarafı benim elimden hiçbir şey gelmiyor gözyaşlarımı saklamaktan başka... Kalbim acıyor, yanıyor, yavaş yavaş tükeniyorum...
