Merhaba sevgilim. Nasılsın demiyorum artık sana, iyisindir. Bunu bana öğretende, hani giderken elveda demiştin ben ise sana kendine iyi bak, hep iyi kal demiştim. İşte ordan anlıyorum çünkü senin için dilediğim dileklerim tutar, bunu biliyorum. İnsan sevdiği kişinin hiç tereddütsüz ne olursa olsun iyiliğini düşünür. Sımsıkı sarılır varlığına veya yokluğuna, tıpkı bir annenin çocuğuna sarılmaya doyamadığı kadar sevgi ile sarılır. Çünkü tutunacak tek dalı odur. Başkasına kör olur gözleri sevdiğine bakmaya kıyamaz, utanır. Günün her anı aklında tutuklu kalan bir silah gibidir. Patladığında dayanamaz, gözyaşları gözlerinden değil kabinden dökülür. Her tarafta onun kokusu, sol yanında onun hayali, başucunda ondan emanet kalan anıları vardır.
Koskoca bir şehirde etrafında o kadar kendisini seven insan varken, yalnızlığına sarılan kişi aşık olduğu kadını unutmamış kişidir. Seven adamın kalbinde sevdiğinden başka müsait yeri yoktur. Hasrete bürünmüş damarları, özlem akıyor damla damla kanı, belli işte bedene hapseder uğruna kendini kaybettiği kadını…
Hangi mevsim? Hangi ay? Bugün hangi gün? Seven adam farkında bile değildir. Bir de bırakıp gitmişse o zaman değil evi dünyası başına yıkılır. Hüzün ile geçen ve geçecek yılların her günü, karanlık bir odada gecesi gündüzüne karışır. Ne yağan kardan ne de açan çiçeklerden haberi vardır. Tek bekleyişi yardan gelecek bir haber, o vakit güneş ona doğar. Bu da Dünya’nın güneş etrafında o gün dönmemesine benzer. Çünkü ardına bile bakmadan bırakıp gidenin, farkına varıp dönmesi imkansızdır.
Hayat, halatı kopmuş dönme dolap gibidir seven için. Daha doğrusu sevip de kavuşamayanlar için. Hiçbir şey yolunda gitmez. Bölünür saatler hüzünlere, saniyeler geri geri gider. Giden kişi gittiği gün bitmemiştir. Hep akılda elbet bir gün dönecek diye hecelenmiştir onun ismi. Gelirse de her daim kalbin üstünde yeri vardır.
