Sana yazıp da gönderemediğim, her satırı hüzün kokan mektuplarım var. İçinde saklı hayallerimizi astım odama. Her kelimesi hecelerin gözyaşlarına tanıklık ediyor. Özellikle “unutamayacağım“ kelimesinin kökü yılları eskiteceğini her harfi kadar iyi biliyor. Ne çok isterdim hissettiklerimi hissetmeni. Geri dönüp teşekkür etmene karşılık sana bir özür borcum olduğunu söylememi, seninle kelimeleri tokuşturmaya neleri vermezdim ki.
Ne yapacağımı bilmeden elim kaleme uzanıyor. Yaz diye kalbimden emir alan kalemin tükenmez olduğunu insanlar biliyor da tükenen insan olduğunu kalemler bilmiyor.
Sayfalarca anlatmışlığım var da, satırlara şahit olacak yaşanmışlığımız olmadı. Buna üzülüyorum.
Her mısrada adın geçmese bile yokluğuna sövüyor tüm kelimeler.
Ve ben şunu anladım; sevdiğinize ne yazarsanız yazın silemezsiniz çünkü yarına yara olan yazılar, bir bakmışsınız kabuk tutmuş dizeler.
Birbirimize iki kelime kadar uzağız.
‘’ Seni seviyorum’’
